محمد مهدي جعفري زاده : پايه و اساس هر نظام سياسي و حكومتي ، يا ريشه در داخل كشور دارد و يا در خارج . ريشه ي خارجي غير قابل اعتماد و ناپايدار است اما ريشه داخلي يا با تكيه بر نيروهاي نظامي شكل مي گيرد و يا با تكيه بر خواست و ارادهي مردم. تاريخ نشان داده است كه حكومت هايي كه فقط بر نيروهاي نظامي تكيه كرده و احساس كنند كه محتاج مردم نيستند، به مرور زمان در سراشيبي اضمحلال و سقوط قرار مي گيرند چرا كه اگر مردم يك كشور، حامي نظام سياسي نباشند به معني نارضايتي آنان از حكومت است. اين نارضايتي به مرور به مخالفت و در پايان به براندازي ختم مي شود . در اين صورت اگر در هر شهري ده ها پادگان نظامي با نيروهاي قوي و زبده هم وجود داشته باشد و حتي اگر سركوب گران بين المللي و استعمارگران به كمك آن حكومت بشتابند باز در پايان ، پيروزي از آن مردم است . پيروزي انقلاب اسلامي ايران و شكست ارتش شاهنشاهي و نيروهاي امنيتي ساواك كه از طريق آمريكا حمايت مي شدند، نمونه بارز پيروزي ملت بر نظامي گري يك حكومت خودكامه بود. امروز هم حكومت هاي بحرين و يمن و .. همان مسير را طي مي كنند .
حكومت بحرين و پشتيبان آن آمريكا به اين نتيجه رسيده كه اگر از طريق انتخابات ، بخشي از اختيارات شاه را به مردم تفويض كنند، شايد بتوان آنها را از ادامه مخالفت بازداشت غافل از اينكه ، انتخابات زماني مي تواند مردم را راضي و آرام كند كه <كل نظام حكومتي> با انتخاب مردم شكل گيرد و سپس اجزاي نظام هم همگي در هر دوره با انتخاب مستقيم مردم تحقق پيدا كنند، همچنين عزل و نصب مسئولين عالي كشور هم طي انتخابات واقعي و بدون تقلب و حذف و ايجاد محدوديت انجام گيرد .
بدون شك پايگاه مردمي هر حكومتي ، در گذر زمان با راي مستقيم مردم مشخص مي شود. هر چه ميزان مشاركت واقعي مردم در انتخابات بيشتر باشد، نشانه تاييد خواسته هايشان در قالب برگ آراي آنهاست. حتي صِرف حضور مردم در انتخابات شرط نمي باشد بلكه اين كه <مردم چه خبري را انتخاب مي كنند و اين انتخاب چه پيامي دارد > ملاك اصلي است .
انتخاباتي مشروعيت دارد كه همه اقشار و گروه ها و طبقات ملت با سلائق و گرايش هاي متفاوت فرهنگي، سياسي، قومي، نژادي ،زباني و ديني در آن حضور داشته باشند و عدم حضور هر كدام در انتخابات ،به همان نسبت به معناي ضعف سيستم انتخابات و كاسته شدن از خاصيت مردم مداري و پشتوانه بودن آن براي حكومت است. از طرف ديگر بايد جلوي همه افراد فرصت طلب و قدرت طلب كه زندگي انگلي خود را در پرتو دست درازي به آراي مردم طلب مي كنند گرفت. چرا كه اينان حتي اگر در صف دوستان حكومت باشند خود بزرگترين دشمن نظام خواهند بود. آنها به منافع خود و گروه خود مي انديشند نه به بالندگي كشور و رضايت مردم. امروز پس از گذشت بيش از 32 سا ل از انقلاب اسلامي ، همگي ما ، از تمام اين پيچ و خم هاي فرصت طلبي افراد و گروه ها ، خبر داريم و هر كس به حد وسع و توان خود، بايد پاسدار رأي خود و ديگران باشد. ارزش انقلاب ما به مردمي بودن آن است . مردم ،اسلام را به عنوان دين خود و جمهوري اسلامي را به عنوان حكومت خود انتخاب كرده اند و هيچ فرد و گروهي نبايد از اين انتخاب سوء استفاده كند و آن را به نفع خود مصادره نمايد .