منوچهر حبيبي
قريب به يك ميليارد و چند صد ميليون مسلمان با مذاهب مختلف دين اسلا‌م در جاجاي زمين زندگي مي كنند با نام هاي متفاوت اما معتقد و مومن به يكتايي پروردگار و با عشق به پيامبر و به جا آوردن احكام و فريضه هاي ديني هر يك تلا‌ش مي كنند تا بنده اي رستگار شوند و در اين رهگذر ماه رمضان يك نقطه اشتراك و همبستگي ما مسلمانان است كه با شروع آن بسياري از مردم به روزهداري مي پردازند و حال و هواي ديگري به زندگي شان مي بخشند .
هر چند كه ماه رمضان يكي از ماه هاي مقدس است و در آن ماه ، جنگ و خونريزي حرام است اما امان از مسلمان هاي مسخ شده، مومن هايي كه دستور خدا را بابت مريدي بندگان او ناديده ميگيرند و اصل را ناخواسته فداي فرع مي كنند.
اگر نگاهي به رويدادهاي ماه رمضان امسال در كشورهاي مختلف مسلمان بيندازيم متوجه مي شويم كه خودخواهي، جاه طلبي و حرص و آز پست و نظام و حكومت باعث شد تا باز در اين ماه ، خون بي گناهان بر زمين ريخته شود و بسياري داغدار و عزادار گردند. تصور اينكه در اين ماه و در نقاطي كه گرما ي طاقت فرسايي است عده اي از روزه داران خون شان ريخته شد بسيار هولناك و دردناك بود.
شايد اوج اين فجايع در ليبي بود كه مردم براي رسيدن به آزادي با زبان روزه به جنگ با مزدوران مي پرداختند ولي قصه تلخ عده اي كه در زندان و سياه چالها در تاريكي و سكوت و گاهي هم با تحمل درد و شكنجه به وظيفه خود عمل ميكنند واقعيتي انكار ناپذير است كه ماه رمضان آغاز و پاياني يكسان براي بسياري ازمسلمانان نداشت . عده اي نه تنها ماه را به آخر نرساندند كه روزي از طلوع و سپيده دم را به غروب نرساندند و قرباني شدند. بي گناه بي گناه ، بي پناه بي پناه، بي خبر بي خبر، تنها به هدف كور عده اي مومن مسخ شده تبديل شده بودند .
تفاوت نمي كرد كه دركوچه و يا خيابان ،در مسجد يا بازار، در خانه يا محل كارشان بودند بايد كشته مي شدند بايد قطعه قطعه مي شدند بايد ميسوختند بايد تشنه و گرسنه جان مي دادند به اندازه اي كه عده اي حضورشان را به رخ مي كشيدند كجا عراق، افغانستان، پاكستان، ليبي ، سوريه ، يمن و هر جا كه جنگ ، جنگ قدرت بود هر جا كه مردم به ستوه آمده اند هر جا كه عده اي مريد شيطان شده بودند چشمان شان كور شده بود .
همان هايي كه خودشان را فداي اعتقاداتشان مي كردند اما بازي خورده اي بيش نبودند. آنهايي كه كمربند انتحاري به خودشان مي بستند و با خودروي بمب گذاري شده در ميان جمعيت مي رفتند بدون آن كه شناختي از قربانيان داشته باشند. تنها بايد خون ميريختند، بايد انتقام ميگرفتند از مسلماناني كه بسياري در اين خونخواهيها دخيل نبودند و در اين مصيبتها و برادر كشي ها نقشي نداشتند. آن زماني كه به نام رهايي ديار و كشور به جان خارجي ها مي افتادند اگر ميدان جنگي بود شايد به توان به عنوان مبارز و آزاديخواه از آنان نام برد آن زماني كه براي بيرون راندن اشغالگران دست به اسلحه مي بردند شايد مي شد از آنان به نام مبارز و فدايي ياد كرد ، اما امروز كه هم وطن ، هم كيش ، هم دين و مذهب خودشان را هدف ميگيرند نامش چيست؟ امروز كه برادران و خواهران ديني خودشان را هدف مي گيرند نام شان چيست؟ فدايي و مبارز كي و چي هستند؟ آيا به رستگاري مي رسند وقتي روزه داران را هدف ميگرفتند، وقتي مسلمانان را هدف ميگرفتند، حتي اگر هم مذهب آنان هم نبودند آيا به خداي يكتا و رسولش گواهي و شهادت نداده اند كه آنان را در خونشان ميغلطانند؟ به راستي عشق و اعتقاد به كي و چي دارند كه اين چنين با مردم روزه دار كردند.
درد و مصيبت بدتر از اين هم هست كه برخي از اين قاتلين خود روزه دار بوده باشند! سحرگاه بيدار شده باشند نيت بندگي خدا كرده باشند به قصد قربت به خدا نماز خوانده باشند و آنگاه به جان مردم روزه دار افتاده باشند!؟ به راستي چرا اين چنين با مسلمانان كرده اند كه عدهاي چنان بر باورهاي مسخ شده پافشاري مي كنند كه ريختن خون مسلمانان روزه دار را رهايي و رستگاري مي پندارند . شرم از خانه خدا نمي كنند، شرم از صف نمازگزاران نمي كنند، شرم از دست هاي رو به خدا نمي كنند، شرم از كتاب خدا نمي كنند فقط به آنچه و آن كسي كه آنان را گمراه _كرده اند ميانديشند.
به قصد گرفتن جان پا به هر كوي و برزن مي گذارند تا بكشند، تا نابود كنند، تا عزادار كنند، حتي اگر به هلا‌كت برسند عده اي بگويند كه مسلمانان شيفته و عاشق و راستين بوده اند!! كي بايد به آنان افتخار كند آن كه مكتب و اعتقادش خونريزي است؟ آن كه فرمان خدايش را فداي فرامين نفس مي كند؟ آن كه فرمانبردار بنده مي شود؟ به راستي ذره اي تعقل و تفكر هم نميكنند چرا كه همه چيز در آنان كشته شده؛ انسانيت، معنويت ، گذشت ، نوع دوستي، كرامت انساني، وجدان ، اعتقاد و از همه مهمتر مسلماني !چرا كه اگر ذره اي بر اين باور بودند كه مسلمانند اولين احساس وظيفه شان بر اين باور بود كه مسلمان بي گناه، بي دفاع، بي سلا‌ح و روزه دار را اين چنين با شقاوت تمام به خاك و خون نميكشيدند.
پس مومنان مسخ شده كه خداي سبحان ، رحمان و رحيم را فداي باورهاي شيطاني خويش مي كنند آن چنان گم شده اند كه به اين سادگي چشمشان به حقايق روشن نخواهد شد و هميشهآن كاري را مي كنند كه به تباهي و نيستي و خونريزي مي انجامد و اين ماه رمضان هم چون ديگر ماه هاي سال بدون در نظر گرفتن قداستش با خون ريزي و قتل و جنايت، رعب و وحشت به پايان آمد اما از سبوعيت و درنده خويي شان همين بس كه روز عيد سعيد فطر در صف ايستادند، اما كشتند و وانمود كردند كه معتقدند گرچه نه خدا و پيامبرش را مي شناسند نه مساجد و تكايا و نه عتبات عاليات و نه شيعه و سني برايشان تفاوتي دارد !
همه ي گفته هايشان همه ي ادعاهايشان جز عوام فريبي، جز مكر و حيله ،جز خود خواهي و خودپرستي نبوده و نيست آنان مومنان مسخ شده اند، آنان مسخ قدرت، حكومت و ... هستند آنان بدترين دشمنان انسانيت و يكتاپرستياند.