امروزه تبلیغات، بخشی از برنامه های رادیو و تلویزیون است که چه دوست داشته باشید و چه دوست نداشته باشید، باید پخش آنها را بشنوید و یا ببینید و در این رهگذر، آگهی بانک ها بیش از همه آگهی هاست.
برخی از جوایز بی مانند خود می گویند، برخی هم از تسهیلات رفاهی و بانکی که در اختیار مشتریان می گذارند می گویند. خلاصه بیننده را سر شوق می آورند که اگر پولی ته جیبش مانده و دارد، بیکار ننشیند و وارد گود شود.
اما امان از موقعی که بعضی از ما، برای انجام کارهای بانکی وارد بعضی از بانک های دولتی می شویم تا یک چک کوچولو را بخواهیم نقد کنیم. آن وقت می بینید چه بر سر شما می آید.
آن وقت می بینید کار شما و روز شما و از همه مهمتر وقت شماست که خرج می شود و گویا کسی هم پاسخگو نیست.
حالا بیایید با هم وارد یک شعبه از بانک... شویم. ساعت 10 و 15 دقیقه از درب شیشه ای به فضای بانک رفته، نوبت کامپیوتری می گیرید. روی صندلی می نشینید. نوبت شما 136 است و نوبت 95 هم اعلام شده است. نگاهی خونسردانه به محیط و سالن بانک می اندازید. کولرهای اسپیلت و گازی روشن است. چراغ های مهتابی و کم مصرف هم روشن است. آب سردکنی آن گوشه است، نمی دانم با آبش می شود چای درست کرد یا واقعا خنک است. کمی بعد چشمت به مشتریان می افتد، می آیند و می روند و گهگاهی به ساعت هایشان نگاه می کنند.
با خودت می گویی چقدر مردم عجله دارند. 10 دقیقه گذشت، کم کم احساس بدی پیدا می کنی، نگاهی خریدارانه به باجه های بانک می اندازی، شروع به شمردن باجه ها با کارمند و بدون کارمند می کنی، اما سر و کار بسیاری از مردم با باجه 2 و 3 است. آنجا که نوشته اند عملیات نقدی.
ربع ساعت گذشت، باز مردم را می بینی که به ساعت هایشان نگاه می کنند. با خودت می گویی چرا به ساعت الکترونیکی روی دیوار مقابلشان نگاه نمی کنند؟ گویا هر کسی می خواهد کشته شدن زمان و وقت را از ساعت خودش ببیند.
نیم ساعت گذشت، کم کم با خودت می گویی عجب گرفتاری شدی، ای کاش برای کار خیر خودت را اینجا علاف نکرده بودی. آخر چرا چک پیرزن را با خودت آوردی؟
بعد می گویی او که توان بیرون آمدن را ندارد، خدا خوشش نمی آید که او را هم درگیر کنی.
45 دقیقه هم گذشت، ساعت 11 است. هوا کمی گرم است، مشتریانی هم که تازه می آیند کمی عرق کرده اند. چشمت به آقایی کت و شلوار پوشیده می افتد که گوشه ای نشسته و کارمندان گهگاه سراغش می روند و کاغذهایی رد و بدل می کنند. با خودت می گویی حتما رییس شعبه است، ولی او مثل مشتریان، اصلا گرمش نیست و بی تفاوت به جمعیت، علیرغم نگاه های مردم، پشت میزش نشسته است.
حالا کاملا مطمئن می شوی که مردم، تنها به خاطر هوای درون بانک گرمشان نیست. به خودت می گویی کاش سراغش می رفتی و به او می گفتی چرا از این 7 باجه، تنها دوتای آنها فعلا کار می کند و به اکثر مراجعه کنندگان سرویس می دهد؟
باز به خودت می گویی باز صبر کن، می بینی این همه تبلیغات هر شبه تلویزیون، که در کمترین زمان ممکن و مثل آب خوردن، کار مردم در بانک ها راه می افتد.
دیگر داری کلافه می شوی، کی باور می کند که به خاطر یک چک کم مقدار، نزدیک به یک ساعت است در شعبه بانکی اسیر شده باشی؟
سراغ رییس شعبه می روی و مؤدبانه به او خسته نباشید می گویی. در دلت می گویی یکی باید به من خسته نباشید بگوید.
- آقا، یک ساعت است که ما اینجا منتظر هستیم.
- می دانم، کارمند نداریم. به ما کارمند نمی دهند. کارمند کم داریم. می توانید در صندوق پیشنهادات بنویسید.
با خودت می گویی بنویسم که یک ساعت است اینجا منتظرم تا نوبتم شود؟ عجب روزگاری است.
معلوم است با این پاسخی که رییس بانک داد، این کار، کار هر روزشان است.
ساعت از 11 و 15 دقیقه هم گذشت. انتظار و باز انتظار. باز درب بانک باز می شود، عده ای نوبت می گیرند، برخی هم می روند و مدتی بعد می آیند. اما وقتی که نوبت اعلام می شود، مراجعه کنندگان مثل برق جلوی باجه قرار می گیرند.
سعی می کنی که بر اعصابت مسلط شوی. آخر دارد کم کم نوبت خودت می رسد. بالاخره ساعت 11/31 دقیقه یعنی درست بعد از یک ساعت و 16 دقیقه، نوبت شما را اعلام می کنند.
پای باجه رفته و در کمتر از 75 ثانیه کارت را انجام می دهند. مثل پرنده ای که از قفس فرار می کند، فوراً بیرون می آیی. به خودت می گویی طلا واقعا طلاست، اما وقت، عمر، زندگی، زمانی که دیگر باز نخواهد گشت، طلا نیست. باارزش تر از طلاست.
اما چه کسانی و چه موقع باید این حقیقت را باور داشته باشند؟ ما که ساعت ها در انواع و اقسام صف ها می ایستیم و بهترین لحظات عمرمان را هدر می دهیم؟ ما که بابت خرید ارز و سکه، پرداخت قبض، نقد کردن یک چک، از درشت ترین تا کم مقدار و کم بهاترین آن، باید ده ها دقیقه را هدر دهیم؟ پس وقت طلا نیست، طلا طلاست. به راستی اگر مدت زمان هدر رفته 40 نفری که از شماره 95، هنگام ورود تا رسیدن نوبت 136 شما را بخواهید حساب کنید، مدتی به اندازه 3000 دقیقه که 50 ساعت است را کارمندان این شعبه کشته اند.
حساب کنید تا ببینید چه زمانی را ما مردم، هر روز در صف و نوبت اینجا و آنجا، خیلی راحت از دست می دهیم تا نشان دهیم طلا طلاست ولی وقت طلا نیست...َ!
وقت، بی ارزش ترین دارایی ماست!