کسانی که بر روی تردمیل می دوند، بعد از ساعتها دوندگی، دوباره در همان جای اول و نقطه آغاز قرار دارند. ما در زندگی فردی و اجتماعی، گاهی این گونه ایم. روزها، ماه ها و سالها، کار و فعالیت می کنیم و باز خود را در همان نقطه آغاز می بینیم. تفاوت معناداری بین دوران کودکی، نوجوانی، جوانی، بزرگسالی و کهنسالی ما نیست. فقط عمر می‌گذرد و نوع فعالیت مان تغییر می کند ولی از آن اهدافی که برای خلقت ما منظور شده و باید از خاک تا افلاک بالا رویم و در اوج عظمت و پیشرفت و کمال انسانی قرار بگیریم، به کمترین حد اکتفا می کنیم. ما از دو جهت باید توسعه و پیشرفت داشته باشیم؛ یکی از جهت فردی و دیگر از جهت اجتماعی. هم فرد باید توسعه انسانی و کمالات عقلانی و عاطفی داشته باشد و شخصیت و جایگاه فردی اش را به چیزهای کم ارزش نفروشد و در اوج قرار گیرد و هم جامعه باید در تمام ابعاد به توسعه و پیشرفت برسد و درگیر تامین مایحتاج اولیه‌اش نباشد. جامعه باید از همه جهات تامین شود و مشغول روزمرگی نشود. اینکه جامعه بخواهد تمام انرژی و توانش را مصروف تامین آب و غذا و پوشاک و درمان کند و فرصت حرکت در نردبان کمال را نیابد، همان دچار شدن به «زندگی تردمیلی» است.
جامعه کمال یافته و پیشرفته را به میزان رشد علم، خلاقیت، وسعت فهم و درک، عقلانیت، معنویت، عدالت، آزادی، رفاه اجتماعی و... می‌شناسند. اینکه همه همّ و غمّ مردم در شبانه روز به یافتن لقمه نانی و داشتن شغلی و زندگی حداقلی، خلاصه و محدود شود و فرصت صعود به عالم بالاتر را نداشته باشند، زندگی تردمیلی است که هیچ رشد و کمالی در آن متصور نیست. ما که اشرف مخلوقات هستیم و معتقدیم همه موجودات دیگر پایین‌تر از ما انسانها هستند، چه چیزهایی بیشتر از آنها داریم؟ نه فقط در فضایی بالاتری تنفس نمی‌کنیم بلکه با خونریزی، کشتار، کلاهبرداری، حسادت، دروغ، تملق و چاپلوسی، که در دیگر موجودات نیست و یا کمتر هست، عملا درجه پایین تری را به خود اختصاص داده ایم. باید نگاه مان را به زندگی تغییر دهیم و طرح نوی دراندازیم تا خود را پیدا کنیم وگرنه با سبک زندگی تردمیلی، نه لذت حیات و زندگی را به طور کامل خواهیم چشید و نه در پایان عمر به جمع بندی رضایت بخشی از زندگی فردی و اجتماعی مان خواهیم رسید.