دنياي جديد، دنياي «پيشبيني» و «پيشگيري» است؛ کساني که بتوانند بهتر، دقيقتر، واقعيتر و جامعتر آينده را «پيشبيني» کنند با حسابگري بيشتر خواهند توانست از مخاطرات آن «پيشگيري» کرده و بر وجوه مثبت تحولات آن بيفزايند.
اولين و پيشتازترين «پيشبيني کنندگان» و «پيشگيريکنندگان» حکومتها هستند. حاکمان کشورها بايد اينقدر درايت، کياست، هوش و ذکاوت و قدرت تحليل و تشخيص قوي داشته باشند که بتوانند حوادث و رخدادهاي پنهان خارجي و داخلي را استنباط و ادراک کنند تا مغلوب شرايط ناگهاني نشده و در گرداب حوادث و تحولات غافلگير نشوند.
برخي حکومتها چنين قدرتي دارند؛ لذا هم به وقايع احتمالي در جهان آگاهي پيدا ميکنند و هم حوادث و تحولات داخل کشور خود را در آينده بهخوبي «پيشبيني» کرده و با مديريتي تحسينبرانگيز، مردم خود را در «نقطه بالاي نمودار رضايتمندي» قرار ميدهند تا از شورشها، اغتشاشات و حوادث غيرقابلکنترل، «پيشگيري» کنند.
بعضي ديگر از حکومتها، اين توان تجزيهوتحليل و پيشبيني و پيشگيري را نداشته و با روزمرگي، منتظر ميمانند که «چه پيش آيد» آنگاه باعجله و شتابزدگي به فکر «راهحل و کنترل آني» ميافتند. اينها بالاخره اگر از حوادثي برهند در حوادث بعدي، مغلوب ميشوند و لذا هميشه در حالت دلهره، ترس و نگراني از وقايع جهاني و داخلي بهسر ميبرند.
نوع سوم حکومتها، حالتي بينابين دارند و بستگي به درجه فراست و هوشمندي، درايت و مديريتشان، در پارهاي از موارد به گونهي حکومتهاي نوع اول و در پارهاي ديگر به گونهي حکومتهاي نوع دوم عمل ميکنند. اينکه چند درصد «آنچنان» و چند درصد «اينچنيناند» از کشوري به کشور ديگر متفاوت است.
مردم نيز در همه کشورهاي جهان تابعي از متغير اين نوع حکومتها هستند و «خوشبختي» يا «بدبختي» آنها به توانمندي حکومتشان ارتباط مستقيم دارد.
هر قدر حکومت بر آرا و انديشه دانشمندان و نخبگان و مديران بهروز، بيشتر اتکا داشته باشد، در فهم اوضاع خارجي و داخلي و «پيشبيني» و «پيشگيري» موفقتر خواهد بود و هر قدر بر انديشههاي ضعيف و نحيف استوار باشد، شيب نمودار رضايتمندي مردم به سمت پايينتر ميل خواهد کرد و اوضاع شکنندهتر و توان «پيشبيني» و «پيشگيري» آن کمتر خواهد بود.
البته مردم نيز بهتناسب وسعت فهم و تحليل خود، تکتک، ميتوانند آينده را «پيشبيني» و در حد توان خويش «پيشگيري» کنند.
به نظر شما اوضاع جهان و ايران در سال جديد شمسي چگونه خواهد بود؟