اخذ مالیات از مردم باید با نگاه دوطرفه باشد: یکی نگاه به دولت و دیگری نگاه به ملت. نگاه به دولت یعنی اخذ مالیات از مردم برای ایجاد درآمد برای دولت. معمولا یکی از راه هایی که دولت می تواند خزانه خود را پر کند و به انضمام سایر درآمدهایش از نفت، صادرات و واردات، کشاورزی، خدمات و.. محل مناسبی برای گردآوری اعتبارهای سالیانه باشد، مالیات است. مالیات چه مستقیم و چه غیرمستقیم، از جیب مردم ستانده می شود. کسانی که سیاست و برنامه ریزی مالیات را دنبال می کنند اگر فقط نگاهشان به دولت باشد و به هر طریق ممکن تلاش کنند که از این راه برای دولت، درآمد جمع کنند، خدمت مطلوبی به دولت نخواهند کرد چرا که جلب رضایت مردم بالاتر از جذب درآمد برای دولت است. باید چنین افرادی دو نوع نگاه داشته باشند؛ نگاه به دولت و همزمان نگاه به ملت. نگاه به ملت یعنی مردم تا چه اندازه توانایی پرداخت مالیات را دارند. آیا مالیات باعث رونق کسب و کار می شود یا عامل تعطیلی مشاغل است؟
این‌ها باید به این نکته فکر کنند که شرایط اقتصادی کشور در چه وضعیتی است و آیا در شرایط نامطلوب اقتصادی می توان فشار بیش از حد به مردم وارد ساخت؟
بدون شک گرفتن مثلا یک میلیون تومان از یک بازاری در شرایط تورم یا رکود با شرایط عادی و مطلوب، بسیار تفاوت دارد. در شرایط عادی و مطلوب، شاید پرداخت یک میلیون تومان، هیچ مشکلی برای وی پیش نیاورد ولی در شرایط تورم یا رکود، این مبلغ با دست خالی، امکان پرداخت ندارد.
اخذ مالیات در صورتی علمی و عملی است که مالیات گیرندگان، هم به مشکلات دولت نگاه کنند و هم به مشکلات ملت و سعی کنند برای هر دو نوع مشکل، مشکل گشا باشند. بی توجهی به یکی باعث خسارت و زیان به هر دو طرف و ایجاد بدبینی بین هر دو می شود. البته در این میان، میلیاردرهای متمول، در جستجوی راه فرار از مالیات هستند و به هر طریق سعی می کنند که در هیاهوهای مردم، خود را فراری دهند ولی کسبه خرده پا و ضعیف، در بند دادن مالیات و کاستن از سرمایه اندک خود بوده و تحت فشار قرار می گیرند. باید حساب این دو گروه را نیز از یکدیگر متمایز ساخت.