دادستان کل کشور: فساد آنقدر گسترده نیست که ما را دچار وحشت کند همین قدری هم که هست سَم مهلک است بخش عمده فساد، ناشی از عملکرد خود ماست

مشکل فساد، جنبه زایشی و تاثیرگذاری آن است. قدیم می‌گفتند: یک زن فاسد، یک شهر را فاسد می‌کند. حال آنکه امروزه فساد، زن و مرد نمی شناسد و اخباری که از مسئولان می رسد بیانگر آن است که زنان معتاد و مبتلا به ایدز و بیماری‌های واگیردار، در جامعه، خصوصاً تهران، افزایش یافته و اگر امروز، این حجم فسادها، ما را به وحشت نیندازد یقیناً در آینده نزدیک با اثرگذاری اینها بر سایرین، همه را به وحشت خواهد انداخت. البته طبق آموزه های دینی ما، هر نوع فسادی با هر تعداد و حجمی، برای مسلمانان قابل تحمل نیست و همه کسانی که دغدغه جامعه و خانواده ها را دارند و دلسوز مردمند، حتی با تعداد انگشت شمار مفاسد، کنار نمی آیند.
در جامعه شناسی و علوم اجتماعی، به «اپیدمی شدن» و شیوع پدیده های اجتماعی و برهم خوردن هنجارها توجه ویژه ای می شود. اگر یک مفسده اجتماعی، اقتصادی، اخلاقی، سیاسی و... در جامعه گسترش یابد و فراگیر شود، ابتدا از کم شروع شده است و چون عوامل بازدارنده، نتوانسته آن را کنترل و مهار کند، به تدریج رشد و گسترش یافته و همه جا را زیر سیطره خود درآورده است. تعداد پدیده های اجتماعی، ملاک قضاوت نیست بلکه «اثرگذاری» آنهاست که سبب وحشت جمعی می شود و همه را درگیر خود می سازد.
هیچکدام از مسئولان نباید فریب «عدد و رقم و آمار» بخورند بلکه باید بر تاثیرگذاری افراد فاسد بر دیگران متمرکز شوند. یک فرد معتاد، بالفعل یک فرد است ولی بالقوه، ده- بیست- صد و شاید هزار نفر معتاد باشد چراکه افراد سست اراده ای که تحت تاثیر همان یک نفر قرار می گیرند، کم نیستند. حتماً شما هم در محله و شهر خود دیده‌اید که یک فرد معتاد در یک فامیل، با گذشت چند سال، چند نفر دیگر را هم معتاد کرده است و برای سایر مفاسد نیز ماهیت کار، یکسان است. مسئولان ذی‌ربط باید تلاش خود را در دو جهت مصروف کنند؛ یکی پیشگیری و دیگری درمان. ابتدا باید همه تلاش‌‌ها به این سمت رود که فردی آلوده نشود و لازمه این کار، وجود محیطی پاک است. در جامعه آلوده، آلودگی گسترش می‌یابد. برای داشتن یک جامعه پاک، سبک زندگی مردم باید طوری مدیریت شود که پاکی آن حفظ شود و هرگونه علائمی که نشان از آلودگی اقتصادی، اجتماعی، اخلاقی، سیاسی و... دارد به محض مشاهده، از دامن جامعه پاک شود، چنانچه در این مرحله توفیق حاصل نشد، مرحله بعد، نوبت به درمان می رسد و باید با تمام توان، جامعه مریض را معالجه و درمان کرد وگرنه محل رشد و بالندگی افراد فاسد می شود و به سرعت همه جامعه را فرا می گیرد.