برخی دانشمندان در تعریف انسان گفته اند: انسان، موجودی لذت طلب است. بعضی گفته اند: انسان، حیوان ناطق است، برخی دیگر، انسان را حیوان یا موجود سیاسی، تعریف کرده اند و... هرکدام از این تعاریف با استدلال خاص خود و تأکید بر بُعدی از ابعاد وجودی انسان همراه است. البته اگر مجموعه تعاریف را برای انسان به صورت یکجا بیاوریم، به خطا نرفته ایم. آنچه در این نوشته مورد نظر است لذت طلبی انسان و ابعاد و انواع آن است.
به لحاظ لذت طلبی و لذت گرایی، همه انسانها تقریبا به دو تیپ شخصیتی قابل تقسیم هستند: یک گروه آنهایی هستند که لذت خود را در خودشان می جویند و گروه دیگر آنهایی هستند که لذت خود را در دیگران جستجو می کنند. بعضی از اینکه غذا می خورند لذت می برند، بعضی از اینکه به دیگران غذا می دهند به لذت بیشتری می رسند.
برخی از لباس و پوشاکی که به تن دارند، لذت می برند، برخی از اینکه تعدادی انسانهای نیازمند را لباس بپوشانند و لبخند بر لبان آنها ببینند به مراتب بیشتر لذت می برند.
بعضی از اینکه در کارشان موفق شوند لذت می برند، برخی از اینکه زمینه موفقیت دیگران را فراهم می آورند و آنها را شاد می کنند، لذت بیشتری می برند.
برخی از اینکه شغلی دارند و منبع درآمدی را به دست آورده اند لذت می برند، برخی از اینکه توانسته اند زمینه شاغل شدن دیگران را فراهم کنند و خانواده هایی را از نگرانی برهانند لذت وافری می برند.
بعضی از اینکه با همه، دوست و مهربان هستند، لذت می برند، بعضی از اینکه توانسته اند همه را با هم دوست و مهربان کرده و روابط شادی را بین دیگران برقرار کنند، لذت می برند.
برخی از اینکه تلاش کرده اند تا در مشکلات زندگی غرق نشوند، لذت می برند، برخی از اینکه همت خود را به کار می گیرند تا دیگران را از گرداب مشکلات زندگی نجات دهند، لذت بیشتری می برند.
خلاصه مردم از لحاظ شخصیتی در یکی از دو گروه فوق قرار می گیرند، عده ای که فقط به لذت خود می اندیشند و از خودشان و حالاتشان لذت می برند و عده ای دیگر که به دیگران می اندیشند و با شادی دیگران شادند و لذت شان به لذت دیگران گره خورده است.
شما می خواهید جامعه را به کدام سمت سوق دهید؟ باید زیرساخت افکار و خواسته های مردم را از «خودخواهی» به سوی «دگرخواهی» هدایت کنیم و این کمال یافتگی از دست یک نفر و چند نفر برنمی آید بلکه همتی وگرایشی همگانی را می طلبد.