پزشکیان گفت: امکان ندارد که براساس حق و عدالت عمل کنیم، اما نارضایتی اجتماعی شکل بگیرد. یک عده زیاده‌خواه ناراضی خواهند بود، اما اگر حق همه مردم را مستقل از اینکه که هستند و چگونه فکر می‌کنند بدهیم، می‌توانیم الهام بخش باشیم و در دنیا سری در سرها داشته باشیم.
به گزارش رویداد ۲۴، مسعود پزشکیان در آیین بزرگداشت چهلمین سالگرد تشکیل شورای عالی انقلاب فرهنگی «حکمرانی فرهنگ و علم»، گفت: ظلمی بالاتر از این نیست که در مقابل حرف و راه درست بایستیم، انسان درست و مؤمن راه درست و حرف محکم را باید بزند.
وی افزود: ضلالت یعنی تابع نفس بودن، اختلاف یعنی اینکه کسی بخواهد حق دیگری را ضایع کند. وقتی حق را نادیده بگیرید آن وقت تابعیت نفس و ضلالت شکل می‌گیرد، باورها و اعتقادات زمانی می‌تواند تاثیرگذار باشد که امت اسلامی ایجاد شود و انسان‌هایی که باور و اعتقاد را در خود ایجاد کرده باشند.
رئیس جمهور با بیان این که نفسانیت گاهی باعث می‌شود حق و عدالت را نبینیم و وحدت و انسجام نداشته باشیم، اظهار داشت: حق جنسیت، قومیت، منطقه و چپ و راست و مذهبی و غیرمذهبی نمی‌شناسد حق هر انسانی را باید داد.
وی با تاکید بر اینکه باید حق هر انسانی را به او بدهیم، گفت: شناعت گروهی نباید ما را از تقوا و عدالت دور کند. اگر می‌خواهیم انقلاب فرهنگی کنیم باید از خودمان شروع کنیم و نه از دیگران. اگر می‌خواهیم جلوداری کنیم باید اول خودمان را اصلاح کنیم قبل از اینکه به دیگران توصیه و دستور بدهیم.
رئیس‌جمهور تاکید کرد: امکان ندارد که براساس حق و عدالت عمل کنیم، اما نارضایتی اجتماعی شکل بگیرد. یک عده زیاده‌خواه ناراضی خواهند بود، اما اگر حق همه مردم را مستقل از اینکه که هستند و چگونه فکر می‌کنند بدهیم، می‌توانیم الهام بخش باشیم و در دنیا سری در سرها داشته باشیم.
وی ادامه داد: فرهنگ از ما مسئولان و کسانی که می‌گویند جلودار هستند آغاز می‌شود آن هم باید در رفتار خود را نشان دهد نه در گفتار. هدایت با گفتار انجام نخواهد شد.
پزشکیان با تاکید بر اینکه ادبیات دستوری تاثیرگذار نیست، گفت: این ادبیات که اگر ما دستور بدهیم اجرا نکنند، جریمه می‌کنیم، زندان می‌کنیم و اعدام می‌کنیم سه نتیجه در پی دارد؛ قلب را سیاه می‌کند، دین را سست می‌کند و انقلاب و دگرگونی‌ها را نزدیک می‌کند. با امر و نهی نمی‌توان رفتارها را اصلاح کرد بلکه در عمل می‌توان افراد را جذب کرد و الگو ایجاد کرد.
تحلیل خبر
قوانین مجلس و مقبولیت ملی
دکتر محمدمهدی جعفری زاده
با یک «فرد» شاید بتوان با زبان دستوری و تهدید - چه به حق و چه ناحق- برخورد کرد ولی با یک «جامعه» نمی‌توان با ادبیات دستوری و تهدید سخن گفت. اگر هم به این شیوه سخن گفته شود، جامعه آن را نمی‌پذیرد و اگر اصرار شود نهایتاً به تقابل و مخالفت منجر می‌شود.
آنجا که پای «اعتقادات» در میان باشد با همان «یک فرد» هم نمی‌شود به زبان دستوری و تهدید مواجه شد چرا که معتقد شدن، مسیر «اقناعی» را جستجو می‌کند و با «اجبار»، هیچ کس به هیچ چیز اعتقاد پیدا نمی‌کند.
همانطور که رئیس جمهور گفته‌اند: «ادبیات دستوری و جریمه و زندان فایده ندارد» چرا؟ چون باورمندی در قالب استدلال، منطق و تفکر حاصل می‌شود و جوهره آن «آگاهی» و «آزادی انتخاب» است.
اگر کسی به چیزی باور و اعتقاد پیدا کرد، ولو خرافات و گاوپرستی باشد، با زور و تهدید نمی‌شود آن اعتقاد را از وی سلب کرد بلکه باید با استدلال و به زبان خودش، بی‌پایه و
باطل بودن آن را به وی تفهیم و برایش اثبات کرد.
مجلس (قوه مقننه) یک کشور باید در این چارچوب قانون‌گذاری کند. اگر نمایندگان مجلس قوانینی را وضع کنند که مردم آنها را نپذیرند، قانون‌شکنی را در جامعه ترویج کرده و در مقابل ملت قرار می‌گیرند.
عاجزترین و ضعیف‌ترین نمایندگان کسانی هستند که مصوبات آنها با واقعیات جامعه و خواسته‌ها و مطالبات مردم در تضاد باشد. اگر این قوانین به دولت، جهت اجرا ابلاغ شود، دولت هم در تقابل با مردم قرار خواهد گرفت، چنانچه قوه قضاییه هم بخواهد با این نوع قانون‌شکنی ملی برخورد کند آنگاه هر سه قوه در مقابل ملت قرار خواهند گرفت و همه اینها ریشه‌اش از مجلس شروع می‌شود. پس نمایندگان مجلس برای قوه مجریه و قضاییه و برای مردم با مصوباتشان، دردسر و مشکل ایجاد نکنند.