وزانت سیاسی هر سیاست‌مداری را با مجموعه افکار، گفتار و رفتار سیاسی او می‌سنجند. هرچه افکار سیاسی سیاست‌مدار، جهان شمول‌تر، منطقی‌تر و مردمی‌تر باشد، جایگاه فکری او در بین مردم کشورهای مختلف و رهبران جهان مقبول‌تر خواهد بود. گفتار سیاسی سیاست‌مدار نیز تابلوی اندیشه‌های اوست. اگر بین سخنان او هماهنگی، انسجام و ارتباطات حساب شده توأم با ادب و اخلاق باشد، شخصیت او، محبوب‌تر جلوه می‌کند. اما رفتار سیاسی سیاست‌مدار باید در توازن با افکار و گفتارش بوده و تضاد و تعارضی بین سه اجزای افکار، گفتار و رفتار او مشاهده نشود.
اگر سیاست‌مدارانی همچون مهاتما گاندی، ماهاتیر محمد و... جلوه‌ای محبوب و مقبول در سطح جهان یافتند نه فقط به خاطر قرار دادن کشورشان در بستر پیشرفت و توسعه، بلکه به‌جهت دارا بودن افکار متعالی، گفتار پسندیده و رفتار منطقی و جهان شمول بود.
امروز در سطح جهان دیگر نمونه‌هایی همچون گاندی و ماهاتیر محمد و... یافت نمی‌شود و هرچه زمان به جلو می‌رود رهبران ضعیف‌تر و خشن‌تری خصوصاً در بین کشورهای قدرتمند ظهور می‌یابند که جای بسی تأسف دارد.
تنزل رهبری قدرتمندترین کشور جهان به فردی مانند ترامپ، گویای این روند رو به سقوط است.
از نظر شخصیت‌شناسی سیاسی، ترامپ دارای افکار پراکنده و نامنسجم، گفتار ناپسند و رفتار نامناسب و نامطلوب است. در سخنان اخیر او تناقض‌ها زیادی نهفته است؛ در جایی به ملت ایران و فرهنگ و تمدن کهن ایران معترف است و در جایی دیگر نسبت‌های ناروایی به آن‌ها می‌دهد. در برخی کلماتش خود را طرفدار مردم و مخالف حکومت جمهوری اسلامی نشان می‌دهد و در قسمتی دیگر با مطرح کردن تهدیدها گوناگون در مقابل ملت ایران می‌ایستد. وی برای ایجاد شکاف بین ایران و کشورهای عربی، از واژه جعلی و ظالمانه «خلیج عربی به جای خلیج فارس» استفاده می‌کند تا جنگ منطقه‌ای به پا کند، ولی نمی‌داند در همان حال بر تنفر ملت ایران نسبت به خود می‌افزاید.
اگر ترامپ خودش سیاست‌مدار پخته و کارکشته‌ای نیست، حداقل می‌توانست مشاورانی برگزیند تا به او اجازه ندهند چنین متن سبک، سخیف و متناقضی را قرائت کند که همه کشورهای جهان حتی اروپا، چین، روسیه و سازمان ملل را علیه خود تحریک کند.
ابرقدرت بودن فقط به قدرت نظامی و اقتصادی و تکنولوژی نیست. بلکه مهمتر از آن به متانت، صبوری، فهیم بودن و جایگاه مردمی داشتن است و این مؤلفه‌ها باعث ماندگاری است وگرنه هر قدرتی بعد از مدتی در کشاکش زمان از هم می‌گسلد و فرو می‌پاشد. ابرقدرتی ایران در زمان هخامنشیان و خصوصاً کورش دارای ویژگی‌هایی همچون متانت، صبوری، فهم عمیق، پایه‌گذاری قانون و جایگاه مردمی برجسته‌ای بود که تا امروز در جهان شهره است. ابرقدرت‌های امروز باید از ایران آن روز درس بگیرند تا در تاریخ بدرخشند و بدچهره نشوند.