دو چهره متفاوت

هنگامی که می خواهید دو یا چند کشور را با هم مقایسه کنید باید آنها را در «زمینه های مشابه و مشترک» قرار دهید سپس عکس العمل و رفتارهای هرکدام را بسنجید. امروز فضای مجازی تقریباً به صورت «مشابه و مشترک» هم در دست ما ایرانی‌ها و هم در دست مردم دیگر کشورهاست. باید ببینیم ما و آنها هر کدام به چه صورت از آن استفاده می کنیم. چرا ما با اینکه ادعای فرهنگ برتر و عقاید پاک‌تر داریم ولی بیشتر از کشورهای دیگر به تهمت، افترا، دروغ، فحاشی و ولنگاری در فضای مجازی روی می‌آوریم؟ مگر کارکرد و خروجی هر فرهنگ و اعتقادی نباید تجلی آن فرهنگ و اعتقاد باشد؟ پس چرا فرهنگ و اعتقاد ما یک چیز است ولی عمل و رفتار ما نقطه مقابل آن؟ چرا ملل دیگر به این شدت، بداخلاقی و رفتار زشت ندارند؟ مشکل ما در کجاست؟ آیا در تربیت کردن و تربیت شدن مشکل داریم؟ در الگوپذیری می لنگیم؟ در تطبیق اعتقاد و عمل ناتوانیم؟ چرا کاربرد نفاق و دورویی در جامعه ما بیشتر از صداقت و یکرنگی است؟ چرا همه منتظر شکست یکدیگرند و از پیروزی و پیشرفت دیگری، حسادت می‌ورزند؟ چرا به بخش بد هر چیز، بیشتر ورود می‌کنیم تا بخش خوب آن؟ آنچه در دنیای مجازی می بینیم همان واقعیت دنیای واقعی ماست. هرکس شخصیت و عقاید و خواسته‌هایش هر طور هست آن را در فضای مجازی نشان می‌دهد. مگر افرادی که در فضای مجازی‌اند از کرات دیگر آمده‌اند؟ اینها همین افرادی هستند که در جامعه ما زندگی می‌کنند ولی ما آنها را در اطرافمان سربسته و مات می‌بینیم اما موقعی که وارد فضای مجازی می شوند و فضای جدیدی را تجربه می‌کنند و خود را آزادتر می بینند، ماهیت خود را شفاف تر نشان می دهند. غربی‌ها به همان سبک که در دنیای واقعی و روزمره خود هستند در دنیای مجازی نیز حضور دارند و تفاوتی بین شخصیت آنها در هر دو فضا نیست. آنها خود را در هر دو فضا یکسان نشان می‌دهند ولی ما با کمی رسیدن به فضای باز و آزاد به گونه ای دیگر رفتار می کنیم. می گویند موقعی که هواپیما از خاک کشور بیرون می‌رود، برخی از مسافران با سرعت تغییر چهره و رفتار می‌دهند و حجابشان متفاوت می‌شود! پس نه فقط در فضای مجازی بلکه در جغرافیای دیگر، همه چیز دگرگون می‌شود چرا؟! زمانی که در تلویزیون خود ما، موقع انتخابات یا سایر مواقع خاص، با بی حجاب ها نیز مصاحبه می کنند ولی در بقیه موارد علیه آنها سخن می گویند، این دوگانه‌پروری و ظاهرسازی چه تظاهری در فضای مجازی خواهد داشت؟ هنگامی که برخی چهره‌های خاص، همدیگر را «دیوث سیاسی» می‌نامند، انتظار دارند که بقیه الفاظ رکیک در جامعه شیوع پیدا نکند؟ آیا به این شیوه می خواهیم اخلاق و فرهنگ خود را به جهان صادر کنیم؟ ولنگاری از همین جاها تقویت می‌شود و الفاظ زشت و تهمت ها به همین گونه، همه را زیر تیغ خود می برد. جان کلام اینکه دنیای حقیقی و واقعیمان را درست کنیم، فضای مجازی نیز درست خواهد شد.