تا دو روز دیگر 22 بهمن، سالروز پیروزی انقلاب فرا می‌رسد و شناسنامه انقلاب اسلامی 38 سالگی آن را نشان خواهد داد. در این مدت مردم با انبوهی از حوادث، وقایع، رخدادها و عملکردها مواجه بوده اند.
مطمئناً همه کسانی که از قبل از انقلاب در متن این مبارزات بوده اند، یکی از شعارهایی را که زمزمه می کرده اند «وحدت» بوده است. گرچه این وحدت در سالیان متمادی، ضربات سختی خورده و دایره آن در بین خواص و نخبگان روز به روز تنگ تر شده است ولی آنچه باعث دوام و حفظ انقلاب شده، وحدت مردم بوده است. به تحقیق می‌توان گفت که وحدت بین مردم در دوران‌های مختلف، بیشتر از وحدت بین مسئولان و نخبگان و سیاسیون بوده است. به نحوی که مردم در انتخابات متعدد با هماهنگی نانوشته و غیر سازمان یافته، آرایشان بر موارد خاصی- خصوصاً در انتخابات ریاست جمهوری – متمرکز شده است. به نظر می‌رسد مردم دنبال چیزهایی هستند و برخی از مسئولان دنبال چیزهای دیگر.
در فرهنگ سیاسی – اجتماعی مردم، حفظ پست و مقام و موقعیت معنا ندارد، چون از این چرخه خارجند، ولذا ملاحظه ای در این راستا ندارند. اگر در انتخابات شرکت می‌کنند به خاطر رسیدن به آرمان ها و اهداف و برآورده شدن نیازهای مادی و معنوی‌شان است. هم قهر مردم و هم صلح و آشتی آنها با افراد، گروه‌ها، جناح ها و... بر محور خیرخواهی و عزت و عظمت ایران و اسلام است.
آنها انقلاب را از خودشان می دانند و بیشتر از هر جناحی برای آن دل می سوزانند و از آن حفاظت می کنند. اگر گاهی هم عصبانی و ناراحتی می شوند به خاطر عملکرد مسئولان در دوره های مختلف بوده است که نتوانسته اند آرمانهای آنها را تحقق بخشند. در مسیر انقلاب هرکس به مردم نزدیکتر باشد انقلابی‌تر است، چرا که انقلاب مال مردم است و برای آن از جان و مال و هستی‌شان هزینه کرده اند. بقیه سر سفره انقلاب هستند و مردم میزبان آنها.
این میهمانی باید با رضایت میزبان باشد ولذا در دفاع مقدس، مردم، انقلاب و کشور را نجات دادند و در تحمل تحریم‌ها و مشکلات اقتصادی، درخشیدند تا جامعه آسیب نبیند. مسئولان در سطح کشور و استانها باید از اختلاف سلیقه و کشمکش دست بردارند و هرکس ساز خود را نزند.
چرا هرکس به چیزی متمسک می شود و بر دیگری می تازد؟ اختلاف در افکار و اندیشه‌ها طبیعی است ولی تاختن به یکدیگر نتیجه خوبی برای طرفین ندارد.