در نظام های دموکراتیک غربی، جهت پایایی، مانانی و کارآمد کردن نظام شان، اهداف و برنامه های استراتژیک کشور به نحوی تعریف می شود که با تغییر رئیس جمهور و تیم او، خدشه و وقفه ای در آنها رخ ندهد. اینکه چه کسی و یا چه حزبی در آمریکا پیروز می شود، زیاد مهم و حیاتی نیست چون در آنجا همه افراد و گروه ها، نهایتاً در جهت اهداف ملی و تقویت و تحقق اهداف کشورشان گام بر می دارند. رئیس جمهور و تیمش، بیشتر در حوزه «روشها» اعمال نظر می کنند و هر حزب و فردی هم که رئیس جمهور شد آزاد است تا با هر روش قابل قبولی برای کنگره، منافع ملی کشورش را تامین کند. در این گزینش «روشها» برخی در مقطعی معتقد به چماق و خشونت و جنگ هستند و معتقدند با این روش به تأمین منافع ملی می رسند، برخی معتقد به هویج و صلح و آسان گیری بوده و اعتقادشان بر رسیدن به منافع ملی با روشی کم حاشیه تر و کم هزینه تر است و ریسک کمتری را می کنند.
اینکه ترامپ یا کلینتون رئیس جمهور شود و حزب جمهوری خواه یا دموکرات، سکان ریاست جمهوری را در دست گیرد در سیاست کلان آمریکا هیچ تأثیری ندارد آنچه تفاوت پیدا می کند روشهاست. در گذشته اعتقاد بر این بود که حزب جمهوری خواه جنگ طلب است و حزب دمکرات صلح طلب.
امّا در چند سال گذشته که دمکرات ها حاکم بودند و ظاهراً با جنگ هایی که در افغانستان و عراق رخ داده بود مخالف بودند، جنگ جدیدی در خاورمیانه راه انداختند که سوریه، عراق، یمن، بحرین و... با واسطه عربستان، امارات، ترکیه و... وارد یک جنگ خانمانسوز نموده و با پرورش گروه های گسترده و قوی تروریست، مسلمانها را در مقابل یکدیگر قرار داده و نسل کشی را به اوج خود رساندند و بدین سان ثابت شد که دمکراتها هم جنگ افروزیِ مرموزتر و زیرکانه تری دارند و لذا تقسیم بندی قدیم که می گفت حزب جمهوری خواه جنگ طلب و حزب دمکرات صلح طلب است به هم ریخت و امروز تفاوتی بین آنها احساس نمی شود.
البته در نظام آمریکا و حکومت های غربی، فرد خاصی تصمیم گیر نیست بلکه سیستم و نظام سیاسی آنهاست که با تنیدگی اجزایی به رویکرد خاصی رضایت می دهند و آن را اجرا می کنند.
در آمریکا 4 بخش وجود دارد که تاثیر اساسی در سیاست گذاری و تعیین اهداف و استراتژی این کشور دارند و تصمیمات کشوری ، میانگین و معدل خواست و اراده آنهاست: رئیس جمهور و تیمش- کنگره و سناتورهایش- لابی های صهیونیستی- کارتل ها و تراست ها و سرمایه داران بزرگ.
بقیه اجزای حکومت همانند سازمان سیا، اف بی آی، پنتاگون، احزاب و... در دست این چهار پایه اصلی است و لذا هرکس بخواهد رئیس جمهور شود باید برآمده از خواست و اراده این چهار رکن سرنوشت ساز باشد.
برای نشان دادن چرخش قدرت در دست احزاب و گروه های مختلف باید انتخاباتی با رویکردهای متفاوت و تحریک کننده ی مردم برگزار شود تا دمکراسی را به نمایش بگذارند و لذا در حقیقت، آمدن و رفتن رؤسای جمهور در آمریکا هیچ نفعی به حال کشورهای جهان سوم ندارد.
هر کشوری باید توانایی برنامه ریزی و مدیریت علمی برای خودش را داشته باشد و بدون درگیر کردن خود با این قدرتمندان، در شرایط آرام و بدون دغدغه و سر و صدا (مثل ژاپن) به پیشرفت و عظمت ملت خود بیندیشد.