همچنانکه قانونِ «عمل و عکس‌العمل» در طبیعت جاری است در اجتماع بشری نیز این قانون جریان دارد. شما اگر به کسی «خوبی» می‌کنید منتظر عکس العمل و بازخورد مناسب از سوی طرف مقابل هستید. اگر می خواهیم «خوبی ها» در جامعه روز به روز زنده تر و شاداب تر شود و تمایل و رغبت همگان بر انجام دادن کار خیر و خوب افزایش یابد باید «خوبی ها» را بدون پاسخ نگذاریم.
گاهی افراد بنا به شخصیت و عقایدشان به دیگران خوبی می‌کنند ولی متاسفانه به جای اینکه پاسخ «خوب» دریافت دارند، طرف مقابل با عملکرد بد و منفی، عکس العمل پشیمان کننده‌ای به آنها می دهد. این گونه افراد، خوبی را قلع و قمع می‌کنند و به جای آن تخم بدبینی و بی اعتمادی می‌کارند. در چنین جامعه ای، افراد فریادرس و خیّر کم می شوند و فضای بدی حاکم می شود.
پس باید با بازخورد شایسته و پسندیده، مردم را به کار خوب و نیک دعوت و تشویق کرد تا فضای همکاری، همدردی، همدلی و همیاری بر اجتماع گسترده شود.
همانطور که هر فردی باید در مقابل افراد دیگر بازخورد خوب و دلگرم کننده داشته باشد، حکومت نیز در مقابل حمایت مردم و حضور گسترده آنها در راهپیمایی 22 بهمن و سایر مواقعی که به حمایت و حضور آنها نیازمند است، باید بازخورد و عکس العمل دلگرم کننده، شایسته و قابل انتظار از خود نشان دهد و مشکلات و نیازهای آنها را به بهترین وجه حل و برآورده سازد.
مردم ایران، مردم نجیب و قدرشناسی هستند، اگر حکومت جهت حل مشکلات آنها یک قدم بردارد آنها چند برابر به آن خدمت می‌کنند. مردم از ابتدای انقلاب تاکنون نیز نشان داده اند که در همه صحنه‌ها از بذل جان و مال خویش دریغ ندارند و همه فشارهای حاصل از تورم، گرانی، نداشتن شغل، مشکلات دارو و درمان، مسکن، ازدواج و... را تحمل کرده اند و باز به انقلاب خودشان وفادار بوده اند. آیا این همه شهید و جانباز و مجروح و مفقودالاثر تقدیم انقلاب کردن، اوج ایثار یک ملت نیست؟ آیا تحمل این همه مشکلات اقتصادی و افزایش قیمت ها که گاهی به صدها و هزاران برابر رسیده، نهایت همکاری و همراهی یک ملت نیست؟ راهپیمایی 22 بهمن در سال فقط یک روز است که حضور در آن نشانه حمایت از انقلاب است ولی آیا تحمل فراق توسط خانواده های عزیز شهدا، تحمل دردهای شبانه روزی توسط جانبازان و مجروحین عزیز و صبور، تحمل گرانی های دارو و درمان، نداشتن شغل، مواجه بودن با سفره خالی، مشکلات مجردین و متاهلین جوان و... همگی به معنای وفاداری به انقلاب و عشق و علاقه به آن نیست؟ اگر 22 بهمن یک روز در سال است و حضور در راهپیمایی آن نشانه حمایت از انقلاب است، تحمل این همه سختی ها و باز عشق ورزیدن به انقلاب، آن هم نه سالی یکبار، بلکه هر روز و هر ساعت، نشانه چیست؟ آیا نشانه حمایت و همراهی مداوم با انقلاب نبوده است؟ اما از طرف دیگر آیا متقابلا بازخوردها و عکس العمل‌ها و پاسخ به مردم نیز متناسب با این همه ایثار و حمایت های آنان بوده است؟ شایسته است قوای سه گانه و سایر ارکان حکومت، قدر این همه حمایت ها و ایثارها را بدانند و پاسخ های شایسته ای به این مردم نجیب و قدرشناس بدهند. (هل جزاءُ الاحسان الّا الاحسان)« آیا پاسخ نیکی جز نیکی است؟»