هر کشوری دنبال منافع ملت خویش است و برای رسیدن به آن از ابزارهای مختلف بهره می گیرد.
مسلم است که دنیای سیاست، هیچگاه عرصه عدالت نیست. هیچ کشوری نمی تواند منتظر بماند تا حقش را بدهند و یا حقوقش را ضایع نکنند. دنیای مادیات، دنیای تزاحم و کشمکش است؛ اگر کمی کوتاه بیایید بار بقیه کشورها را هم بر شما سوار
می کنند، منابع آبی تان را می دزدند، سفره های زیرزمینی نفت تان را به نفع خودشان استخراج می کنند، پول تان را بلوکه کرده، اجازه داد و ستد در سطح بین المللی را به شما نمی دهند، ریزگردها را به سمت شما روانه می کنند و...
آن طور که مدیرکل دفتر مشارکت های مردمی سازمان محیط زیست گفته: دولت ترکیه 38 میلیارد مترمکعب آب را در طول 15 سال اخیر معادل 40 رودخانه به بزرگی زاینده رود در روز روشن از ما دزدیده است! چرا طی این 15 سال کسی چیزی نگفت و در این خشک سالی ها که آب از نفت برای ما نقش حیاتی تری دارد، به راحتی آن را از ما گرفتند؟ مگر هر ملتی نباید از اموال خودش مواظبت کند؟ از طرف دیگر کشورهای عربی همسایه ما از میادین مشترک ما، نفت و گاز را تند و تند به نفع خود استخراج کردند و بردند
و اقدامی نکردیم. افغانستان با ایجاد سدّ سلما بر روی رود هیرمند که 45 درصد از حقابه اش متعلق به ماست، آب را بر روی
زمین های کشاورزی ما قطع کرد
و گفت: سوخت بدهید تا آب بدهم! برخی همسایگان ما دارند در یک کشمکش آشکار اموال ملت ما را می برند. چرا ما در سطح بین‌المللی طی سالهای گذشته پیگیری حقوقی نکردیم؟ در ابتدای انقلاب، صدام معدوم به کشور ما حمله کرد تا خاک ما را تجزیه کند و ملت ما با تمام توان مقابل او ایستاد و اجازه نداد که یک وجب از خاک ما جدا شود، مگر آب و نفت و سایر اموال ملت ما از خاک و زمین کم ارزش تر است؟
اقتدار یک کشور به این است که از منافع ملی و اموالش آن چنان مواظبت و دفاع کند که هیچ کشوری جرات تجاوز به آن را نداشته باشد.
اگر ترکیه، کشورهای عربی حوزه خلیج فارس و افغانستان هرکدام، اموال ما را به نفع خود استفاده کردند و ما اقدامی قوی و بازدارنده نکردیم، بقیه کشورهای کوچک و بزرگ نیز طمع می کنند و دنبال لقمه چرب و نرم می گردند.
حال که به لطف خدا مردم و دولت ما متحد هستند و با یکپارچگی و وحدت ملی می توانیم از حقوق‌مان دفاع کنیم، بجاست که راه را بر بیگانگان سد کنیم و نگذاریم اموال مان به تاراج رود.