گفت و گو با ظرفیت بالا - قسمت سوم - گفتگوی پیروان مذاهب

در شماره قبل پیرامون گفت و گوی پیروان ادیان با فهم مشترک نکاتی یادآور شدیم. در این شماره به عرصه گفت و گو بین پیروان مذاهب می پردازیم:
از بخت بد بشر، هرآنچه که برای سعادت و خوشبختی و عاقبت بخیری اش آمده، ابزار اختلاف و درگیری و آشوب شده است. شما هیچ موضوع زیبایی سراغ ندارید که به دست بشر، آلوده به زشتی نشده باشد. از همه چیز سوءاستفاده شده و یکی از نمونه های آن ادیان الهی بوده که در درون هرکدام مذاهبی بوجود آمده و دامنه تقابل و اختلاف را در درون آن ها شدت بخشیده است. مثلا در دین مسیحیت؛ کاتولیک، ارتدوکس و پروتستان شکل گرفته و در اسلام مذاهب تسنن و تشیع با زیرمجموعه های هرکدام بوجود آمده است.
همه پیروان این مذاهب هم، خود را حق دانسته و طرف دیگر را باطل قلمداد می کنند و تا سرحد تکفیر یکدیگر، جلو می روند. درحالی که خدا، قیامت، پیامبر و قرآنِ آنها یکی است و همگی به آنها اعتقاد راسخ دارند.
چرا نباید شیعه و سنی به جای انگشت گذاشتن بر موارد اختلافی، بر وجوه اشتراک خود تاکید داشته باشند؟ عقل سلیم و فکر رشید می طلبد که دو نفر که با هم آشنا می شوند ببینند چقدر با هم وجه اشتراک دارند. اختلاف ها را کنار بگذارند و بر عقاید و افکار مشترک خود تمرکز کنند. در گفت و گو بین پیروان مذاهب، طبیعی است که هیچکس خود را باطل نمی داند و بر حقانیت خود تاکید دارد. اما یک سوال بسیار اساسی قبل از پرداختن به گفت و گو بین پیروان مذاهب باید مورد توجه قرار گیرد و آن اینکه: حق اقناعی است نه اجباری و تحمیلی.
یعنی اگر توانستیم با منطق و استدلال طرف مقابل را به حقانیت خود معترف و قانع کنیم که خیلی مطلوب است اما اگر طرف مقابل نپذیرفت نباید با ابزار زور و تحمیل، حق بودن خود را به او بقبولانیم. در نهایت هرکس اعتقاد خودش را داشته باشد ولی با هر اعتقادی همه باید باهم به دوستی پایدار برسند. هیچکس نباید دیگری را تکفیر کرده و‌به اختلاف افکنی بپردازد.
اگر همه سعه صدر و ظرفیت بالا داشته باشد، با گفت و گو، همنشینی، همفکری و همدلی
می توان رضایت خدا را جلب کرد. بهشت خدا، تنگ و کوچک نیست و هیچکس نباید خود را مالک آن بداند، چه بسا در قیامت ببینیم کسانی وارد بهشت می شوند که ما حتی تصورش راهم نمی کردیم. امید است که اختلافات را نادیده گرفته و به فهم مشترک نایل شویم.