حکومت نظامیان بر ایران به مناسبت کودتای سرلشکر زاهدی علیه دکتر مصدق

به تاریخ سیاسی ایران که نظر می‌افکنیم حکومت‌ها را به لحاظ میزان نفوذ نظامیان در آنها می‌توان به دو دسته تقسیم کرد: دسته اول حکومت‌هایی که حاکمان آن با تسلط کامل بر نظامیان اجازه اعمال نفوذ در سیاست را به آن‌ها نمی‌دادند و دسته دوم حکومت‌هایی بوده‌اند که نظامیان در آن‌ها، به صورت پنهان یا آشکار، نقش اول را در سیاست ایفا نموده و حاکمان را فرماندهی می‌کرده‌اند. از زمان احمدشاه قاجار نوع دوم حکومت به صورت علنی متولد شد و رضاخانِ نظامی به عنوان سردار سپه، نقش اصلی در سیاستگذاری کشور را تصاحب کرد. رضاخان نظامی، سپس ردای پادشاهی را رسماً به تن کرد و سیاسیون را به خدمت خود گرفت. در تاریخ جهان، در هر کشوری که نظامیان، قدرت سیاسی را تصاحب کرده‌اند، استبداد و دیکتاتوری متولد شده است. در ایران پس از رضاشاه، فرزندش محمدرضا حکومت را به دست گرفت. وی در ابتدا سعی کرد نقش سیاستمداران را نسبت به نظامیان پررنگ‌تر کند و کم و زیاد از سال 1320 تا 1332 بر این مشی بود ولی با طراحی کودتای ننگین ۲۸ مرداد توسط سرلشکر زاهدی و شکست مشهورترین چهره سیاسی ایران «مصدق»، مجدداً تا پایان عمر حکومت شاهنشاهی در سال ۱۳۵۷ همه کاره کشور و تصمیم گیر اصلی، نظامیان بودند. اگر در ایران حکومت به دست مصدق می‌افتاد و تا چند دهه، وی و سپس سیاسیون همراه او، کشور را اداره می‌کردند، شاید چهره‌ای همچون ماهاتیرمحمد در مالزی، ظهور می‌یافت و کشور ما ده‌ها سال به جلو می‌افتاد و به صورت دمکراتیک واقعی اداره می‌شد ولی افسوس که با کودتای آمریکایی زاهدی علیه دولت مصدق، شبح سیاه استبداد با بازیگری نظامیان، کشور را به قهقرا برد. رضاشاه و محمد رضاشاه، حدود شش دهه، ایران را به پادگانی نظامی تبدیل کردند که در آن به جز امر و نهی و تحکم واستبداد به رأی، چیز دیگری به رسمیت شناخته نمی‌شد. فضایی که مصدق در براندازی و شکستن آن تلاش وافر کرد ولی به نتیجه دلخواه خود و ملت نرسید. روحش شاد و نام نیک او، بر تارک تاریخ همیشه تابنده باد