قوس خدا و خلق

هر انسانی برای دورشدن از خلاف، ملاحظاتی دارد و بنا به دلایلی از انجام دادن گناه و خطا پرهیز می کند. یکی از خدا می ترسد، یکی از قانون، یکی از آبرو، یکی از پدر و مادر خجالت می کشد، دیگری وجدانش به او نهیب می زند و... خلاصه هرکس یک یا چند عامل بازدارنده برای دوری از گناه و خلاف دارد. وای به فرد یا افرادی که پا بر روی همه اینها می گذارند و بدون هیچ مانعی، خود را آزاد و رها برای انجام هرکاری می بینند. جامعه باید از تکثیر و گسترش این افراد با تمام توان جلوگیری کند وگرنه تشتت اخلاقی و تعرض به حقوق اجتماعی، همه جامعه را در برمی گیرد. سدّ ترس از خدا، قانون، آبرو، پدر و مادر، وجدان و... به تدریج و لایه لایه شکسته می شود، اینکه کدام ابتدا شکسته شود بستگی به فرد و عقایدش و اطرافیان او دارد ولی در پایان کار، نتیجه یکی است. در کشورهای مختلف، حداقل یکی دو تا از موارد فوق باقی
می ماند تا شیرازه جامعه از هم نپاشد و انتظام اجتماع حفظ شود.
در کشورهای مسلمان، قاعدتاً باید «خداترسی» به اندازه ای اثربخش باشد که مردم بدون لحاظ کردن قانون، آبرو، پدر و مادر و وجدان، از هرگونه خطا و جرم و جنایتی بپرهیزند ولی در دو سه دهه اخیر، متاسفانه
می بینیم که چنین نیست و قوسِ خدا و خلق، هر دو مورد تهاجم قرار گرفته اند. خدا به این خاطر که فرامینش زیرپا نهاده می شود و خلق به این دلیل که مال و جان و آبرو و هستی اش به تاراج می رود و مورد هجوم واقع می شود. امروز هم «حق الله» و هم «حق الناس» بدون ترس و لرز و بدون دغدغه و نگرانی پایمال و زشتی و قبح این تجاوزات و تعدیات شکسته شده است. انواع دزدی ها، اختلاس‌ها، قتل ها، ضرب و شتم ها، تعرضات و شکستن حریم اخلاق و حقوق انسانها، نمونه بارز تجاوز به حقوق خدا و انسانهاست.
جامعه اگر رشد دینی یا رشد قانونی یا رشد اخلاقی، یا رشد اجتماعی و عرفی، یا رشد عقلانی یا رشد عاطفی داشته باشد بالاخره یک عامل کنترل کننده ای دارد تا از تجاوز به حدود دیگران پرهیز کند ولی اگر همه مردم با هم ساختند و داوطلبانه همه اینها را زیرپا گذاشتند و هیچ حد و مرزی برای خود و دیگران قائل نبودند، به جایی می رسند که هیچ عامل کنترل کننده ای نخواهند داشت و جامعه دچار آشوب، ناامنی، هرج و مرج و مملوّ از جرم و جنایت و حریم شکنی خواهد شد.
بکوشیم که حریم و حدود و خط میان خوب و بد، شکسته نشود.