اخیرا برخی از دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که به جای اینکه برای سنجش میزان توسعه یافتگی جوامع به پیشرفت و توسعه "ابزارهای مدرن" آنها نگاه کنیم، تمرکز خود را بر روی "توسعه انسان‌ها" معطوف نماییم. "ابزار" هر چقدر هم که توسعه و پیشرفت کند باز باید در دست انسان قرار گیرد و این انسان است که نحوه ی استفاده از ابزار را عامل صعود و یا سقوط خود و جامعه می کند.
اگر انسان را توسعه دهیم بهتر به نتیجه می رسیم تا ابزار را توسعه دهیم.
ارزش عددی شاخص توسعه انسانی بین صفر تا یک است، هر چه کشوری به عدد یک نزدیکتر شود در شاخص توسعه انسانی، موفق تر قلمداد می گردد.
ملاک ها و مولفه های توسعه انسانی زیاد است و شامل: سطح بالای بهداشت - سواد-روابط اجتماعی- رفاه- رضایت شغلی- محیط زیست- مسکن-آزادی- امید به زندگی- درآمد سرانه و ... می شود.
به عبارت دیگر یک انسان توسعه یافته، فردی است که در همه ابعاد فرهنگی، سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، بهداشتی، ورزشی، رفاهی و .... در مطلوب ترین و بهترین شرایط ممکن قرار دارد.
چنین انسانی از ابزارهای توسعه یافته نیز بهترین استفاده را می کند و اجازه نمی دهد که عمرش به بطالت بگذرد.
بزرگترین سرمایه انسان، عمر اوست که نباید صرفاً جهت تهیه دو لقمه نان و دارو و درمان و مسکن، به ارزانی تلف شود. اینها نیازهای اولیه انسان است و نباید یک عمر سرگرم رسیدن به آن باشد.
هدف از خلقت انسان نیز مراحل بعد از تأمین نیازهای اولیه اش می باشد و باید به سمت کمالات برتر و توسعه همه جانبه حرکت کند.جامعه‌ای که «انسان هـای توسـعه یـافتـه» نداشته باشد در حال خسران و ضرر و زیان است.