صفای باطن

همه انسان ها با هر مرام و مسلکی از افرادی که صفای باطن دارند، استقبال می کنند و آنها را قلبا دوست دارند.
چه کسانی صفای باطن دارند؟ افرادی که صداقت، راستگویی، امانتداری، خوش قولی، وفای به عهد، دلسوزی، رحم و شفقت، مروّت، انصاف، پاکی، عدالت، نیکوکاری، خداترسی و تعبّد و... در رفتار، گفتار و کردارشان هویدا باشد. اینها یک دنیا، دوست داشتنی هستند و مردم با حالات گوناگون، در برابرشان خضوع و تواضع می کنند.
چه خوب بود  شرایطی در جامعه فراهم می شد که همه به این سمت و سو می رفتند، آنگاه نمونه ای از بهشت در دنیای ما به نمایش گذاشته می شد.
همه انبیای الهی و تمام ادیان که در دوره های مختلف آمده‌اند، برای این بوده که انسانها را با صفای باطن آشنا کنند، ولی متأسفانه به جز تعداد اندکی، بقیه مردم راه خودشان را می رفته اند.
ماه رمضان در اسلام و بقیه ایام عبادی در ادیان دیگر، همه برای تربیت چنین انسانهایی بوده است. انسانی که زمانی که به چهره او نگاه می کنی، آرامش و اطمینان قلبی را ببینی، انرژی مثبت بگیری و احساس شادمانی و نشاط و عشق کنی، انسانی که یک دستش در دست تو و دست دیگرش در دست خداست، یک چهره اش به دنیا و چهره دیگرش به آسمانهاست.انسانی که هیچ خواسته پست و پایینی او را نفریبد و مقامات روحانی و معنوی اش، او را مغرور نسازد. انسانی که هر قدمش به سمت کمالات برتر و هر خواسته اش نشانه ای از عالم برتر باشد. انسانی که دست دیگران را بگیرد و به وادی امن ببرد و حظّی و لذتی از عالم مُثُل افلاطونی یا جبروت نبوی یا لاهوت الهی را در کام آنها وارد کند.
کاش ماه رمضان نقطه آغازی برای این پرواز و پرتاب می شد تا انسانها تجربه می کردند که دنیا با همه لذت هایش در مقابل لذت های بسیار گوارا و شیرین آن بالای ناپیدا، هیچ است و هیچ!