یکی از ریشه های ایجاد و استحکام اعتماد مردم به یکدیگر، پایبندی به «وفای به عهد» در جامعه می‌باشد. عهدی که دو یا چند نفر با هم می بندند چه به صورت شفاهی (زبانی) باشد و چه کتبی، باید بر اساس «صداقت» باشد و هیچکدام از طرفین به فکر فریب، سوءاستفاده، زیاده خواهی، دور زدن، کلاهبرداری، منفعت طلبی یکجانبه و... نباشند. خمیرمایه هر «عهدی» باید با راستی و درستی سرشته شود، آنگاه هرکدام از طرفین در یک میثاق دوجانبه به آن وفادار باشند. ملاک انسانیت در هر قرارداد، معامله، روابط دوستانه و ارتباطات سالم، رعایت همین نکات است. برای اجرای چنین روندی، از ابتدای ایجاد ارتباط، هرکدام از طرفین باید خواسته ها، توقعات، توانایی ها، داشته‌ها و اهداف خود را بیان کنند تا چیزی در آن محدوده، مخفی نماند. این قراردادها و ارتباطات، خواه قرارداد زناشویی باشد، خواه قرارداد کارگر و کارفرما، خواه معامله اجناس و کالاها و خدمات، خواه قرارداد شفاهی دوستانه برای تبادل عواطف و... باید در چارچوب این مانیفست جای گیرد.
متاسفانه سالهاست جامعه ما «عهدشکن»،
«بی وفا»، «چند چهره» ، «فریبکار» و لذا
«غیر قابل اعتماد» شده است گواه بر این سخن، فزونی پرونده ها در محاکم قضایی است که البته چند برابر بیشتر از آن، به دادگاه ها رجوع داده نشده و مردم اعصاب و حوصله شکایت و پیگیری و درگیری ندارند و لذا استخوان در زخم، آن را رها کرده اند.
قویترین این قراردادها، قرارداد زناشویی است که مبنای شکل گیری یک خانواده جدید می شود که مطابق آمارهای ارائه شده از هر 5 ازدواج و گاه هر 3 تا 4 ازدواج یکی از آنها به شکستن این پیمان و طلاق منجر می شود. به راستی چرا تا دهه 60 یا 70 جامعه ما اینگونه نبود و به یکباره به سمت انحطاط اخلاقی رفت؟ تحلیل شما چیست؟ چرا امروز جامعه کارگری و کارفرمایی ما با بن‌بست، تعطیلی محل کار، بیکاری روزافزون، فقر و نداری، ورشکستگی، رخوت و سستی و غیره مواجه شده است؟ آیا ریشه آن در این اوضاع اقتصادی خراب، عهدشکنی‌ها و بی وفایی‌ها نیست؟ در حافظه تاریخ کشور ما جملات و عبارات زیبایی نقش بسته که نشان دهنده اخلاقی بودن جامعه ما در گذشته بوده است مثلا به نشانه وفاداری و پایبندی به عهد می گفتند:« به نان و نمکی که با هم خورده ایم» و همین بزرگترین عامل وفاداری بوده؛ یعنی دو دوست، دو همکار، دو همسایه به احترام نان و نمکی که با هم خورده بودند حاضر نبودند پیمان شکنی کنند. امروز متاسفانه نه فقط دوستان و همکاران و همسایگان بلکه حتی زن و شوهری که زیر یک سقف زندگی می کنند و در مقدس ترین پیمان زندگی با هم شریک شده اند، نمک می خورند و نمکدان را می شکنند. قرآن کریم یکی از نشانه های ایمان را «اَوفوا بالعقود یعنی وفادار به پیمان و قراردادهایتان باشید» می‌داند.
شیرازه هر ارتباط اجتماعی، پایبندی به عهد و پیمان است و این اصل اساسی مورد قبول و تاکید همه ادیان و مذاهب، علم روانشناسی، اخلاق و انسانیت است. چرا باید ما آن را بشکنیم؟