ای لشکریان خدا...

چقدر دلخراش است که در طول تاریخ موقعی که مسلمانان به نام های مختلف در مقابل هم صف آرایی می کردند و شمشیرهایشان را به گردن هم حواله می‌دادند، فرماندهان دو طرف با عبارت «ای لشکریان خدا بر دشمن بتازید که بهشت در انتظار شماست» آنان را ترغیب به مسلمان کشی می‌کردند. نمی‌دانم در این بحبوحه مسلمان‌کشی، خداوند چه حالتی دارد؟ با اینکه خداوند محل حال و احوالات انسانی نیست و عواطف بشری نداشته و به کار بردن واژه «حالت» با او سنخیت و تناسب معنایی ندارد ولی جهت تقریب به ذهن ما، به ناچار باید رضایت یا عدم رضایت او را در قالب واژه هایی بریزیم که نشان دهد خداوند از دیدن این صحنه‌ها، بسیار ناراحت است.
خداوندی که قتل یک انسان را مساوی با قتل همه انسانها می‌داند، چگونه در مقابل مسلمان‌کشی‌ می‌تواند ناراحت نباشد؟ دو حنجره که از هرکدام از آنها عبارات لااله اِلاالله و الله اکبر بیرون می آید چرا باید با شمشیر دو مسلمان، پاره پاره شود؟
تاریخ نشان داده است که افراد عادی که در حال جنگ هستند با احساسات و تحریک دیگران یکدیگر را می‌کشند درحالی که هرکدام که دیگری را به خون می غلطاند او را نمی‌شناسد و صرفاً خوشحال از نابود کردن طرف مقابل است.
به سریال مختار که نگاه می کنید چه حالی دارید؟ زمانی که می‌بینید سربازان هر دو صف جنگ، نماز می‌خوانند و خداپرست هستند و در حال نماز و پس از آن، دعا برای نابودی مسلمانان دیگر می‌کنند. اسلام کجا و کی اهل خشونت بوده و دستور بریدن سر انسان دیگری که با تو همفکر و هم عقیده نیست صادر می‌کند؟ غمناک است که در این مصاف دو چیز به شدت آسیب می‌بینند: یکی اسلام و دیگری مسلمین. اسلام از این بابت که مردم جهان،  با مشاهده این  خونریزی‌ها،آن را از چشم دین اسلام دانسته و نسبت به این دین آسمانی بدبین می شوند و دیگری مسلمانها که کشته می‌شوند و از نعمت حق حیات محروم می گردند. امروز جنگ بین مسلمانان، هم روح و هم جسم آنها را نابود می‌کند، غرور انسانی آنها را می‌شکند، شخصیت آنها را در ذهن مردم جهان تخریب می‌کند و دشمنان با استناد به آن، خود را مترقی، بشر دوست، صلح دوست با عواطف انسانی و مسلمانان را وحشی، خونخوار، جنگ طلب و سنگدل معرفی می‌کنند. به هوش باشیم که در چند دهه گذشته، اسلام و مسلمین را به لبه چه پرتگاهی کشاندند.