زیاده خواهی و توقع زیاد و بی جا، از هر کس و در هر رده و جایگاهی باشد، مذموم و ناپسند است. بعضی از مسئولان، توقع دارند که همه چیز باب طبع آنها باشد و هرچه خواستند وگفتند و کردند، همه بپسندند و تأیید کنند، خواه طرف مقابل شان کارمندان زیر دستشان باشد، خواه ارباب رجوع و خواه سایرین!
این خواسته های غیرمنطقی زمانی زشت تر می شود که مسئول مربوطه تا حد رسیدن به مطبوعات و رسانه های جمعی، جلو برود و از آنها توقع داشته باشد که:
اولا: بیشترین حجم اخبار و گزارش و مصاحبه از آنها در مطبوعات درج گردد.
ثانیا: همه اخبار از کانال تأیید آنها عبور کند!
ثالثا: بارها با آنها تماس گرفته شود و برای متن و عکس و... با آنها هماهنگی شود.
رابعا: هیچگونه انتقاد و اشکال و ایرادی از عملکرد آنها منعکس نشود.
و...
مسئولی که با زیاده خواهی اعلام می کند که مطبوعات، آن طور که او می خواهد، همه اخبارش را چاپ نمی کنند، در اصل فقط خودش را می بیند و متوجه نیست که ادارات و مؤسسات دیگری هم در حوزه فعالیت او و فراتر از آن منطقه و محل، وجود دارند که باید اخبار آنها نیز درج شود. از طرف دیگر فقط توقع یک طرفه دارند و در گرفتاری ها، مشکلات و معضلات اجرایی، مالی، اجتماعی و فرهنگی، مطبوعات را فراموش می کنند.
جالب اینجاست که اگر برای انجام یک کار اداری به آنها مراجعه کنید، تا هزینه پرداخت نکنید، کارتان انجام نمی شود. ولی برای پرداخت حق اشتراک روزنامه و آگهی، باید ماه ها و حتی سالها صبر کنید تا شاید اقدام کنند.
این سرنوشت همه ارباب رجوع و از جمله مطبوعات است.
مطبوعاتی که بالاترین جایگاه را در هر جامعه ای دارد و باید پرچمدار دفاع از حقوق مردم و منتقد عملکرد مسئولان باشد.
البته مطبوعات، وظیفه و رسالت خودشان را در قبال خدا و مردم انجام می دهند و نه با تعریف و تمجیدی سرخوش، و نه با زیاد خواهی ملول می شوند.