کنش مسئولین و واکنش فرهنگیان!

طی چند ماه گذشته در چندین نوبت، شماری از فرهنگیان در برخی از نقاط کشور تجمع سکوت برگزار کردند. در این گردهمایی­ هایی که در کمال نظم و آرامش برگزار شد، فرهنگیان خواسته­ های صنفی و معیشتی خود را مطرح نمودند. هر چند مثل دهه­ های اخیر برخی از مسئولین قول پیگیری و رسیدگی دادند، اما تا تحقق مطالبات عزیزان فرهنگی فاصله بسیار است.

در حالی که بسیاری از مطالبات فرهنگیان قابل محقق شدن است، به تعدادی از مواردی که فرهنگیان خواهان رسیدگی و توجه مسئولین به آنها شده ­اند اشاره­ ای گذرا می­ اندازیم.

نخست اینکه تبعیض در آموزش و پرورش نهادینه شده است و این حرکت ناپسند با هیچ توجیهی از سوی شماری از مسئولین دوایر آموزش و پرورش در نقاط مختلف کشور صورت می­گیرد. تبعیض در دادن محل کار، تبعیض در ارزیابی شغلی فرهنگیان، اینها به راحتی و به حق، قابل برطرف شدن است اما بسیاری از مسئولین با استناد به مواد قانونی و بردشت یک جانبه از عملکرد ناشایست خود دفاع کرده و بر ادامه چنین تبعیض­هایی پافشاری می­نمایند.

یکی دیگر از موارد تبعیض فراتر از آموزش و پرورش است. در حالی که به بهانه­ های مختلف در ادارات و نهادهای دیگر اقدام به دادن سرویس­ های گوناگون می­کنند، در آموزش و پرورش خبری از دادن هزینه لباس، غذا، سرویس ایاب و ذهاب، مسکن و حتی سهمیه­ های فرزندان در اردوهای اداری نیست. گویا معلمین و مربیان و دبیران از فهرست توجه و گرفتن تسهیلات حذف شده­اند.

اما به راستی چرا باید میان نهادهای دولتی تفاوت وجود داشته باشد؟

نکته دیگر، اختلاف رده بندی در سطح کاری و اداری است. با وجودی که به طور متوسط میانگین مدرک تحصیلی عزیزان فرهنگی، لیسانس(کارشناسی) است، اما در مقایسه با سوابق و مدرکشان، نسبت به دیگر ارگان­ها حقوق فرهنگیان نه تنها مکفی نیست، که گاه یک چندم پرسنل دیگر نهادها است.

خب ادامه چنین روندی بدان معناست که معلم و مربی، نیازمند شغل دوم و سوم و روی آوردن به حرفه­ هایی می­شود که هیچ سنخیتی با کار و مدرک دانشگاهش و از همه مهمتر با جایگاه و شأن یک معلم که باید ششدانگ، الگوی شایسته و درخوری برای دانش آموزان باشد، ندارد. اینکه معلم نتواند الگو باشد، کار را برای او و برای خانواده ­ها سخت و گاه غیرممکن می­سازد.

فرزندان ما همیشه نگاهشان به مربیان، باید یک نگاه برجسته و امیدوار کننده باشد. اگر والدین می­خواهند در کنار هزینه­ هایی که صرف تحصیل فرزندانشان می­کنند نتیجه مطلوب در تحصیل و آداب و رسوم داشته باشند، باید بپذیرند که معلم باید معلمی کند. اینکه در روز و هفته بزرگداشت مقام معلم، همه از صدا و سیما تا مسئولین دوایر در شهرستان­ها و استان­ها و وزارتخانه، از نقش معلم می­گویند و بر حرمت و احترام به این قشر زحمتکش تأکید دارند، تنها می­تواند لحظاتی ذهن دانش آموزان و دانش پژوهان را روی جایگاه والای فرهنگیان متمرکز سازد.

کسی نمی­خواهد بگوید که معلمین و مربیان، جدا از دیگر اقشار جامعه­ اند. کسی نمی­خواهد ادعا کند که فرهنگیان مورد توجه خاص قرار گیرند. آنچه در اینجا به آن پرداخته می­شود، رعایت اعتدال در توجه کردن به این قشر زحمتکش و نسل ساز است. اگر امروز برخی دانش آموزان و فرزندانمان سرگردان شده ­اند و در میانه راه، دچار تردید می­شوند، بخشی از دودلی و این شک و تردیدها، ناشی از سقوط و خدشه دار شدن جایگاه فرهنگیان و دانشگاهیان است.

ما باید به فرزندانمان راه بهتر زیستن را بیاموزیم، تلاش را در وجودشان نهادینه کنیم. اما این چنین سخت و دشوار به نتیجه می­رسیم. معلم ما دغدغه­ های بسیاری دارد. باور کنید تفاوت و تبعیضی که در پرداخت حقوق و حق التدریس­ ها رخ می­دهد، گاه غیرقابل تصور است.

اینکه بشنوید که حق الزحمه تصحیح اوراق امتحانی و یا حق الزحمه تدریس فرهنگیان، گاه تا چند ماه پرداخت نمی­شود، یعنی شکستن حرمت فرهنگیان.

حتی گاه دیده می­شود که برای سر و سامان دادن به امور جاری و پرداخت هزینه­ ها، آموزش و پرورش حق الزحمه بازنشستگان فرهنگی که دعوت به کار شده­اند را در هاله­ ای از ابهام قرار می­دهد تا کار انجام شود و در پایان کار، به عناوین مختلف از پرداخت یک حق الزحمه درخور یک معلم طفره می­رود.

خب چنین برخوردهایی و با مواردی که به آنها اشاره شد، آیا یک فرهنگی می­تواند همچنان دلداده کار کند؟ وقتی فرهنگی و دیگر پرسنل دوایر وابسته به آموزش و پرورش می­بینند که هنوز زمان بازنشستگی فرهنگی نرسیده، عده ­ای لحظه شماری می­کنند تا برود و در عوض تعدادی که از جنس برخی آقایان سیاسی کار هستند، هیچ گاه بازنشسته و کنار گذاشته نمی­شوند.

یک فرهنگی و دیگر همکاران وی که شاهد چنین تبعیض­هایی هستند چه حالی پیدا می­کنند وقتی تعدادی را در پست­های دیگر قرار می­دهند و حکم کاری­شان را در جایی می­زنند که حقوق و مزایای بیشتری دریافت کنند؟ دیگر فرهنگیان چگونه باید باشند با این چنین رفتار و حرکات، خود به خود یأس و ناامیدی به فرهنگیان منتقل می­شود و در نهایت تأثیر سوء آن در زندگی اجتماعی و تحصیلی و اخلاقی دانش آموزان و فرزندانمان، سرمایه­ های حقیقی و باارزش کشور، قابل مشاهده است.

واقعا شایسته است یک فرهنگی که در مهرماه بازنشسته می­شود، پاداش آخر خدمتش را با چندین ماه تأخیر در سال بعد بدهند؟ چنین کنش­هایی در آموزش و پرورش صورت می­گیرد که واکنش به آنها به صورت تجمع مقابل مدیریت­ها، سازمان­ها و وزارتخانه آموزش و پرورش انجام می­شود.

پس اگر می­خواهید معلمان، دبیران، مربیان و حتی اساتید بزرگوار دانشگاه­ ها به طور تمام وقت و ششدانگ در خدمت فرزندانمان باشند، باید به این تبعیض­ها و سوء مدیریت­ها خاتمه داد.