به انقلاب های کشورهای مختلف که نگاه کنیم، همیشه یک «دوره انتظار» را مشاهده می کنیم که مردم جهت سقوط دیکتاتوری و استبداد حاکم، طی کرده اند. این دوره انتظار که شاید چندین سال طول بکشد، دوره مبارزات علنی و مخفی مردم و مبارزان است. این دوره، دوره دگریسی اجتماعی و سیاسی کشور محسوب می شود که هم حکومت به دگردیسی خود می پردازد و هم مردم در فرایند دگردیسی قرار می گیرند. حکومت برای اینکه مردم را راضی نگه دارد به دگردیسی خویش که همان اصلاحات و تغییرات است روی می آورد. اصول شش گانه اولیه انقلاب سفید محمدرضا پهلوی و از جمله اصلاحات ارضی و ایجاد فضای باز سیاسی و ترمیم کابینه و تحرکات نفتی و اقتصادی و.... همه به منظور دگردیسی قدرت شاه و جلب رضایت مردم بود. شاه با مشاوره گرفتن از خارج به این نتیجه رسیده بود که اگر مطالباتی که مبارزان دارند مثل فضای باز سیاسی، اعطای حق رای به زنان، الغای رژیم ارباب و رعیتی و... خودش انجام دهد، آنها را خلع سلاح کرده و بهانه مبارزه را از آنها می گیرد. غافل از اینکه دیکتاتورها، خصیصه‌هایی در ذات خود دارند که نفی آنها به معنای نفی حکومت آنهاست. بهرحال شاه به خیال خود با اطمینان کامل از اینکه دستش پر از برنامه‌های اصلاحات است به دگردیسی قدرت خویش ادامه می داد و سرخوش از اینکه به دروازه تمدن وارد می شود کشور را جزیره امن و ثبات می دید، در همین بی خبری شاه، مردم نیز به دگردیسی مبارزات خود مشغول بودند و این دو دگردیسی به موازات هم جلو می رفتند تا به نقطه تلاقی خود در سال 1357 رسیدند. دگردیسی‌ها به حالت دو گوی پر و خالی درآمد. این دو گوی پر و خالی در این سال با هم برخورد کردند و گوی خالی که انتظارات غیرواقعی شاه بود شکسته شد و سپیده انقلاب از درون سیاهی، طلوع کرد. نهایتاً در 22 بهمن 57 انتظارات ملت پس از چندین سال مبارزه، به ثمر نشست. شیب سرنگونی حکومت شاه به اندازه‌ای تند بود که همه تحلیل گران داخلی و خارجی را غافل گیر کرده و به حیرت انداخت. هیچکس باور نمی‌کرد که حکومت ظاهراً قدرتمند شاهنشاهی به این سرعت سقوط کند. تاریخ نشان داده در هر مقطعی مردم ایران از حکومت وقت ناراضی شده اند، وارد «دوره انتظار» شده و به دگردیسی بینش خود پرداخته اند. فراز این دگردیسی ها در انقلاب مشروطیت، ملی شدن صنعت نفت و انقلاب اسلامی قابل مشاهده می‌باشد.
22 بهمن روز پیروزی حق بر باطل مبارک باد.