آیا طلاق در جامعه ما به مرز بحران رسیده است؟

در همه کشورها یک قوه از سه قوه کشور، قوه مقننه یا مجلس است و فلسفه وجودی مجلس قانون‌گذاری است. حال این قانون گذاری علاوه بر تصویب قوانین برای اداره کردن کشور، گاهی متوجه بحرانهایی در جامعه می شود که برای حل و فصل آن باید قوانین موجود را کم و زیاد کرد تا با انعطاف، مشکلات و بحرانهای پدید آمده را مهار، کنترل و درمان کند. مثلاً اگر خانواده ها در معرض از هم پاشیدگی باشند و بحران جدی آنها را تهدید کند، اولین جایی که باید به فکر چاره جویی بیفتد، مجلس است. مجلس باید با تصویب قوانین جدید، آسیب هایی را که خانواده ها را تهدید می کند، شناسایی و دفع نماید. اینک در کشور ما طلاق در شرایط حادی است و می رود تا بنیانهای خانواده ها را نابود کند آیا تاکنون مجلس، علل و عوامل طلاق را عالمانه بررسی و احصا کرده و برای علاج آنها قانون کارساز تصویب نموده است؟ موقعی که رئیس کمیسیون اجتماعی مجلس می گوید در هر ساعت 19 مورد طلاق رخ می دهد، و از دولت می خواهد که قوانین مجلس را اجرا کند، باید برای مردم مشخص کند تاکنون چه قوانینی در این راستا تصویب شده که دولت آن را اجرا نکرده است؟ اگر قوانین مجلس جامع و مانع و کارساز نیستند، مشخص شود و چنانچه دولت در مرحله اجرا ضعیف عمل نموده، مورد به مورد اعلام شود. به هر حال سرنوشت یک کشور و میلیونها خانواده به شدت در خطر است و نمی‌شود که قوای سه گانه، هر کدام به دیگری حواله دهند. اگر برخی از اعضای این سه قوه معتقدند که طلاق هنوز به مرحله بحران نرسیده است، باید بدانند که اولا مگر حتما باید به حد بحران برسد تا برای آن فکری کنند. ثانیا نشانه های بحران دقیقا در  تمام تار و پود طلاق مشاهده می شود.
برای اطمینان به بحرانی بودن وضعیت طلاق در جامعه کافی است به نشانه های آن توجه کنیم که برخی از آنها عبارتند از: 1-بالا بودن فراوانی آمار طلاق در بین جمعیت و خانواده ها
2- پائین بودن سن طلاق بین زوجین
3- کم شدن فاصله ازدواج و طلاق به کمتر از 3 سال
4- ناکارآمدی میزان مهریه در جلوگیری از طلاق
5- شکست پادرمیانی نهادهای غیررسمی همچون میانجیگری ریش سفیدان
6- بی نتیجه ماندن تلاشهای دادگاه های خانواده
7- افزایش فراوانی زنان سرپرست خانوار
8- ...
همه اینها دلیل محکمی است بر اینکه طلاق به حد بحران رسیده و باید نگاه اضطراری و ویژه ای به آن  شود وگرنه....