فینال مسابقات فوتبال یورو 2012 با برتری و پیروزی قاطع تیم ملی اسپانیا، نیمه شب 91/4/12 با برگزاری جشن و شادمانی مردم اسپانیا و دوستداران این تیم در سراسر اروپا و برخی نقاط دنیا به پایان رسید.
طی برگزاری این مسابقات که بین 16 تیم از کشورهای اروپایی با میزبانی مشترک لهستان و اوکراین بیش از دو هفته، میلیونها بیننده و صدها هزار تماشاگر را جذب کرده بودند. در هر بازی و در چهار گوشه مستطیل سبز تبلیغات به طور گسترده روی تابلوهای الکترونیکی جلب توجه میکرد. از شعارهای زیبا تا نام شرکتهای خودروسازی، نوشابه، کالای خانگی و... اما در میان این همه نامهای معتبر و مختلف، یکی از شعارها بسیار به چشم میخورد. شعار Respect به معنای احترام در همه مسابقات و در ورزشگاههای لهستان و اوکراین بارها و بارها رؤیت شد. به راستی نوشتن و نمایش این شعار (احترام) در اروپایی که میخواهد در دنیای امروز جایگاه ویژهای داشته باشد، نشان از دردی دارد که ناشی از بیحرمتی و بیاحترامی است.
دردی که در هزاره سوم، بسیاری از مردم دنیا در گوشه و کنار جهان با آن روبرو هستند. تحقیر و بیحرمتی به آدمهای دیگر، این درد هم قومی، هم نژادی، هم اعتقادی و مذهبی و هم از روی جهل و نادانی است. با وجودی که در همه ادیان و مکتبها بر حفظ کرامت انسانی و برابری و مساوات تأکید شده است، اما متأسفانه هنوز که هنوز است در گوشه و کنار این عالم، عدهای دوست دارند که بر دیگران ارجحتر و مقدمتر به حساب آیند.
بنابراین درد و نگرانی از بیحرمتی در این دوره از مسابقات یورو که بین تیمهای منتخب اروپایی برگزار میگردید از پیش از برگزاری مسابقات به چشم میخورد که نکند که این دو میزبان نتوانند جلوی حرکات و رفتار ناشایست را در برخوردهای نژادپرستانه بگیرند. ترس از لهستانیها، بسیار کمتر از اوکراین بود. لهستانیها که چند سالی است از یوغ نظام بسته کمونیستی رهایی یافتهاند، با سرعت تلاش میکنند تا عقب ماندگیهای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی آن دوران سیاه را پشت سر بگذارند، اما نگرانی از اوکراینیها که علیرغم فروپاشی شوروی سابق، رابطه نسبتا تنگاتنگی با مسکو دارند، هنوز در معضلات اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اخلاقی و... غوطهور هستند و عرض اندام کردن گروههای افراطی و
نژاد پرستانه در این کشور طی سالهای گذشته بر حساسیت در برگزاری سالم و بدون جنجال بازیها در اوکراین افزوده بود.
اما خوشبختانه با تلاشهای پلیس و نیروهای امنیتی و برگزار کنندگان بازیها، این دوره از مسابقات با کمترین حاشیه و مزاحمتها به پایان رسید. اما چرا هنوز که هنوز است، برخی از مردم و ملتها نتوانستهاند به حقوق اولیه و انسانی خود برسند؟ این همان مشکلی است که به تبعیض نژادی و نادیده گرفتن حقوق اقلیتها برمیگردد.
متأسفانه بیحرمتیها، عامل همه برخوردهای میان اقوام، نژادها و ملتهای دنیاست که این امر نیز ناشی از سیاستهای تفرقه افکنانه حاکمان و قدرتهای زورگوست.
وقتی مردم و ملتی را در جهل و بیخبری قرار دهید، یا آنان را مدام با تبلیغات هدایت شده به جان دیگر شهروندان و اقوام و نژادها بیندازید، آن قدر نگاهها و دیدگاهها محدود میشود که بابت کوچکترین تفاوتی، عدهای به جان هم میافتند و آنگاه است که خونها بر زمین میریزد.
این در حالی است که اگر به جای سیاستهای تفرقه افکنانه، درس نوع دوستی و حرمت و احترام به حقوق شهروندان در جوامع درگیر و عقب مانده آموزش داده شود، تفکر و دیدگاهها این چنین محدود به ملاحظات روستایی، محلهای، شهری، ایالتی، قبیلهای و... نمیشود. آن وقت رابطهها نزدیکتر و همکاری و همراهیها بیشتر و بیشتر میشود.
اما چه باید کرد که هنوز که هنوز است تلاشها برای جلوگیری ونزدیک شدن افراد در برخی جوامع با نامهای مختلف از درون خانوادهها تا مراکز آموزشی و تربیتی ادامه دارد؟
بنابراین با گسترش و ترویج اندیشه و دیدگاههای نژاد پرستانه است که از میادین ورزشی تا مراکز آموزشی و دانشگاهها به میدان جنگ تبدیل میشود و انواع و اقسام رفتار و کردار بیشرمانه برای آزار دادن بشر صورت میگیرد. آدمهایی که هیچ اراده و نقشی در انتخاب رنگ، زبان، نژاد، قوم و... خود ندارند، باید توسط آدمهایی که آنان نیز هیچ دخل و تصرفی در آنچه دارند و به آن افتخار میکنند ندارند، مورد اذیت و آزار قرار گیرند. و دشمنی و عداوت و بغض و کینه به جای روابط انسانی میانشان حاکم میشود.
متأسفانه هم اکنون در گوشه و کنار این دنیا، تحقیر و بیحرمتیها ادامه دارد و هر لحظه جرم و جنایتی سازمان یافته برای تحقق اهداف و آرمانهای شوم نژادپرستانه به وقوع میپیوندد.
این که در میان این همه نام تبلیغات و شعارهای جورواجور، نام زیبای احترام Respect) ) بیشتر جلب توجه میکرد، به خاطر نیاز جامعه بشری به حرمت و احترام واقعی و خالصانه مردم به همدیگر میباشد. احترامی که از روی آگاهی و شناخت و برای تحکیم نوع دوستی و عشق و رفاقت بین مردم باید رایج گردد، تا هر کسی منزلت و جایگاه خود را بهتر ببیند و بشناسد.
یقینا کسانی که رو به سلاح تحقیر و توهین به مردم و شهروندان در این دهکده جهانی میآورند، خود حقیرترین و پستترین افراد جامعهاند، چرا که خالق همه افراد و انسانها، خداست و خدا دوست ندارد و نمیپسندد که بندگانش مورد تحقیر و بیمهری دیگر بندگانش واقع شوند.
اگر پروردگار در همه ادیان و مذاهب، مقام و منزلت آدمها را در میزان صداقت، درستکاری، تقوا و پرهیزکاری میبیند، این آدمها چه کاره هستند که با الوهای من در آوردی، گروههایی از افراد جامعه را بابت رنگ (سیاه پوستی، سرخ پوستی و...) نژاد و قومیت و حتی زبان و منش و تفکرات اعتقادی و دینی، خوار و خفیف میپندارند و با آنان انواع و اقسام رفتارهای ددمنشانه و غیرانسانی روا میدارند تا خودی نشان دهند و قوم و نژادی را بر دیگران تحمیل کنند.
باشد که همه مردم در همه جای دنیا باور داشته باشند که هیچکس برکسی دیگر و هیچ نژاد و قومی بر هیچ نژاد و قوم دیگری ارجحیت ندارد، مگر انکه انسانیتر و الهیتر عمل و رفتار کند.
پس نه در میادین ورزشی که در زندگی روزمره، سیاه و سفید و... نداشته باشیم.