در روانشناسی اجتماعی مردم کشورهای مختلف به شاخص هایی می رسیم که معمولاً مردم آن کشورها به آن صفت متصف بوده و معروف شده اند. بعضی کشورها معروف به داشتن مردمی خشمگین هستند، بعضی به مردمی خونسرد، برخی به مردمی جدی، بعضی به مردمی خوش گذران، بعضی به مردمی منظم، برخی به مردمی آرام و....
صفت غالب مردم در هر کشوری؛ روحیه، نوع روابط اجتماعی، آستانه تحمل و نوع زندگی آنها را مشخص می کند. شاید یکی از بهترین صفاتی که مردم یک جامعه متمدن و پیشرفته باید داشته باشند صبوری و دیگری نظم باشد. صبوری یعنی آستانه تحمل آنها در حد قابل قبول است؛ به دیدگاه ها و نظرات دیگران- ولو مخالف نظرشان باشد- احترام می گذارند، اجازه اظهارنظر به دیگران می دهند، هیچ عقیده و فکری را به سخریه نمی گیرند، فقط به فکر رشد خود نیستند بلکه با حوصله و متانت به رشد دیگران کمک می کنند، هرجا فرومانده ای است دستش را می گیرند و او را فرا می برند. در صف مترو، اتوبوس، نانوایی و... با حوصله رعایت حقوق دیگران می کنند. از همه مهمتر حال و شرایط روحی و جسمی یکدیگر را درک کرده ، به سمتی می روند که دیگران زیرفشار روانی قرار نگیرند. فهم متقابل یکدیگر، تمرین خوب زیستن است و همه را صبور بار می آورد. جایی که همه ، حدود خود را حفظ می کنند و به حریم دیگران وارد نمی شوند ،احساس مثبتی همه را فرا می گیرد ولی آنجا که همه به حریم خصوصی دیگران به نام های مختلف تعرض می کنند، هیچ کس احساس امنیت نمی کند و آسیاب به نوبت است، امروز یکی حریم کسی را می شکند و فردا دیگری، حریم وی را. اینجاست که موازنه صبوری به هم می خورد و هرکس به دیگری حمله برده و می خواهد تلافی کند. نتیجه این تزاحمات ،تصادمات و برخوردهای خشن در جامعه باعث سلب آرامش همگان می شود. شاید به خاطر همین نکات مهم و کلیدی باشد که اسلام برای عمل به امر به معروف و نهی از منکر نیز شرایط وجوبی مقرر کرده و عدول از آنها و یا اقدامی فراتر را صحیح نمی داند. در جامعه ای که مردم براساس قانون یا شریعت یا عرف به رشد اجتماعی لازم رسیده باشند، عموم مردم جامعه به دو صفت صبوری و نظم مشهور می‌شوند و ثمرات مثبت آن را در زندگی فردی و اجتماعی خویش نظاره می کنند.