سالهاست که بحث شایستگی و تخصص، تحت الشعاع القابی قرار گرفته اند که بعضا پیامدهای بس ناگوار به دنبال داشته اند و این روند زیان های جبران ناپذیری برای مردم و کشور در پی داشته است.
شاید نگاه مختصر و گذرا به برخی انتخاب و انتصاب ها، بهتر بتواند موضوع را باز کند. برای مثال چند سال پیش که بحث بهینه سازی مصرف سوخت مطرح گردید و ستادی برای آن تشکیل شد که سهمیه بندی را به اجرا درآورد، با وجودی که این حرکت و روند برای بسیاری از مردم غیرقابل قبول بود، اما آنچه تعجب برانگیزتر می نمود، حضور افراد و نیروهایی بود که در این ستاد عضویت داشتند.
بی شک وزارت نفت که وظیفه تهیه و تولید سوخت و همچنین پخش آن را بر عهده دارد، یکی از ارگان هایی است که بیشترین و ورزیده ترین نیروهای تحصیل کرده و متخصص را در این عرصه در اختیار دارد. اما دیدیدم که به راحتی و بدون در نظرگرفتن این واقعیت، مسئولیت ستاد سوخت را بر عهده سردار رویانیان گذاشتند که بی شک تنها می توانست بر اساس آمار و ارقام تهیه شده از سوی دیگران، به وظایف محوله بپردازد.
حتی آنچه که طی اجرای طرح و با افزایش چند برابری قیمت سوخت (بنزین، گازوییل، نفت وغیره) انجام پذیرفت، جز اینکه بر مشکلات مردم افزود و آن نرخ گذاری ها که توسط سردار رویانیان در برنامه های مختلف رادیو و تلویزیون صورت گرفت نیز هیچگاه با واقعیت ها سازگار نبود، امری که باید توسط مسئولین پایانه ها رخ می داد.
به هر حال انتصاب فردی غیرمتخصص، به صرف دستیابی به آمار و ارقام و مشاوره دیگران، امری تازه و جدید و مختص به ستاد سوخت نبوده و نیست. روندی که همان طور که گفته شد، می تواند منجر به ضرر و زیان های جبران ناپذیری گردد.
البته همیشه حمایت های برخی که شاید خودشان با مشکل مشروعیت انتصاب روبرو بوده اند، وسیله ای برای توجیه این چنین انتصابات می گردد و از آن بدتر، تشویق و تقدیرهایی است که گاهی پیش از خشک شدن جوهر انتصاب، از اینجا و آنجا برای این آقا و یا آن مسئول، ارسال می گردد.
اوج چنین انتصاباتی طی شش ساله گذشته بوده است. حتی این روند به عزل و نصب وزیران هم کشیده شده است که جز با کوتاه آمدن مجلس و به بهانه فرصت سوزی، انتصاب برخی ها امکان پذیر نبوده است.
به هر حال آنچه با انتصاب اعضای هیأت مدیره و مدیرعامل های باشگاه استقلال و پیروزی به نوعی تعجب دست اندرکاران ورزش و مردم را برانگیخت، با در نظر گرفتن آنچه گفته شد، امری خیلی غیرطبیعی و روند خیلی عجیبی نبوده و نیست. نکته نگران کننده این است که چرا امروز و در عرصه ورزش، با برخورداری از این همه افراد و ورزشکاران کاملا ورزشی، کار به اینجا می کشد که اعضای هیأت مدیره یک باشگاه، از نیروهای بازنشسته غیرمرتبط با ورزش و نمایندگان مجلس که وظیفه دیگری دارند، انتخاب و انتصاب می شوند؟
به مصداق یک ضرب المثل قدیمی که می گوید نان را بده به نانوا حتی اگر آن را بسوزاند، مردم و ورزشکاران دوست دارند که سکان امور ورزشی ما در اختیار کسانی باشد که عمرشان را در عرصه ورزش سپری کرده اند. اینکه برخی ها علیرغم خواست و تمایل مردم به پذیرش سمت های اهدایی مبادرت می ورزند، واقعا جای بسی تأسف و تأمل دارد.
ای کاش این دوستان به ویژه نمایندگانی که در لیست انتصابی اعضای هیأت مدیره این دو باشگاه قرار دارند، کمی به نظرات و دیدگاه هایی که به این انتصاب ها نظر موافق ندارند، توجه می کردند.
ای کاش لااقل به آماری که در برنامه نود (دوشنبه 90/7/4) از سوی مردم که به نوعی یک نظر سنجی و همه پرسی بود، توجه می کردند. وقتی بیش از 80% مردم در نظر سنجی که آیا شما با انتصاب اعضای هیأت مدیره دو باشگاه استقلال و پرسپولیس موافقید، پاسخ منفی می دهند، این بهترین فرصتی است که آقایان کمی احساس مسئولیت کنند و از پذیرش انتصاب سیاسی خودداری ورزند.
اما افسوس که برخی از آقایان به توجیه و تحمیل کردن خود می پردازند. شنیدن اینکه بگویند ما ورزش دوست هستیم، ما هوادار این تیم و یا آن تیم هستیم، ما در دوران تحصیل ورزشکار بودیم، ما به خبرهای ورزشی گوش می کردیم، ما طرافدار این بازیکنان بوده ایم، یعنی افزودن ده ها میلیون نفر به کاندیداهای عضویت در هیأت مدیره یک باشگاه ورزشی.
بنابراین با چنین شرایط و توجیهاتی که بسیاری از مردم و جوانان و ورزشکاران، سوابق بهتر و درخشان تری از این آقایان دارند، خود به خود غلط بودن چنین انتصاباتی را اثبات می کند.
ضمن تقدیر و تشکر از همه کسانی که در عرصه و رشته تخصصی و تحصیلی شان منشأ خدمات باارزشی بوده اند، آنچه مردم دوست دارند انجام شود این است که کسی کارش را پشت میز یاد نگیرد.
باور کنید برخی ها متصدی پست و سمتی شده اند که اطلاعاتشان از دربان و سرایدار نهاد و ارگان تحت امرشان هم کمتر بوده است. مدرکشان را پشت همان میز و گاهی از مراکز آموزشی غیرمعتبر گرفته اند و ما ضرر کردیم و کشور زیان دید. ولی هیچ گاه به این ضرر و زیان ها و آسیب ها توجه نشد.
بنابراین دوستانی که عضو هیأت مدیره این دو باشگاه پرطرفدار و مردمی شده اند، بدانند که مردم، مدیریت سیاسی بر این باشگاه ها و یا باشگاه های دیگر را نمی خواهند. مردم دوست دارند محیط ورزشی سالم و با نشاطی داشته باشند. حتی اگر این باشگاه ها از لیگ برتر به دسته اول سقوط کنند، مردم دوست دارند کسانی سرپرستی و هدایت تیم هایشان را در اختیار داشته باشند که جز به مردم، به کسی پاسخگو نباشند.
پس همان طور که یکی از اعضای هیأت مدیره با دیدن و شنیدن نارضایتی بسیاری از مردم، تلاش به کناره گیری کرد، شما هم فرصت دهید تا اهل فن و افراد پیشکسوت و ورزشکار در این عرصه فعالیت کنند و عهده دار سمت و مسئولیت های مرتبط با تخصص و تحصیلشان گردند. پس این دو تیم را در منگنه خودتان قرار ندهید.