کابوس اردو!

همان طور که همگان مستحضرند بخش قابل توجهی از صفحات مطبوعات و سایت­ها و زمان رادیو و تلویزیون­ها، اختصاص به اخبار محلی و بین المللی دارد. اخباری که عمده ترین آنها تلخ و ناگوار هستند. حال چه این اخبار مربوط به حوادث طبیعی مثل سیل و توفان یا زلزله و آتشفشان وغیره باشد، یا مربوط به دسته گل­هایی که  آدم­ها به آب می­دهند از قبیل قتل و سرقت تا حوادث جاده­ ای و امثالهم. به هر حال اخبار جزء لاینفک اطلاع رسانی است و مشتری های پر و پا قرصی هم دارد.  غول­های خبررسانی دنیا را آژانس­های خبری تشکیل می­دهند که در کوتاه­ترین زمان ممکن، وقوع حادثه و یا رخدادی را خبر می­­دهند.

و اما بعد از ناپدید شدن هواپیمای بوئینگ 777 خطوط هواپیمایی مالزی که بیش از چهل روز از آن حادثه گذشته است، روز چهارشنبه بیست و هفتم فروردین، خبر واژگونی کشتی مسافربری کره در سایتهای خبری قرار گرفت. البته منظور از کره، کره جنوبی است که دوقلوی شمالی آن آه ندارد که با ناله سودا کند، چه رسد که برنامه تفریحی برای دانش آموزانش با این شکل و شمایل ترتیب دهد.

صحبت از ناله به میان آمد، آن هم ناله پدران و مادران کره­ای که از ناپدید شدن فرزندانشان در دریا، دست به دامن زمین و آسمان شده­ اند. حادثه تلخ واژگونی این کشتی که به حمل و جابجایی بیش از چهارصد دانش آموز و همراهان و کارکنان اقدام کرده بود، اشک بسیاری را درآورد، چرا که حادثه­ ای با چنین تلفات پرشماری بسیار دردناک و هشدار دهنده است. یقینا در همه جای دنیا باب شده که دانش آموزان را به اردوهای علمی، سیاحتی، زیارتی و امثالهم می­برند که گهگاه خبرهای دردناکی از برگزاری این اردوها مخابره می­شود. این حوادث در جاهایی موجب فشار بر دولتها و مسئولین می­گردد و موجب کناره گیری و استعفای مقامات ارشد می­گردد.

در نقاطی هم به بهانه­ های مختلف، مسببین از پذیرش مسئولیت حوادث شانه خالی می­کنند و دچار عذاب وجدان هم نمی­شوند.

کره جنوبی مثل دیگر کشورهای آسیای شرقی، از آن جاهایی است که وقتی مسئولین مرتکب تخلف و اشتباهی می­شوند، یا دچار عذاب وجدان می­گردند و یا از ترس مجازات، آن هم یک محاکمه و مجازات واقعی، چه ناشی از اختلاس و چه به سبب خطای انسانی باشد، خودشان به زندگی­شان خاتمه می­دهند. به همین دلیل هم در خبرها آمده بود که معاون آموزشگاه که از نجات یافتگان حادثه دلخراش واژگونی کشتی بود در حیاط مدرسه خودش را حلق آویز کرد و منتظر بازخواست و مجازات نشد و خودش را هم از عذاب وجدان خلاص کرد.

 ناخدای کشتی هم به دستور مقامات قضایی بازداشت شد تا مشخص شود به چه دلیل به هنگام وقوع حادثه در محل کارش نبوده و کشتی را به ناخدای سوم سپرده (به امان خدا رها کرده) است.

خب این بخشی از حادثه ناگواری است که برای فرزندان آدم در گوشه­ای از این دنیای پرهیاهو رخ داده است. و اما آخرین خبرهای این حادثه دلالت بر آن دارد که نزدیک به یکصد و هشتاد تن نجات یافته­ اند و ده­ها تن جان باخته ­اند و بقیه ناپدید شده ­اند که حدس زدن سرنوشت ناپدید شدگان کار سخت و دشواری نیست. این خبر مثل هر خبری، مدتی در اذهان می­ماند و به مرور به فراموشی سپرده می­شود. اما آنچه که باید از این خبر به جا بماند، پند و اندرزی است که دیگر مسئولین در نقاط مختلف دنیا باید بگیرند تا خدای ناکرده باز در جایی دیگر حادثه دیگری موجب سوگواری و عزا نگردد.

و اما در کشور ما، هر سال در مقاطع مختلف تحصیلی اردوهایی در فصول مختلف ترتیب داده می­شود. گاهی در زمستان و بهار، گاهی هم در زمان تعطیلی مدارس و تابستان شاهد برگزاری این اردوها از سوی آموزش و پرورش و دیگر نهادها هستیم که متأسفانه بعضا شاهد وقوع حوادث ناگوار و دلخراش بوده­ایم. از آن بدتر اینکه برگزار کنندگان، نه تنها از آنها پند و درس نمی­گیرند، که موجب بروز و تکرار این حوادث نیز می­گردند. البته هیچ گاه تلفات ناشی از برگزاری اردوهای داخلی در چنین ابعاد هولناکی نبوده است، اما وقتی حادثه­ ای برای خانواده و یا خانواده­ هایی رخ می­دهد، تحمل درد و رنج و مصیبت، بسیار جان سوز و جانکاه است و چه بسا تبعات آن از خود مصیبت دردناک­تر باشد.

بنابراین همه مسئولین و مقامات در آموزش و پرورش و مدیران مدارس و ترتیب دهندگان اردوهای تفریحی و زیارتی، تحت هر نام و عنوانی و به هر دلیل و برنامه ­ای، باید خودشان را ملزم به تدارک و برنامه ریزی امن و مطمئن نمایند تا جلوی بروز حوادث تلخ و ناگواری که به هنگام جابجایی، اسکان و در حین برگزاری یک اردو می­تواند رخ دهد را بگیرند.

شاید بی جا نباشد که بسیاری از والدین، اردوهای مدارس را چون کابوسی می­بینند و با ابراز نگرانی از برگزاری اردوها و یا برپایی این اردوها تحت هر نامی، دست به مخالفت می­زنند. چرا که گاه بی احتیاطی­ های کوچک و بزرگ، موجب بروز حوادث شده ­اند.

بنابراین یک بار دیگر یادآور می­شویم که رفتن به مناطق کوهستانی، سواحل دریا و دریاچه­ ها و تردد در جاده ­ها، خطرات و حوادثی را می­تواند در پی داشته باشد که برای جلوگیری و یا کاهش آنها می­طلبد پلیس راه و آژانس­های مسافربری، دقت لازم را هم بر ایمنی اتوبوس­ها و خودروها داشته باشند و هم از سلامت کامل جسمی، روحی، روانی رانندگان مطمئن شوند. مدارس نیز از راهنما و همراهان باتجربه و کافی بهره جویند. از تحمیل کردن برگزاری اردو به دانش آموزان و دانشجویان و خانواده­ های آنان جداً بپرهیزند تا خدای ناکرده جان فرزندانمان به خطر نیفتد و برخی دچار معلولیت و نقص عضو نگردند و خاطره­ شیرین یک اردو، به کابوسی برای همه عمر دانش آموزان، خانواده­ ها و حتی مربیان و مسئولین تبدیل نشود. یادمان باشد که حادثه هیچ گاه خبر نمی­کند، اما آمادگی برای مقابله با هر حادثه­ای می­تواند تبعات آن را کاهش دهد و جلوی زیان­های جبران ناپذیر را بگیرد.