از آنجایی که خبرها زود کهنه می شوند، مشتاقان اخبار توجه شان به دنبال رویدادهای تازه تر معطوف می شود. برای مثال طی چند ماهی که لیبی و قذافی درصدر خبرها بودند، امروز با سرنگونی دیکتاتور آن کشور، کم کم اذهان عمومی مردم جهان به سمت دیکتاتورها و کشورهای دیگر متمرکز شده است و این سؤال در ذهن بسیاری از مردم دنیاست که بعد از بن علی، مبارک و قذافی، نوبت کیست؟
هرچند کاندیدای بعدی را باید میان علی عبداله صالح در یمن، آل خلیفه در بحرین و بشاراسد در سوریه جستجو کرد، اما بی شک روندی که آغاز شده منحصر به کشورهای عربی نخواهد بود، چرا که آنچه ملت های عرب را برآشفته، در نقاط دیگر جهان از جمله در شرق آسیا، کره شمالی، در آسیای میانه و قفقاز و حتی در کشورهای آمریکای لاتین نیز مردم آن کشورها را عصبانی کرده و می کند. چرا که مردم در منگنه دیکتاتورانی قرار دارند که به عناوین مختلف و با ترفندهای جورواجور به سلب آزادی مردم دست زده اند.
ولی روند آزادیخواهی زمان و مکان نمی شناسد و از گذشته تا امروز و فرداها ادامه خواهد داشت. انقلاب هایی که در اروپا طی دو سه قرن گذشته رخ داد، منشأ برخی انقلاب ها در قرن گذشته بود. چرا که هر چه دیکتاتورها قوی تر می شوند، روند اطلاع رسانی جهانی نیز گسترده تر می گردد، فاصله ها کوتاه تر و دیوارها یکی بعد از دیگری فرو می ریزند.
شاید بارزترین انحطاط و سقوط در شوروی سابق روسیه رخ داده است. اما این تنها نمونه ای از سقوط نظام های سیاسی امیر و خلیفه و سلطنتی و دیکتاتوری های کمونیستی و سوسیالیستی و... که اعتبارشان را با به بن بست رسیدن از دست می دهند، است.
حاکمان مستبد و زورگو، عملا ابزاری برای فریب افکار عمومی و ملتشان ندارند، بنابراین رو به سرکوب و خفقان بیشتر می آورند غافل از اینکه هر چه مردم را به عقب برانند آنان قوی و قوی تر و منسجم تر می شوند و در اولین فرصت، کار را یکسره می کنند.
شاید ده ها سال طول بکشد اما سرانجامی برای دیکتاتوران در پی نخواهد داشت. اینکه امروز و طی سال 2011، بهار عرب به الگویی در میان کشورهای خاورمیانه تبدیل شده، قطعا نمی تواند محدود به کشورهای عربی زبان گردد.
شاید بغض ده ها ساله ملت عرب با هم ترکیده باشد، اما سالهاست که مردم در برمه و کره شمالی حتی در روسیه و اقمار کمونیست و حکومت های فاسد و دیکتاتوری هایش در قفقاز و آمریکای لاتین منتظر فرصت و حمایت های بین المللی هستند تا با خفقان و استبداد مقابله کنند.
شاید کمتر کسی باور می کرد که علیرغم اقتصاد آزاد در غرب، ثروتمندان یکی پس از دیگری در کشورهای سوسیالیستی قد علم کنند و این نشان از همان سیستم های فاسد اداری و اقتصادی در کشورهایی است که دم از خلق و برابری می زدند.
برای رسیدن به چنین ثروت های کلان و سودهای سرشار، باید جلوی آزاداندیشان و روشنفکران و مطبوعات و در یک کلام، آزادی ها را گرفت تا عده ای نتوانند با نقد و انتقاد، خبر چپاول و غارت ها را به هموطنانشان و دنیا برسانند. بنابراین چاره کار، بستن هر نوع فعالیت آزاد سیاسی است.
قطعا نوبت به کشورهایی خواهد رسید که مبنای کارشان، قدرت گیری گروهی خاص و محدود و در اختیار گرفتن همه نهادهای سیاسی و ارکان حکومت بوده و هست.
پس همه نگاه ها نباید معطوف چند کشور عرب باشد. سالهاست که نظامیان در برمه، مردم را از حقوق سیاسی و اجتماعی محروم کردند. اگر خبر کودتا در نقطه ای دیر یا زود انتشار یافت، خود حکایت از جلوگیری و مقابله با آن چیزی است که به انقلاب معروف است.
بنابراین در میان کشورهایی که احتمال قیام مردم بیشتر است، هم کشورهای عرب و هم کشورهای غیرعرب وجود دارند. باید دید کدام یک از این نظام های سیاسی فاسد و چپاولگر، عرصه را بیش از حد و اندازه بر مردم تنگ می کنند که مردمانشان از جان گذشته می شوند و برای رهایی، از همه چیزشان می گذرند تا ملت شان در فضایی آزاد و به دور از تبعیض و اختناق زندگی کنند.
شکی نیست طی ماه های پیش رو، باز کشوری و ملتی خبرساز خواهند بود. باز دیکتاتوری خطا خواهد کرد و باز خون عده ای از مردم بی گناه به زمین خواهد ریخت تا مردمانی به آزادی دست یابند، تا مردمی نشان دهند که برده و بنده عده ای سودجو و فرصت طلب نیستند.
افرادی که با هر ترفندی، دست به غارت و چپاول و برای خود، زور و قدرت می خرند تا در حد توان و تا آنجایی که فرصت و مجال دارند، ثروت اندوزی کنند و شب و روز و ماه و سال هم نمی شناسند.
شاید به نظر برخی، این طور برسد که نوکرانی می روند تا نوکرانی تازه بیایند، اما آنچه انکار ناپذیر و واقعی است، این است که انسان ذاتا آزادی خواه و آزادی طلب است. پس در هر دوره و زمانی که احساس کند که این آزادی از او سلب شده است، دست به کار می شود و همت و تلاش خویش را می کند تا به رهایی رسد، تا بندها را پاره کند.
حالا نوبت کیست و کجاست؟ باید منتظر ماند و دید.