به گزارش «تابناک» به نقل از فارس، نماینده ویژه ریاست جمهوری روسیه در امور افغانستان در مصاحبه با یک رسانه افغانستانی گفت که در صورت درخواست رسمی مقامات افغانستان، روسیه می‌تواند نظامیان خود را برای نبرد با تروریسم به این کشور
بفرستد.
به نوشته خبرگزاری «آریانا» «ضمیر کابلوف» نماینده ویژه ریاست جمهوری روسیه با اعلام این مسئله افزود که روسیه ابتدا منتظر نتیجه گفت‌وگوی داخلی طرف‌های درگیر در افغانستان و شکل گرفتن دولت ائتلافی خواهد بود.
این مقام روس در ادامه گفت: «با توجه به مبارزه با تروریسم و کمک‌های نظامی به افغانستان، باید صبر کنیم یک دولت عادی در کابل شکل گیرد و آنگاه ما در مورد کمک‌های نظامی با آنها صحبت خواهیم کرد.»
این در حالی است که ایالات‌متحده پس از توافق با طالبان مدعی است که تصمیم گرفته نیروهای خود را با هدف باز کردن باب گفت‌وگوی داخلی در افغانستان و برقراری صلح از این کشور خارج کند.
این در حالی است که «دونالد ترامپ»، رئیس‌جمهور آمریکا روز جمعه گفت که طالبان احتمالاً می‌تواند بعد از خروج آمریکا از افغانستان قدرت بگیرد. ترامپ در جمع خبرنگاران گفت: «کشورها باید خودشان امورشان را رتق‌وفتق کنند.»
تحلیل خبر
این ادعای روس‌ها را پس‌ازآنکه آمریکا در پی توافق با طالبان، اعلام کرد نیروهایش را از افغانستان خارج می‌کند، شاید بتوان به پرده جدیدی از خودنمایی روس‌ها تعبیر کرد.
بی‌تردید آمریکا و روسیه، در منطقه غرب آسیا پررنگ‌ترین حضور را داشته‌اند و اکنون اعلام خبر آمادگی روس‌ها برای کمک به افغانستان در مبارزه با تروریسم، شاید پرده جدیدی از حضور، تقابل و ستم‌خواهی این دو ابرقدرت جهانی باشد. بر کسی پوشیده نیست که ادعاهایی مانند کمک نظامی، مبارزه با تروریسم، کمک به برقراری امنیت در منطقه و...، ادعاهایی ظاهری برای موجه کردن حضور و شاید دخالت این دو رقیب قدیمی در کشورهای هدف است. حضوری که در طول سالیان گذشته تبعات شومی همچون جنگ، ناآرامی و تنش را برای دولت‌های منطقه و مردم به ارمغان آورده است!
آمریکا و روسیه نشان داده‌اند که مترصد چنین فرصت‌هایی هستند، اما پرداختن به چرایی این فرصت‌طلبی است که حائز اهمیت است. در وهله نخست، حضور آنها فرصتی است برای بهره‌کشی و چپاول اقتصادی از کشورها که عموماً از دو طریق انجام می‌شود: اخذ مستقیم پول (یا غیرمستقیم مانند گرفتن امتیازات ویژه تجاری و بهره‌برداری) بابت کمک مستشاری و حضور نیروهای نظامی یا فروش سلاح و سامانه‌های جنگی. علاوه بر این، این دو قدرت با حضور نیروهای خود، عملاً پایگاه‌های نظامی اختصاصی در منطقه برای خود برقرار می‌کنند تا بتوانند به اهداف سلطه‌طلبانه خود جامه عمل بپوشانند. از طرف دیگر پررنگ‌تر شدن حضور هرکدام، عملاً نوعی به رخ کشیدن توان نظامی، استراتژیک و نفوذ جهانی به رقیب است، به‌عبارت‌دیگر بخشی از هدف این ستم‌خواهی در راستای این رقابت دوقطبی است. البته رقابت و زورآزمایی آمریکا و روسیه به‌ویژه در دهه اخیر علاوه بر وجه سخت‌افزاری و حضور فیزیکی، وجه دیگری هم پیداکرده که به حوزه‌های نرم‌افزاری مربوط می‌شود و در تحلیلی مجزا به آن خواهیم پرداخت. تجربه نشان داده، علی‌رغم زورآزمایی و تلاش هر دو قدرت برای کسب سهمیه بیشتر، اما در مواردی که لازم باشد هر دو بر سر میز مذاکره می‌نشینند و با هم توافق می‌کنند!
به‌هرحال در این میان، این کشورهای منطقه هستند که باید هوشیار بوده و با اتخاذ سیاست‌های هوشمندانه وارد بازی این دو قدرت قدیمی نشوند.