یکی از سنت های زیبایی که در برخی از مناسبت های سال از جمله ماه های محرم و صفر وجود دارد، «نذری» دادن است. نذری دادن از جهتی جنبه فردی و شخصی دارد و از جهت دیگر جنبه اجتماعی. آن بخش از نذری که معطوف به نیت نذرکننده است و از قِبَل آن می‌خواهد حاجت‌روا شود و به خواسته هایش برسد جنبه فردی دارد هرچند می شود برای برآورده شدن خواسته‌های یک مجموعه نیز نیت کرد ولی عموماً جنبه شخصی و خانوادگی دارد. اما آن بخش از نذری که معطوف به استفاده کنندگان از نذری است کاملاً جنبه اجتماعی دارد چراکه همسایگان، فقرا و نیازمندان و سایر مردم هستند که از نذری بهره مند می شوند.
بدیهی است که برای خداوند «نوع نذری» تفاوت ندارد و مهم، اصل ارتباط با معنویت و تلطیف روح و توجه محوری به «نیازمندان» است. پس فرقی نمی کند که چه نوع خدمت یا کالایی را به عنوان نذری انتخاب کنیم لذا نذری
می‌تواند خوراکی، پوشاکی، دارویی و درمانی، تامین هزینه ازدواج دو جوان، تهیه مسکن، ایجاد اشتغال، کمک مستقیم مالی به نیازمندان و... یا کالای فرهنگی همچون کتاب، تهیه لوازم التحریر دانش آموزان بی‌بضاعت، کتیبه‌های هنری با گرایش اخلاقی و معنوی و... باشد.
فراموش نمی کنم در سال 1375 بانویی با من تماس تلفنی داشت و گفت می خواهم یک ویژه نامه چند صفحه ای با رنگ سبز به مناسبت قیام امام حسین(ع) در دهه اول محرم سفارش چاپ دهم که محتوای آن، همه در مورد امام حسین (ع) و نهضت او باشد، او را تشویق کردم و گفتم اگر از منابع موثق و به دور از خرافات به چاپ چنین چیزی اقدام کنید ثوابش از یک یا چند وعده غذا دادن بیشتر است. چرا که اطعام، غذای جسم است و تا چند ساعت بیشتر دوام ندارد ولی آشنا کردن صحیح مردم با ابعاد و فلسفه عاشورا و قیام امام حسین(ع)، غذای روح و فکر است و تاثیرگذاری آن بر روی مردم، پایدار و همیشگی خواهد بود.
به هرحال زیبنده است که برخی از نذرکنندگان، موضوع نذری خود را کتاب و اقلام فرهنگی انتخاب کنند و به جای تقویت موقتی جسم مردم، به تقویت عقل و پرورش اندیشه آنها مبادرت کنند. همچنان که وقف در این زمینه ها آثار پایدار و گرانبهاتری دارد، نذری دادن خدمات و کالاهای فرهنگی نیز به ارتقای سطح بینش و شناخت جامعه کمک می کند و بسیار ارزشمند و تاثیرگذار است.