آنچه ما را ویران می کند، سردرگمی است

آنچه باعث می­شود که یک کشور، یک استان، یک شهرستان، یک خانواده و... ویران شود، بی­ هدفی و سردرگمی است. ما هنوز نمی­دانیم در سطح کشور، استان، شهرستان، بخش، خانواده، نهادهای شغلی، نهادهای آموزشی وغیره از کجا شروع کرده­ ایم و به کجا می­خواهیم  برسیم. زمانی که اهداف ما مشخص نباشد، چهار عنصر اصلی و حیاتی در پرده­ ی ابهام می­ماند:

 1- زمان و وقتی که لازم است تا به آن اهداف برسیم 2- هزینه مورد نیاز جهت رسیدن به آن اهداف 3- کمیت مورد نظر 4- کیفیتی که باید تعقیب کنیم.

از دیدگاه علم مدیریت برای رسیدن به هر هدفی باید چهار عنصر فوق کاملا روشن تبیین شود تا میزان موفقیت یا عدم موفقیت پس از پایان هر پروژه­ ای قابل ارزیابی و سنجش باشد.

حال اگر »اصل هدف «نامعلوم باشد پرواضح است که هیچ کدام از چهار عنصر فوق قابل تعریف، تعیین و اجرا نمی­باشد.

در سطح کلان باید بدانیم که در سیاست خارجی، سیاست داخلی، اقتصاد خرد و کلان، بهداشت و درمان، آموزش، عمران و آبادانی و... در چه نقطه­ ای هستیم، چه مراحلی را می­خواهیم طی کنیم،  اهداف کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت ما چیست و اینکه نهایتا تاکنون به چه اهدافی رسیده­ ایم، کدام اهداف معطل مانده و دلایل ناکامی تحقق آنها چیست؟ با نگاه به گذشته می­بینیم همه چیز در این راستا مبهم است.

در سطح هر استان نیز باید مشخص باشد که چه برنامه و اهدافی در هر سال مشخص شده و می­خواهد اجرا شود. به تبع آن در شهرستان­ها و بخش­­ها نیز باید همه­ ی اهداف و برنامه­ ها به مردم اعلام شود تا در پایان هر سال و یا پایان هر دوره­ ی مدیریتی، معلوم شود که چه سطحی از آن اهداف و برنامه­ ها عملیاتی شده است.

اگر موارد فوق، مکتوب و اعلام عمومی نشود، هم مسئولان و هم مردم نمی­دانند که دنبال چه چیزی هستند و همه در مسیر حرکت خویش، سردرگم خواهند بود.

متأسفانه این حالات در خانواده­ ها نیز به چشم می­خورد. اگر به هر خانواده­ ای بگویید که اهداف­تان در زندگی چیست، شاید تعجب کرده و با لبخند، آن را غیرقابل هضم قلمداد کنند.

شاید بعضی از مردم بگویند در جامعه ­ای که تا چند ماه آینده معلوم نیست که چه چیزی رخ می­دهد، چگونه می­توانیم برنامه ریزی داشته باشیم و اهداف کوتاه مدت، میان مدت و دراز مدت را برای خود تعیین کنیم؟

البته این سخن به وجهی صحیح است و به وجهی غلط. صحیح بودن آن به این جهت است که با تحولات اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و اجرایی کشور، برخی برنامه­ های ما نقش برآب می­شود ولی غلط بودن آن به این سبب است که ما نمی­توانیم به این بهانه، شانه را از زیر بار مسئولیت­های فردی و اجتماعی که نیازمند برنامه ­ریزی و هدف گذاری است، خالی کنیم. ما حتی اگر یک ساعت وقت داشته باشیم، باید برای همان یک ساعت هم برنامه­ریزی و تعیین هدف کنیم تا عمرمان به ارزانی ذوب نشود.

امید است همه­ ی مردم از مسئولان بخواهند که برنامه و اهداف خود را در سال جاری اعلام و در چارچوب آن حرکت کنند و خودشان نیز در زندگی فردی و اجتماعی­شان همین مسیر را طی کنند تا از ثانیه­ هایی که به سرعت در حال گذر است، بیشترین بهره را ببریم.