بزرگان این کشور از حوزه گرفته تا دانشگاه، از مسجد تا مجلس چطور می‌توانند شاهد ازهم‌پاشیده شدن زندگی‌ها باشند و شب خوابشان ببرد؟ هرروز 500 زوج جدا می‌شوند. از هر سه ازدواج یک ازدواج منجر به طلاق؟
عصر ایران؛ احسان محمدی، کفن پوشان در ایران کسانی هستند که در واکنش به رخدادهای فرهنگی و سیاسی به صحنه می‌آیند. کفن می‌پوشند و در خیابان‌ها شعار می‌دهند. آن‌ها بارها در اعتراض به نمایش یک فیلم سینمایی، اظهارات یک شخصیت سیاسی، برگزاری کنسرت موسیقی و... به خیابان‌ها آمده‌اند. نشانه‌ای از رسیدن کارد به استخوان.
کفن پوشان و حامیان رسانه‌ای آن‌ها می‌گویند دلواپس جامعه هستند. اینکه نمایش یک فیلم سینمایی یا برگزاری کنسرت موسیقی به جامعه صدمه می‌زند. آن‌ها البته این اقدام را معمولاً وقتی انجام می‌دهند که دولت مستقر مطابق میلشان نباشد.  اما چرا وقتی این آمار اعلام شد کفن نپوشیدند و نگران جامعه نشدند؟ اصلاً چرا همه این‌همه ساده از کنار این تراژدی گذشتند؟
سازمان ثبت‌احوال اعلام کرد در سال 96 تعداد 175 هزار مورد طلاق به ثبت رسیده است. این آمار چند نکته به همراه داشت:
1. از سال 1343 تاکنون این میزان طلاق نسبت به ازدواج بی‌سابقه بوده است. یک رکوردشکنی تلخ!
2. تقریباً 30 درصد ازدواج‌های صورت گرفته در سال 96 به طلاق انجامیده است.
3. در هرروز 500 زوج و در هر ساعت 21 زوج از هم جداشده‌اند.
4. آمار تعداد فرزندان ناشی از این طلاق‌ها منتشرنشده است.
5. تعداد ازدواج‌ها نسبت به سال 95 تقریباً 8 درصد (51 هزار مورد) کاهش داشته اما طلاق‌ها افزایش‌یافته است.
این آمار تنها به طلاق‌های ثبت‌شده در ثبت‌احوال اشاره دارد که طرفین به دادگاه رفته و پس از طی مراحل قانونی رسماً از هم جداشده‌اند و آماری در خصوص پرونده‌های تشکیل‌شده که هنوز حکم آن‌ها صادر نشده، منتشرنشده است.
چه کسی است که نداند بسیاری از زوج‌ها به دلیل نگرانی برای آینده فرزندان، حفظ آبرو، بی‌پناهی زن پس از طلاق و ... به زندگی زیر یک سقف ادامه می‌دهند ولی چنان‌که مشاوران خانواده عنوان کرده‌اند دست به «طلاق عاطفی» می‌زنند. ثبت آمار این طلاق‌های عاطفی عملاً ممکن نیست اما به نظر عدد کوچکی نمی‌آید.
این آمارها کسی را نگران نمی‌کند که چه بلایی سر جامعه‌ای آمده است که زمانی طلاق را مکروه‌ترین حلال می‌دانست و حالا دست به رکوردشکنی می‌زند؟ مگر تمام کشمکش سیاسی و مجادلات اقتصادی و درس و دانشگاه و مکتب و حوزه برای این نیست که شهروندان بتوانند به یک «زندگی سالم‌تر» دست پیدا کنند؟ این‌همه طلاق نشانه زندگی سالم شهروندان است؟!
بحث بر سر این نیست که زوجین تحت هر شرایطی زیر یک سقف بمانند، چه‌بسا طلاق در برخی زندگی‌ها حتی رهایی‌بخش باشد و به نجات دو نفر کمک کند اما سوراخ دعا را گم نکرده‌ایم؟ یک نفر دکمه توقف این جامعه را بزند و برای چند لحظه از هم بپرسیم به کجا می‌رویم؟ قرار است کدام قله را فتح کنیم که این‌طور زندگی‌ها متلاشی می‌شود؟ کسی دل‌نگران سرانجام کودکان طلاق هست؟ سرانجام زنانی که بی‌پناه در این جامعه رها می‌شوند  چطور؟  
با سخنرانی درمانی نمی‌توان مردم را وادار کرد که طلاق نگیرند. مدام بر طبل «همه جوان‌ها باید ازدواج کنند» نکوبیم. اول زندگی مشترک را به جوان‌ها یاد بدهید و آن‌ها را آماده کنید بعد دو جوان را زیر یک سقف بفرستید.
مشکلات اقتصادی و تغییر سبک و ذائقه زندگی آدم‌ها و کم‌طاقتی‌ها و توقعات شگفت‌انگیز زنان و شوهران از هم و کودک مسلکی برخی زوجین و... را مهم‌ترین دلایل طلاق می‌شمارند. البته در این میان شبکه‌های مجازی و ماهواره هم سوژه‌های دم‌دستی هستند و کتک‌خور ملسی دارند. در اینکه دنیای جدید روی طلاق تأثیر گذاشته تردیدی نیست؛ اما جز لعن و نفرین چاره‌ای نمی‌شناسیم؟
بزرگان این کشور از حوزه گرفته تا دانشگاه، از مسجد تا مجلس چطور می‌توانند شاهد ازهم‌پاشیده شدن زندگی‌ها باشند و شب خوابشان ببرد؟ هرروز 500 زوج جدا می‌شوند. از هر سه ازدواج یک ازدواج منجر به طلاق؟! تکان‌دهنده نیست؟ اگر این آمار تکانتان نمی‌دهد بمب هسته‌ای هم شما را تکان نمی‌دهد. آسوده بخوابید!
اولویت اول زندگی مردم خیلی از مباحثی که مطرح می‌شود نیست. اولویت مردم این است که زندگی‌شان این‌طور از هم نپاشد. اگر تنها یک موضوع شایسته آن باشد که کارد را به استخوانمان برساند و کفن بپوشیم و به خیابان بیاییم، «زندگی» است.
حفظ زندگی.