خداوند متعال از هر بهانه اي استفاده كرده است تا بشر را متوجه اهداف والاي خلقت كند. ماه رجب، ماه شعبان ، ماه رمضان و ساير ايام و مناسبت هاي اعتقادي و ديني ، روزنه اي است به سمت عالم ماوراء ، تا بشر بتواند اهداف اصلي خلقت را درافق زيبايي تماشا كند. متاسفانه انسان ها اين قدر سرگرم مسايل روزمره و زرق و برق و بعضا ناملايمات دنيا هستند كه فرصت فكر كردن به عالم بالاتر را از خود سلب مي كرده اند .
اگر انسان به بالاتر از جسم و نيازهاي جسماني ، نيم نظري بيندازد و خود را براي لحظاتي ، روانه ي عالم ماوراي ماده كند ، آن قدر لذت مي برد و به شعف و وجد مي آيد كه با هيج خوشي مادي قابل مقايسه نيست . اينها رفتني و ديدني است بايد آنها را تجربه كرد با گفتن و نوشتن و شنيدن ،فقط زمينه سازي مي شود ،اگر همگان ، حداقل براي يك مرتبه ، اين حالت ارزشمند را تجربه كنند ، متوجه تفاوت خوشي هاي دنيوي با خوشي هاي حقيقي و ملكوتي خواهند شد .
در ماه رجب ، عده اي به اعتكاف روي آوردند، عده اي هم خواستند ولي موفق نشدند، عده اي هم اساسا به آن اعتقاد نداشتند و ...
در ايام اعتكاف ، معتكفين يكي از كارهايي كه انجام مي دهند اين است كه زبان خود را از گناه حفظ كنند .
دروغ، غيبت، تهمت ، بدگويي، توهين ، اختلاف افكني و مانند اينها به وفور در جامعه ي ما كه مدعي دينداري است رواج دارد. حتي خيلي از خواص با دليل تراشي شرعي و راضي كردن خود ، به غيبت و بدگويي و اختلاف افكني روي مي آورند كه نتيجه آن گسترش بدبيني و نفاق در جامعه است اگر همه ي مردم با هر اعتقادي با خود پيمان ببندند كه<زبان شان>را كنترل كنند و از دروغ ، غيبت، تهمت ، بدگويي، توهين و اختلاف افكني با جديت پرهيز كنند و به اين پيمان براي مدتي وفادار بمانند آنچنان آرامشي بر جامعه حاكم خواهد شد كه آثار خير و خوش آن ، بسياري از ناراحتي ها و بيماري هاي روحي و جسمي و كشمكش هاي اجتماعي را از بين خواهد برد .
بدترين حالتي كه در اثر دروغگويي ايجاد مي شود بي اعتمادي عمومي است . فرد دروغگو ، حتي اگر اكثر سخنانش ، راست باشد ، باز براي مردم قابل اعتماد نيست . غيبت ، نتيجه اش دو رويي و نفاق است و افراد غيبت كننده هيچگاه به عنوان افراد روراست و صادق مطرح نمي شوند. تهمت كه آميزه اي از دروغ و غيبت است ، هر دو نتيجه ي فوق را يكجا با خود دارد . بدگويي و توهين ، چهره و شخصيت فرد را در نظر مردم خراب ، سياه و زشت مي كند. اختلاف افكني، عامل گسترش دوئيت ، مشاجرات، قتل و خونريزي و بر هم زدن آرامش روحي و رواني مردم است و فرد اختلاف افكن ، به جاي اينكه باعث تاليف قلوب و افزايش دوستي شود ، به خصومت و دشمني دامن مي زند و قلب ها را پر از كينه و نفرت مي كند كه مطمئنا اين بدخواهي ، دامن خودش نيز خواهد گرفت .
پس بيايم در يك ميثاق جمعي ، حداقل همين يك قلم،< زبان مان> را كنترل كنيم. براي موفقيت در اين زمينه ، كافي است كه هم خودمان مواظب زبان مان باشيم و هم از ديگران بخواهيم هر جا كه ناخواسته مي خواهيم وارد گناهان زباني شويم، به ما تذكر دهند و ما را كنترل كنند. توفيق از خداست