در شرایط شیوع ویروس کرونا، نه فقط در ایران بلکه در جهان، گاهی با تناقضاتی روبه‌رو می‌شویم که تصمیم‌گیری در انتخاب بین دو طرف تناقض، کاری بسیار سخت و گاهی در حد غیرممکن است. لذا تصمیم‌سازان و تصمیم‌گیران در این‌گونه موارد باید به امری شبه محال یعنی «جمع بین نقیضین» روی بیاورند.
یکی از موارد وقوع این تناقض، «حفظ جان مردم با ماندن در خانه» یا «تأمین نان و معیشت آنها با اشتغال به کار» است. گر چه در همه دنیا و با رجوع به عقل سلیم، حفظ جان مهمتر از هر چیزی است و اگر انسان، کار می‌کند برای حفظ حیات و زندگی بهتر است ولی به طبقات محروم و ضعیف جامعه و حتی طبقه متوسط آسیب‌پذیر که می‌رسیم، گاهی «نداری» آن‌قدر بر آنها فشار وارد می‌کند که قید جانشان را هم می‌زنند و مجبور می‌شوند که «کار کردن و تأمین معیشت خانواده را» بر «حفظ جانشان» ترجیح دهند. ولی در این میان یک مسئله مهم باقی می‌ماند و آن اینکه نان‌آور خانواده که به قصد کمک به اقتصاد خانواده‌اش، سر کار حاضر می‌شود اگر محل کارش، شلوغ و با بافت‌های جمعیتی متفاوت به لحاظ رعایت مسایل بهداشتی باشد و خدای ناکرده، فرد شاغل، مبتلا به ویروس کرونا شود ،در بازگشت به خانه، هم پول را برای اعضای خانواده اش می‌آورد و هم ویروس را! و با این اقدام، همه اعضای خانواده در خطر ابتلا قرار می‌گیرند.
پس چه باید کرد؟! در این شرایط دولت‌ها و خیّرین باید به یاری این قشر بشتابند و زندگی آنها را در سطح حداقلی تأمین کنند و اجازه خروج از خانه را به آنها ندهند. اما در کشور ما که دولت از یک طرف گرفتار تحریم‌های خارجی است و منبع اصلی درآمد کشور که نفت است محدودیت شدید فروش دارد، از طرف دیگر در داخل کشور علاوه بر زالوصفتان اقتصادی همچون اختلاس‌گران، محتکران، گران‌فروشان، متقلبان، زیاده‌خواهان، رانت‌خواران و... هزینه‌های مبارزه با ویروس کرونا هم به دولت تحمیل شده و به تبع آن تقریبا همه فعالیت‌های اقتصادی تعطیل شده است، باید راه حلی توسط دولت و مجلس شورای اسلامی اندیشیده شود وبر مبنای آن در تقسیم و تخصیص بودجه سال 99 به برخی جاها تجدیدنظر شده و با جابه‌جایی بندها و تبصره‌های امکان‌پذیر، بودجه آنها را حذف و یا کسر و مصروف معیشت و نان مردم شود تا قشر ضعیف و متوسط مجبور نشوند که بعد از یکی دو ماه خانه‌نشینی و نداشتن معاش روزانه، از خانه خارج شوند.
اگر در خانه ماندن بهترین روش مبارزه با این ویروس قاتل است (که هست و توسط همه کشورها تأیید شده) پس باید فکری هم به حال تبعات و عوارض آن کرد تا نتایج مطلوب حاصل شود و کشور به نقطه امن بهداشتی و درمانی برسد.