کلید نجات

ما در شبانه روز از خداوند چیزهای زیاد و متفاوتی را می خواهیم؛ سلامتی، توان جسمانی، علم، ثروت، خانه، ماشین، شغل، مقام و پست، اشتهار و مردم پسندی و...
هر کس با توجه به کمبودهایش و اهدافی که در زندگی دنبال می کند، نوع خواسته هایش از خداوند، شکل و شمایل خاصی دارد. اما یک نکته که اکثر مردم از آن غافلند و کلید نجات انسان است و همه خواسته های انسان با وجود آن، سرانجام نیکو پیدا می کند و باید قبل از هر خواسته ای، آن را از خداوند بطلبیم این است که: «از خداوند بخواهیم که قبل از رسیدن به هر خواسته‌ای و اجابت هر دعایی، ابتدا «ظرفیت» آن را به ما عطا کند»
اول ظرفیت رسیدن و داشتن هر چیزی را پیدا کنیم، بعد به آن برسیم. گاهی «نعمت» تبدیل به «نقمت و نکبت» می شود و آن زمانی است که ظرفیت آن را نداشته باشیم و ندانیم که چگونه از آن استفاده کنیم.
افراد بی ظرفیت و یا کم ظرفیت به هر نعمتی که برسند آن را وسیله زورگویی، تسلط بر دیگران، سوء استفاده از آن، فخر فروشی، تکبر، خودپسندی، غرور، تاختن بر دیگران و... قرار می‌دهند. با نعمت سلامتی و قدرت بدنی، بر دیگران تاخت و تاز می‌کنند، با رسیدن به علم، مغرور و خودخواه می‌شوند، با دست یافتن به ثروت، خود را برتر و قوی تر دانسته و ضعفا را فراموش می کنند، با داشتن شغل مهم و مقام و پست، استبداد به خرج می دهند و یاغی می شوند.
در این صورت هر نعمتی می‌تواند به ضد خود تبدیل شود. بزرگترین نعمت، ابتدا فراهم شدن ظرفیت داشتن آن نعمت است.
همه کسانی که به جایی می‌رسند و مردم از آنها ناراضی می شوند به جهت نداشتن ظرفیت آن است.
ظرفیت یا به تعبیر قرآن شرح صدر به اندازه ای مهم است که خداوند بر پیامبرش منت می‌گذارد و می فرماید: الم نشرح لک صدرک.
(آیا شرح صدر و ظرفیت لازم را به تو ندادیم؟) قبل از رسیدن به نعمت نبوت، اول خداوند شرح صدر و ظرفیت آن را به پیامبرش داد وگرنه کمر پیامبر زیر بار این رسالت می‌شکست و پیامبر تحمل آن را نداشت.
پس قبل از اجابت هر دعایی، از خداوند بخواهیم ابتدا «ظرفیت» آن را به ما ارزانی کند تا نردبان کمال، عافیت و عاقبت بخیری خودمان و باعث پیشرفت، رشد و آسایش دیگران شود.