خشت کج

از همان روزی که بحث طرح هدفمندی یارانه ها شروع شد و دولت وقت با افزایش سرسام آور مایحتاج اولیه مردم، قول توانمندسازی آنان با پرداخت یارانه ماهیانه را داد، همه کارشناسان و افراد فهیم می دانستند که این یارانه ها اولاً جوابگوی افزایش پرشتاب قیمت ها نیست. ثانیاً دولت برای سالیان طولانی نمی تواند این مبلغ ناچیز یارانه را به مردم بپردازد و لذا همه می گفتند دیر یا زود یارانه ها قطع خواهد شد و آنچه برای مردم باقی می ماند همان گرانی ها و افزایش قیمت هاست.
 برای اجرای این سناریو، در اواخر دولت سابق، مجلس دست به کار شد و دولت را ملزم کرد که به تدریج یارانه مردم را قطع کند.
امّا دولت قبل که سالهای آخر عمر خود را می گذراند برای جلوگیری از بدبینی مردم نسبت به خود، آن را به تأخیر انداخت تا مسئولیت حذف یارانه ها به عهده دولت جدید واگذار شود. غافل از اینکه بدبینی به این دولت یا آن دولت مهم نیست همه دولت ها باید رضایت مردم را نسبت به کل نظام سیاسی کشور جلب کنند نه فقط به فکر محبوبیت و مقبولیت خود باشند.
 جهانی سازی اقتصادی که در زمان دولت قبل شروع شد در شطرنج تحریم ها و ارتباط ضعیف با کشورهای قدرتمند جهان بی معنا بود و وصله ناجوری می ماند که بر لباسی نا همرنگ زده شده باشد.
 به هر حال کل اقتصاد کشور باید اصلاح شود و در مسیر صحیح قرار گیرد و صرفاً با طرح هدفمندی یارانه ها ، آن هم به صورت غیر اصولی ، گشایشی حاصل نمی گردد بلکه اوضاع اقتصادی کشور پیچیده تر می شود.