منوچهر حبيبي: حركت ناجوانمردانه و غير انساني اسيد پاشي مجيد به صورت آمنه بهرامي مدت ها سوژه خبري و گزارش هاي مطبوعات مجلا‌ت و راديو و تلويزيون بود. عملي كه منجر به آسيب و صدمات جبران ناپذيري از جمله از دست دادن بينايي و زيبايي آمنه و اذيت و آزار و درد و رنج وي گرديد. طي اين چند سالي كه پرونده اين بنده خدا باز بود و حكم قصاص براي دادخواهي وي صادر گرديد موارد مشابه از اسيد پاشي و موارد ديگري از تعرض به حقوق ديگر شهروندان رخ داد. بي شك ما شاهد وقوع قتل ها بوديم موارد دلخراش از پا درآوردن عده اي از هم وطنان در كشورمان همه نگران كننده و غير قابل قبول و دردناك بودند. تجاوز و تعدّي به بانوان ، اوج اين نگراني هاست . متاسفانه آنچه كه عده اي را تشويق و ترغيب به انجام جرم و خلا‌ف كرده و مي كند به نوع برخورد قربانيان با متخلفين و متهمان بر مي گردد. شايد آنچه در حق آمنه بهرامي شد گواه اين ادعاست. از زمان وقوع اين اقدام ضد بشري كه ناشي از خودخواهي و هوسراني مجرم بود تلا‌ش هاي گسترده اي براي وادار كردن قرباني به عفو و گذشت از مجرم صورت گرفت هر چند كه قرباني پس از طي مراحل قانوني و برآورد ضرر و زيان از حكم قصاص صرفه نظر كرد و دست به يك عمل انساني در راستاي حفظ ارزش هاي اخلا‌قي و ديني زد اما باز قرباني شد چرا كه مجرم از پرداخت ديه سرباز زد و دقيقا يك ضعف قانوني در برخورد با چنين جرايمي آشكار گرديد.
چرا كه دادستان براي جلب رضايت قرباني از صرف نظر كردن از قصاص، قول برخورداري وي از دريافت هزينه هاي درماني از مجرم را گرفت ولي به محض اعلا‌م گذشت و رضايت آمنه در حضور مراجع قانوني و در دادگاه، مجرم از دادن ديه خودداري كرد و مقامات نيز اعلا‌م نمودند كه چون شاكي از حكم قصاص خود صرف نظر كرده از دريافت ديه نيز محروم مي گردد. متاسفانه اين عاقبت رافت و گذشت قربانياني است كه براي رضاي خدا به آنان اجحاف مي گردد. موارد بسياري از چنين عاقبت و سرانجامي براي قربانيان رخ داده و مي دهد. به راستي چه كسي بايد از خود انسانيت وفداكاري به خرج دهد كساني كه قرباني هستند يا كساني كه با شقاوت و سنگ دلي بازندگي مردم و با جان مردم بازي مي كنند؟ يقينا فشارهايي كه از سوي خانواده هاي متهمين كه بعضا از سوي مجريان قانون مورد دلسوزي قرار مي گيرند كار را به جاهاي خيلي باريك كشانده است چرا ما توقع داريم كسي كه قرباني شده و يا وابستگان قرباني داراي رافت و گذشت و انسانيت باشند؟ چرا اين انسان دوستي و نوع دوستي را متخلفين و مجرمين و جانيان نبايد در وجودشان احساس كنند تا جلوي فجايع دردناك همچون اسيد پاشي و قتل و خيانت گرفته شود؟
در بسياري از موارد قربانيان داراي شخصيت ارزشمند و نقش مثبت و مردمي هستند در عوض مرتكبين و خلا‌فكاران داراي پرونده هاي عريض و طولا‌ني و سابقه دارند حالا صرف نظر از اين مقايسه ها و سبك و سنگين كردن ها، چرا و به چه حقي فرد يا افرادي به خودشان اجازه مي دهند كه بابت كوچكترين برخورد و نزاع، سلا‌متي ديگران را به خطر اندازند. واقعا در جامعه اي كه مردم را دعوت به دوستي و برادري مي كنيم آيا اين احساس مسئوليت و وظيفه نسبت به رعايت حقوق شهروندان نبايد همه گير باشد. چطور برخي با پيش كشيدن اينكه متهم جوان متاهل و داراي فرزند است مي خواهند كه خون جوان متاهل ديگري و حق پدر و يا مادري را پايمال كنند؟ شايد بخشش و گذشت لذت و مسرت داشته باشد اما وقتي ميبينيد كه ارفاق در حق عده اي نه تنها منجر به بازگشت و انسان شدن افراد نمي گردد كه دوباره دست به خلا‌ف زده و مرتكب جنايت مي شوند به مصداق توبه گرگ، مرگ است ؛ چاره اي براي قربانيان و ياخانواده و وابستگانشان باقي نمي ماند كه به كمتر از اجراي قانون و مجازات رضايت ندهند . صحبت از توبه شد در همه اديان بندگان معتقدبه عفو و گذشت و بخشش خداوند از گناه بندگان هستند اما با توبه واقعي ، توبه اي كه نه تنها فرد مرتكب و تكرار گناهي نشود كه از دست زدن به هر گناه و خطايي اجتناب ورزد به هرحال برخي از همشهريان و هم وطنان مان در گير پرونده هاي كيفري و جناحي هستند كه در تنگنا قرار داده شده اند كه از شكايت و يا حقوق خود صرف نظر كنند. درد اين تنگنا را كساني تحمل مي كنند كه علا‌وه بر مجرم با فشار از سوي افراد در قدرت (صاحب مقام) روبرو هستند يعني به گونه اي كار و دادخواهي شان با مشكل روبه روست بنابراين همه كساني كه مي خواهند دست به كار انساني زنند و رافت و شفقت را در جامعه حاكم كنند بايد بدانند كه اين كار بدون جا انداختن فرهنگ صبوري و عاقبت انديشي در ميان افراد جامعه كارساز نبوده و نيست اگر بود پاسخ اين همه عفو و گذشت و ارفاق، افزايش جرم و جنايت و تعهدي به حقوق شهروندان به ويژه زنان و دختران نبود تا اين همه قربانيان مغموم و سرشكسته نمي شدند و به نوعي قرباني انسانيت و از خود گذشتگي نمي گرديدند.