فعل می برد را به دو صورت بخوانید (می بُرَد و می بَرَد). بحث پیرامون تقسیم بودجه بین استانهاست. اینکه کدام استانها از بیشترین بودجه بهره مند می‌شوند بستگی به میزان دوندگی، نفوذ و رابطه با مرکز کشور دارد. مکانیسم و ضوابط دقیقی که هر استانی فقط و فقط براساس آن ضوابط از حقوق عادلانه خود برخوردار شود در هیچکدام از وزارتخانه ها و سازمان ها وجود ندارد. حتی موقعی که مدعی می‌شوند قوانین و مقرراتی را وضع کرده ایم که همه به صورت شفاف و عادلانه به حق خود برسند، این طور نبوده و نیست. چرا که هم در مرحله «وضع» قوانین و مقررات و هم در مرحله «اجرا» رعایت حال دانه درشت‌ها در مرکزِ توجه است.
از اینکه یکی دو فاکتور نیز به نقاط محروم اختصاص داده شود، هیچگاه شرایط و ضوابط کلی را تحت الشعاع قرار نمی دهد. همه وزارتخانه ها تقریبا همین مسیر را طی می کنند. اینکه استانداران از مدیران کل می خواهند در جذب اعتبارات و بودجه هر سال تلاش مضاعف داشته باشند مؤید همین موضوع است وگرنه چنانچه تقسیم بودجه براساس مکانیسم منطقی و عادلانه انجام می گرفت چه نیازی بود که مدیران کل نیاز به دوندگی و تلاش بیشتر برای جذب بودجه داشته باشند؟
معمولا در این تقسیمات، آنکه دارد داراتر می شود و آنکه ندارد، همچنان دستش خالی و کوتاه است. در مبحث بودجه و تقسیم آن بین استانها و در مرحله بعد تقسیم بودجه هر استان به شهرستان هایش، باید اولین قدم، اصلاح روش تقسیم و تخصیص دادن بودجه به آنها باشد. اگر این روش اصلاح نشود، مصداق همان ضرب المثلی می شود که «هر که بیشتر می بُرَد، بیشتر می بَرَد». تا زمانی که این فرمول حاکم است باید استانداران و مدیران کل هر استان، به تکاپو و تلاش شبانه روزی بیفتند و از طریق نفوذ و رابطه، میزان بیشتری بودجه برای مردم استان خود جذب کنند که البته روش غلطی است ولی فعلا راهی دیگر وجود ندارد!
دومین قدم، تخصیص بودجه به اولویت هاست و تشخیص و طبقه‌بندی اولویت ها هم امری بسیار مهم و سرنوشت ساز است. اگر در این اولویت بندی، اشتباه شود و با نفوذ نمایندگان شهرستان ها و سایر مسئولان، فقط به وعده هایی که خودشان داده اند تأکید کنند و مصالح و منافع ملی – استانی – شهرستانی را مد نظر قرار ندهند، بودجه های استان و شهرستان‌ها نیز سوخت شده و در جایی مصرف می شود که از اولویت‌های آخر بوده و آثار و ثمرات کمی برآن مرتب است. بعضی مواقع اگر بودجه کمی به استان و شهرستانی برسد ولی دقیقا در بهترین جا مصرف شود، نتایج و آثارش به مراتب بیشتر از مواقعی است که با بودجه‌های زیاد و هزینه کردن آنها در جاهای نامناسب، به نتایج و ثمرات کمتری منجر شود.
سومین قدم، جذب همه اعتبارات است. بعضی مواقع در برخی ادارات پول هست ولی در صندوق ذخیره است! و مصرف آن را ماه به ماه عقب می اندازند تا سال مالی تمام می شود و بالاجبار باید برگشت داده شود. جذب نکردن بودجه هر سال به معنای کار نکردن است. شخص استاندار در هر استانی باید ماه به ماه و شاید هفته به هفته، بیلان کار و هزینه‌ها و میزان بودجه باقیمانده را رصد کند و اگر مدیری در سطح استان و یا هر شهرستان، کار نمی کند و بودجه همچنان بلامصرف است به سرعت عکس‌العمل نشان دهد و تصمیم گیری کند و چنانچه مدیری توانایی کار کردن و جذب بودجه را ندارد، عزل نموده، در این امر کوتاه نیاید و فشار این و آن بر روی اراده اش بی‌تأثیر باشد.
چهارمین قدم که قدم بسیار مهمی است و کنترل کننده موارد فوق و گاهی در جهت شفاف سازی و اطلاع رسانی به مردم است اینکه همه مدیران موظف شوند بیلان کار و هزینه هر ماه اداره خود را در مطبوعات و سایت آن اداره درج نمایند. موثر بودن این گام به این است که مدیران، مجبور به فعالیت بیشتر می شوند.
جان کلام اینکه باید هر سال نسبت به سال گذشته از «روشهای کارآمدتر» استفاده کرد تا نتایج درخشان تری از آن متولد شود.