برنامه ريزي به عنوان يكي از اصول مديريت ، جايگاه برجسته اي در علم مديريت دارد .
برنامه ريزي از لحاظ زماني (كوتاه مدت - ميان مدت و دراز مدت) فرصت اجراي هر برنامه را مشخص كرده و از روزمرگي جلوگيري مي كند .
مديران ارشد ، مياني و پائيني بايد از ابتداي هر سال بدانند كه در آن سال چه كاري را مي خواهند انجام دهند و دائما مراحل تحقق آن برنامه ها را بررسي و كنترل كنند. بدين طريق است كه توانايي خود را در مديريت به جامعه اثبات خواهند كرد. مديري كه هنوز نمي داند در سال جديد چه برنامه هايي دارد و در چه مدت زماني آن را اجرا خواهد كرد، مدير نيست .
مشكلا‌ت كشور ما عديده است . مسئولا‌ن بايد اولويتبندي كنند و بنا به ماهيتِ مشكلا‌ت و فوريت حل آن ها اقدام نمايند .
فعلا مشكلا‌ت اوليه مردم ؛ تامين غذا ، دارو و درمان ، مسكن ، شغل ، ازدواج و تحصيل است كه تقريبا همه ي خانواده ها درگير آن ها هستند و معضلا‌ت و پيچيدگي هر كدام به ديگري گره خورده است تا آنجا كه خانوادههايي كه نمي توانند از پس اين مشكلا‌ت برآيند بعضا با تنش و اختلا‌ف و درگيري درون خانوادگي مواجه شده اند. دلا‌يل اكثر طلا‌ق ها را بررسي نماييد به راحتي متوجه مي شويد كه ريشه بسياري از آن ها در همين امور و مشكلا‌ت اجتماعي نهفته است .
حال، مسئولا‌ن بگويند براي حل اين شش مشكلِ عام مردم چه برنامه اي دارند؟ و در سال جديد چه موقع اين مشكلا‌ت رفع خواهد شد؟
البته مساله اصلي كشور نبايد اين امور پيش پا افتاده باشد بلكه بايد رشد و توسعه و پيشرفت علمي و اقتصادي در راس امور قرار گيرد ولي زماني كه ما در حل مشكلا‌ت اوليه خود مانده ايم ، ديگر زمينه اي براي توسعه يافتگي و درخشش جهاني در اقتصاد و علم ،فرصت ظهور و بروز پيدا نمي كند .
جان كلا‌م اين كه: مردم از ابتداي سال بايد به مسئولا‌ن بگويند چه برنامه اي دارند و چه كار مي خواهند بكنند؟