درست هفتاد و يك سال از شهريور هزار و سيصد و بيست مي گذرد، زماني كه متفقين در جنگ جهاني اول از جنوب وارد ايران شدند و رسما بخش هايي از كشور ما را اشغال كردند .
هر چند كه در آن زمان بخش هايي از شمال نيز توسط روس ها به اشغال درآمده بود. هفتاد و يك سال مدت زماني است كه بسياري از آدم ها آنقدر عمر نمي كنند. حال اگر تصور كنيد سربازاني كه وارد ايران شدند حداقل هجده ساله بودند، بايستي تا امروز 89 ساله باشند و اين هم مدت زماني است كه به ندرت آدم ها به آن مي رسند. بنابراين اگر كساني را بخواهيم بابت اشغال ايران تنبيه و محاكمه كنيم يا در قيد حيات نيستند و يا پيرمرداني هستند كه نه درست مي بينند و نه درست مي شنوند و نه درست تكلم مي كنند .
و اما از نهادهاي بين المللي آن زمان هم بايد گفت كه نه سازمان مللي بود و نه ديوان داوري لاهه كه به آن شكوه و شكايت و عريضه داد. پس آنچه كه احمدي نژاد در سال 1390در يكي از سخنراني ها اعلام كرد كه برنامه اي براي گرفتن غرامت از اشغالگران در دست بررسي و پيگيري دارد به همان سخنراني و گردهمايي محدود و خلاصه شد. اما اگر به راستي بخواهيم پيگير مطالبات مردم ايران در آن زمان باشيم، آيا راه و مسيري هست كه از آن طريق حقوق مردم ستمديده و قربانيان اشغال آن زمان را طلب نمود؟ يقينا كار بسيار سخت و دشوار است و نياز به ديپلماسي و پيگيري سياسي دارد، اما شايد به احقاق حقوقي بس مهمتر و اساسي تر از تجاوز و اشغال كشورمان در شهريور بيست دست زد. يعني به جنگ تحميلي هشت ساله كه در سي و يك شهريور ماه هزار و سيصد و پنجاه و نه آغاز شد پرداخت .
جنگي كه بخش هاي غربي كشور را در برگرفت و تا بخش هايي از مركز تحت تاثير پيامدهاي آن قرار گرفت. جنگي كه همه ملت ايران را درگير خود كرد. هزاران تن از بهترين جوانان رشيد و غيورمان را به خاك و خون كشيد و ده ها هزار تن ديگر را جانباز ايثار گر و آزاده كرد و چند ميليون تن از هم وطنان مان را آواره نمود .
هنوز كه هنوز است جمعي از مردم ايران، آن روزهاي تلخ و ناگوار و خاطراتش را به ياد دارند، خاطراتي كه از طلوع آفتاب و تا نيمه شب صداي غرش توپ ها و گلوله باران مناطق مرزي و در جبهه هاي جنگ هنوز در اذهان تداعي _مي شود. جنگي كه چند صد ميليارد دلار براي كشورمان خسارت و ويراني به دنبال داشت و جنگي كه از پايان آن بيش از 24 سال مي گذرد. مدت زماني كه طولاني نيست، بسياري از والدين شهدا در قيد حيات هستند، برخي از جانبازان هنوز كه هنوز است با عوارض و درد ناشي از گلوله و تركش هاي به جان خريده مي سوزند و مي سازند و شماري از آزادگان هنوز كابوس دوران سخت وشكنجه هاي بي رحمانه اسارت را مي بينند و انبوهي از مهاجران بعد از اين همه سال هنوز كه هنوز است زندگي شان ساز نگرفته و با پيامدهاي دوران مهاجرت، دست به گريبان هستند .
جنگ هشت ساله با پذيرش قطعنامه 598 در تابستان 1367به پايان رسيد. صدام به اهداف پليدي كه در سر داشت نرسيد و ايراني ها توانستند مناطق اشغالي را پس بگيرند. هرچند كه بعد از اين همه سال هنوز به طور رسمي قرارداد صلح امضا نشده و مردم ايران به مطالبات حقوقي شان دست نيافته اند. يقينا اگر احمدي نژاد مي خواهد در راستاي احقاق حقوق سرزمين و ملت ايران از زورگويان و متجاوزين به آب وخاك مان به تلاشي دست زند، بهترين راه و تجربه پيگيري خسارات ناشي از جنگ تحميلي عراق عليه ايران است .
هر چند كه امروز از صدام نشاني نيست و او كه خود را سردار قادسيه مي ناميد طي دو جنگ با آمريكا به دست نيروهاي آمريكايي در جنگ دوم و اشغال عراق دستگير وسپس محاكمه و اعدام شد، اما بسياري از كساني كه در تجاوز به خاك ايران و قتل و كشتار مردم و نيروهاي غيور ايراني شركت داشته اند، يعني همان بعثيها و ده ها هزار تني كه در جنگ شركت داشته اند هم در قيد حيات هستند و هم كشور عراق و حكومت و دولتش بايد پاسخگو باشند. از طرف ديگر در عصري كه سازمان ملل به مناقشات مي پردازد و دادگاه بين المللي لاهه و ديگر نهادهاي حقوقي بين المللي فعاليت مي كنند طرح دعوي حقوقي ايران بسيار آسان تر و عملي تر از طرح شكايت به خاطر اشغال ايران در شهريور هزار و سيصد و بيست به نتيجه مي رسد. به ويژه آنكه تلفات و خسارات جنگ تحميلي عراق عليه ايران بسيار سنگين تر و عظيم تر بوده و برخي تنها زيان هاي مالي و اقتصادي را تا يك هزار ميليارد دلار تخمين _ زده اند .
اميد كه پيگيري و طرح شكايت براي گرفتن غرامت از دولت و كشور عراق، ضمن احقاق حقوق مردم ايران و تسلي آلام خانواده هاي بزرگوار شهدا و تسكين درد جانبازان، آزادگان و مهاجرين، گامي براي بازداري هر سلطه طلب و تجاوزگري به مرزهاي كشورمان باشد .
به ويژه در زماني كه برخي، مدام از حمله به ايران سخن مي رانند و قصد ماجراجويي دارند و برخي هم به تحريك دشمنان مي پردازند .