در جامعه گروه ها و افراد زیادی هستندکه در زندگی شما نقش منفی یا مثبت دارند. انسان موجودی اجتماعی است و خواسته ها، افکار، اندیشه‌ها، رفتار و اهدافش به طور مستقیم یا غیرمستقیم از جامعه اقتباس می کند لذا باید بداند با چه کسانی معاشرت کند تا انرژی منفی به او تحمیل نشود. بسیاری افراد در قالب دوستی و دلسوزی، کوهی از حسرت و اندوه و ناراحتی را به روح و روان انسان وارد می کنند. در بین این افراد دو گروه هستند که نقش پررنگ تری در این راستا دارند: یکی کسانی که پیوسته از نداری و بدبختی خود سخن می گویند با اینکه دارا هستند و دیگری کسانی که از دارایی خود صحبت می کنند تا خلأهای درونی خود را پرکنند.
گروه اول که از نداری سخن می گویند به نوعی خود را خوار و ذلیل می کنند. در روایات داریم که از ضعف، فقر، مریضی و نقص های خود نزد دیگران زیاد سخن نگویید چرا که با آن صفات شناخته خواهید شد. اگر کسی به دروغ این صفات را به خود نسبت دهد به مراتب بد منظرتر نزد دیگران قلمداد می گردد.
در علوم تربیتی و روانشناسی، روابط انسانی و اجتماعی را در صورتی سازنده و خلاق می دانند که باعث رشد طرفین و تقویت روحیه، تفکر، اراده، آینده نگری و... شود. انرژی مثبتی که از این افراد ساطع می شود وجد، نشاط، تحرک و پویایی و از همه مهمتر آرامش روحی را برای افراد به ارمغان می آورد.
کسانی که بحث نداری یا دارایی خود را واردِ مدار دوستی می کنند و برآن اصرار می ورزند، انرژی منفی و عدم آرامش را به دیگران منتقل می نمایند. شنونده ی سخنان این دو گروه، یا می خواهد همسان پنداری کند و لذا با آنها همراه شده و او نیز از نداری یا دارایی خود سخن می گوید و در این مسابقه « دارم و ندارم» هرکدام تلاش می کند بر دیگری سبقت گیرند و لذا همگی در هاله ای از انرژی منفی قرار گرفته و صفات ناپسندی چون حسادت، بخل، حسرت و... را به یکدیگر منتقل می کنند. یا به مقابله می پردازند و باعث نگرانی و اختلاف می شود.
برای رهایی از این گرداب روحی، بهترین کار این است که هر کس ، هرچه دارد و ندارد، نزد خود نگه دارد و آن را بیان نکند یا دائم آن را تکرار نکند.
با این کار انرژی منفی در روابط دوستانه و خانوادگی حذف خواهد شد.