چرا دولت، وقت کم میآورد؟

کم کم ماه­ها و هفته­ های پایانی دولت دهم احمدی نژاد یکی بعد از دیگری می­آیند و می­روند و او به خاتمه کار، نزدیک و نزدیک­تر می­شود. دورانی که پر از اتفاقات عجیب و غریب بود. برخی بدعت­ها گذاشته شد و برخی از روال قانونی و اداری و اجرایی کنار گذاشته شد.

یکی از مواردی که باب شد و یا بهتر بگوییم خیلی مورد توجه احمدی نژاد بود، سفرهای استانی بود. طوری که احمدی نژاد طی دو دوره در مجموع رکورد بیش از یکصد و بیست سفر استانی را هم شکست.

از کنار گذاشتن روال­ها، یکی نفرستادن لایحه بودجه در آذرماه بود، طوری که طی 3 سال گذشته این لایحه­ ها با تأخیر به مجلس فرستاده شد. حال چرا چنین شد و چه عواقبی این بدعت­ها و یا زیر پا گذاشتن برخی از روال کاری و اجرایی به دنبال دارد، مسأله­ ای است که افراد کارشناس و نخبه باید به آن بپردازند.

اما واقعا شاید دولت و شخص رییس دولت، وقت کم می­آوردند. برای نمونه اگر به یک هفته کاری دولت نگاهی بیندازید، شاید معما تا حدودی حل شود. مثلا هفته آخر فروردین ماه 92 (هفته قبل) را در نظر بگیرید. روزهایی که کمیسیون تلفیق بررسی لایحه بودجه 92 در مجلس را پیگیری می­کرد. 2 تن از نمایندگان در صحن علنی مجلس به انتقاد از روند کار پرداختند و به حق، یکی از آنان دولت را به بی­انضباطی در ارایه و تقدیم لایحه بودجه متهم می­کرد و دیگری می­گفت رییس دولت باید در مجلس حضور می ­یافت و به ابهامات و سؤالات نمایندگان در مورد بندهایی از بودجه پاسخ می­داد. این در حالی بود که اوایل هفته و درست در زمان بررسی بودجه، احمدی نژاد در سفر 3 روزه به کشورهای آفریقایی بنین و نیجر و غنا بود.

حالا اگر از اهمیت این سفرها بخواهیم بگوییم شاید کمی از موضوع خارج شویم. اما شک نداشته باشید که برای امضای چند تفاهم نامه و قرارداد همکاری با این کشورهای آفریقایی، احمدی نژاد می­توانست یا این سفر را بعد از بررسی کامل بودجه انجام دهد و یا وزرایی که همراه ایشان بودند و یا شخص رحیمی معاون اول خود را به این سفرها می­فرستاد.

اما طی این هشت سال و با بررسی سفرهای داخلی و خارجی، احمدی نژاد هیچ سفری را از دست نداده است. پس تا اینجا مشخص می­شود که سفرهای کاری و به ویژه سفرهای خارجی برای وی از مسأله بودجه و امثالهم از اهمیت بیشتری برخوردار بوده است.

این در حالی است که اعضای دولت و به ویژه معاون اول وی نیز در مجلس حاضر نشدند.

و اما این سفر 3 روزه آفریقایی به پایان نرسیده بود که ایشان مطلع شدند که مادورو با نزدیک به 51 درصد در انتخابات ونزوئلا بر رقیب خود پیروز شده است و عنقریب تا چند روز دیگر  مراسم تحلیف دارند. پس به صرفه بود که یک سره از آفریقا به آمریکای لاتین می­رفت، اما این وسط دو برنامه کاری اعلام شده هم در تهران برای روز پنجشنبه 92/1/29 باید انجام می­دادند. بنابراین ایشان روز چهارشنبه در تهران بود و خلاصه تدارک حضور در مراسم 29 فروردین و ایراد سخنرانی در رژه روز ارتش را می­دید. اما یک سخنرانی دیگر نیز برنامه ریزی شده بود و آن در مراسم و گردهمایی کارکنان دولت و یا بهتر بگوییم مراسم تقدیر و تشکر از دست اندرکاران پذیرایی از مهمانان نوروزی بود.

برگزاری مراسمی که از چند روز قبل مورد انتقاد رسانه­ها و مطبوعات و برخی شخصیت­ها قرار گرفته بود. چرا که قدمت نوروز به بیش از هزار و چند صد سال برمی­گردد و طی یکصد سال گذشته و به ویژه طی دولت­های مختلف و از جمله دولت­های نهم و دهم، دولت­ها و دست اندرکاران و دولتی­ها، همیشه وظیفه خود را در حد توان و امکان انجام داده­اند.  حالا چرا در این مقطع، دولت این گردهمایی را با دعوت از درصدی از کارکنان ادارات و به ویژه میراث فرهنگی و با صرف بودجه اسکان و پذیرایی در استادیوم یکصد هزار نفری با نزدیک به بیش از 60  هزار  مهمان برپا کرد نیز یکی از اقداماتی است که شاید تنها در این دولت انجام شد. هر چند بهتر بود دولت در یک اقدام پسندیده، با در نظر گرفتن اوضاع بد اقتصادی، هزینه آن را صرف زلزله زدگان آذربایجان، بوشهر و سیستان و بلوچستان می­کرد.

از این جشن دولتی هم بگذریم، با پایان روز پنجشنبه خبر آمد که احمدی نژاد راهی کاراکاس پایتخت ونزوئلا شد. خوب این سفر، دومین سفر ایشان به این کشور دور آمریکای لاتین، ظرف حدود یک ماه بود و این بار نه برای تسلیت و یا برگزاری مراسم چهلمین روز درگذشت رییس جمهور متوفی آن کشور (هوگو چاوز) که برای شرکت در مراسم تحلیف معاون او و رییس جمهور برگزیده انتخابات 25 فروردین بود.

البته شرکت در مراسم تحلیف رییس جمهورها، معمولا در هر کشوری با حضور دیپلمات­های داخلی و خارجی همچون سفرا و کاردارها و دیگر شخصیت­ها و نمایندگان پارلمان و... برگزار می­گردد. یعنی حضور رییس جمهورها و نخست وزیران، اجباری و الزامی نیست. حتی در مراسم تحلیف مادورو هم تنها 15 مهمان خارجی حضور داشتند. بنابراین ایشان بعد از سفر آفریقایی و شرکت در مراسم روز ارتش و جشن دولت که با سخنرانی­های ایشان همراه بود، بهتر بود مأموریت حضور در مراسم تحلیف مادورو را به سفیر ایران در کاراکاس محول می­کرد و روز جمعه را استراحت می­کرد و یا به امور مهمتر داخلی همچون زلزله ­های هفته ­های اخیر و برنامه ریزی برای آمادگی بیشتر مقابله با پیامدهای احتمالی آنها می­پرداخت. هرچند این نگاهی اجمالی به یک هفته کاری احمدی نژاد بود، اما در مجموع شیوه کار هشت ساله احمدی نژاد می­توانست با تقسیم کار و ارجاع آن به دیگر همکاران دولتی و اجرایی، مسئولانه ­تر و منظم­تر انجام می­ شد تا به کارایی مطلوب و در شأن مردم نزدیک­تر می­گردید.