بنا به نظر اکثر دانشمندان علوم اجتماعی و انسانی، تنها موجودی که براساس ذات و نیازش، در محور ارتباطات و شبکه تعاملات اجتماعی قرار دارد، انسان است. این ارتباط سبب رشد و نموّ و تکامل او از یک طرف و باعث فساد و تباهی و سقوط او در جهت مخالفش می شود. یعنی ارتباطات مختلف اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و... هر کدام آثاری بر روی انسان دارد که با توجه به خواسته ها و نیات و اندیشه های طرفین ارتباط، می تواند مفید یا مضرّ به حال انسان باشد.
هنر انسان در این شبکه های گسترده ی ارتباطی این است که بتواند این ارتباطات را در جهت و سمتی هدایت کند که به افزایش ارزش و اعتبار او نزد خدا و خلق خدا منجر شود.
گاهی انسان در برخورد با دیگران از آنها ادب، تربیت، علم، اخلاق، جوانمردی، معنویت و پاک زیستن می آموزد و در منظر اجتماع شخصیتی محبوب، مطلوب و مقبول می شود، به نحوی که کردار، گفتار و پندارش برای دیگران درس، الگو و سرمشق شده و همه از او به نیکی و زیبایی یاد می کنند. این شیوه ی پسندیده، بدون شک، در میان شبکه های ارتباطی با دیگران شکل می گیرد و اگر فرد از اول تا آخر عمرش تنها زندگی کند، هیچگاه به این درجه از بلوغ و رشد شخصیتی، عقلی، معرفتی و اجتماعی نایل نمی گردد.
اما چنانچه انسان در ارتباط با دیگران از آنها بی ادبی، اعتیاد، سرقت، کلاهبرداری، خیانت، سوء ظن، تکبر، تهمت، دروغ و دغل، پایمال کردن حقوق مردم و... را یاد بگیرد و صفات منفی و ناپسند در خود پرورش دهد، در این صورت نیز به اندازه ای شتاب سقوط و انحطاطش زیاد می شود که اگر از اول تا آخر عمرش به تنهایی زندگی می کرد، هیچ گاه به این حدّ سقوط نمی کرد.
نتیجه اینکه ما در همه نوع ارتباط باید به عاقبت و نتیجه ی آن بیندیشیم و جهت گیری خود را به سمت صعود یا سقوط مشخص کنیم.
در این راستا نیز نباید خود را فریب دهیم. چه بسا بعضی از ارتباطات حتی مذهبی که سر از انحراف وحشتناک بیرون می آورد، چه ارتباطات سیاسی و گروهی و حزبی که آبشخور گناهان متنوع می شود، چه ارتباطات اقتصادی که سر از ربا و گران فروشی و... درمی آورد و همچنین سایر ارتباطات که می تواند ظاهر آن موجه ولی باطنش غیرموجه و باطل باشد.
در این ماه مبارک رمضان که ماه خودسازی و کمال است، از خداوند بهترین نوع ارتباط با دیگران را می طلبیم که یقیناً زیباترین نوع ارتباط، ارتباط با خودش می باشد.