اینکه فردا چه خواهیم شد از امروزمان پیداست. امروز است که فردا را می سازد. هم فرد و هم جامعه باید امروزشان را درست «طراحی» و «اجرا» کنند تا فردای بهتری داشته باشند.
انسان ها چند دسته اند: بعضی فقط دلخوش به «گذشته شان» هستند و افتخار می کنند که پیشینیان ما چنین و چنان بودند. اینان فقط در «گذشته» زندگی می کنند و با تاریخ حشر و نشر دارند.
پدران ما، اجداد ما هر چه بودند؛ چه خوب و چه بد، چه نام آور و چه گمنام، چه دارا و چه فقیر، چه باسواد و چه بیسواد، چه قوی و چه ضعیف، و چه... و چه... تمام شد و شاید امروز هیچگونه نقشی در زندگی فردی و اجتمای ما نداشته باشند. ما خودمان هستیم که زندگی و سرنوشت خودمان را رقم می زنیم و به قول شاعر:
گیرم پدر تو بود فاضل از فضل پدر تو را چه حاصل
اگر از آنها درس گرفته باشیم و چیزی بر آن افزوده و به کمالاتی رسیده باشیم، خوب است در غیر این صورت چه فایده؟!
دسته دوم، کسانی هستند که فقط منتظر آینده خوب هستند، امروز را از دست می دهند و به انتظار گشایش و فرجی در فردا هستند. اینان باید بدانند آن فردای ایده آل و مورد نظرشان هیچوقت فرا نخواهد رسید. اینکه فرصت های طلایی امروز را فدای فردای نامعلوم و مبهم کنیم فقط به فرصت سوزی خواهد انجامید. باید ببینیم الان چه می کنیم، امروز چه بذری می کاریم تا فردا آثارش را ببینیم.
بسیاری از افراد هستند که سالهاست شرایط زندگی شان به سمت بهبود و دلخواه تغییر نمی کند، بعد که می گوییم چرا این گونه اید؟ دائما می گویند آینده درست خواهد شد! آینده ای که سالهاست در انتظار آن هستند و هنوز نیامده است!
کشورها هم مثل افراد هستند، برخی فقط در گذشته سیر می کنند و همچنان عقب مانده می مانند. برخی در انتظار گشایش و پیشرفت در آینده اند ولی به امروزشان که نگاه می کنی هیچ تغییر و علایمی که خبر از آینده بهتر دهد مشاهده نمی کنید، اما برخی با سرعت، امروزشان را می سازند تا فردای بهتری را بیافرینند. کشوری که دیروز مشکل داشت و امروز هم مشکل دارد و حرکتی برای رفع آن نمی کند، قطعا فردا هم مشکل بیشتری خواهد داشت.
و اما دسته سوم کسانی هستند که از دقیقه به دقیقه امروز برای طرح جدید، نوآوری، گشودن گره مشکلات و اجرای برنامه های جدید بهره می گیرند و هیچکدام منتظر آینده نمی مانند، خود را به دریای مشکلات می زنند و از هر گوشه و کناری، راهی جستجو می کنند. اینان در نهایت موفقند.
امروز را باید با همه توان دریافت و هیچ کاری و فکری را به فردا حواله نکرد تا راه ها بر انسان گشوده شود.
خوش به حال فرد و ملتی که به جای چسبیدن به گذشته و یا فرار به جلو و حواله دادن به آینده، امروز را درمی یابند و از لحظه به لحظه حال، نهایت استفاده را می برند.
یاد گذشته، خوب است به شرط اینکه چراغ راه آینده باشد
و انتظار آینده، خوب است به شرط اینکه موتور محرکه برای امروز باشد،
و حال نیز خوب است به شرط اینکه از تمام لحظاتش برای ساختن امروز و فردا استفاده شود.
از دوره جوانی یک شعر منسوب به امام علی(ع) که در نهج البلاغه آمده است پیوسته راهنمای زندگی ام بوده است و همیشه به آن عشق می ورزیده ام و آن اینکه:
مافات مضی و ما سیأتیک فَاَین قم فَاغتنم الفرصه بین العدمین
گذشته، گذشت و فردا هنوز نیامده است / برخیز وبین این دو عدم، (امروز) را غنیمت شمار.
چقدر زیباست! گذشته «عدم» است و فردا، هم «عدم»، باید بین این دو عدم و نیستی؛ امروز را که از سنخ وجود و هستی است غنیمت شماریم تا از «روزنه ی امروز» به «افق روشن فردا» برسیم.