مقدمه
به مناسبت روز پرستار به بیمارستان مادر و کودک شیراز سر زدیم و با چند تن از پرستاران این بیمارستان گفت وگو کردیم تا روندکاری و مشکلات آنها را از زبان خودشان بشنویم.
راضیه عسکری هستم و 10 سال سابقه کار دارم. جایگاه پرستار در نظام سلامت کشور، جایگاه مهمی است چون نقش اصلی در اقدامات درمانی که مربوط به بیماران می شود را بر عهده دارد. یک پرستار زمانی می تواند در کارش موفق گردد که وجدان کاری داشته باشد، همچنین آرامش و صبر را در کارش رعایت کند. برای داشتن این آرامش نیاز است که شرایط برای وی فراهم شود تا او نیز این آرامش را در خدمات دهی و رسیدگی به بیمار منتقل کند. مشکل اصلی ما ساعت کاری ماست. هرچند با رعایت قانون ارتقای بهره وری، ساعت کاری پرسنل پرستاری در بیمارستان نسبت به قبل کمتر شده؛ اما این ساعت کم شده به عنوان اضافه کار محسوب می شود.اینکه خدمات بهتری در بیمارستان خصوصی به افراد داده می شود، درست است چون تعداد مراجعه کنندگان به بیمارستان خصوصی کمتر است و در نتیجه رسیدگی بیشتری صورت می گیرد؛ از سوی دیگر انتظار بیماری که در بیمارستان خصوصی بستری می شود، نیز بیشتر است و فرق دارد. وی ادامه داد: به پرستارها باید بیشتر رسیدگی شود و این تفاوت پزشک و پرستار از نظرساعت کاری، امکانات و حقوق کمتر شود. چون پرستارها واقعا زحمت می کشند و سختی کار در بیمارستان بیشتر بر دوش پرستارها است تا پزشک ها. از طرف دیگر ما برای ارتقای کیفیت خدمات نیاز داریم که به طور مداوم آموزش ببینیم و به روز باشیم؛ درحالیکه گاهی ممکن است شخص 10 سال از زمان فارغ تحصیلی اش گذشته باشد. وی یادآور شد هم اکنون نیز آموزش در نظام سلامت کشور گنجانده شده اما به شکل صحیح آنطور که باید، اجرا نمی شود. آموزشها بیشتر به صورت تئوری است؛ پرستار تا زمانی که عملی کار نکند، نمی داند در زمان پیش آمدن مشکل چه کار کند، بنابراین سردرگم می شود.
... هستم، دو سال است که وارد این کار شده و به تازگی نیز در این بیمارستان مشغول به کار شده ام. وی افزود: پرستاران زن و مرد از مهربان ترین و زحمتکش ترین قشرهای جامعه هستند ولی چندان در محیط کار قدردان زحمت های آنها نیستند؛ شاید ما هم جای بیماران بودیم همین رفتار را می کردیم چون افراد در شرایط بیماری، انتظار بیشترین رسیدگی و توجه را دارد که در برخی از اوقات به علت مشغله زیاد و یا به دلایل دیگر این انتظار از سوی پرستاران، پاسخ داده نمی شود و شاید دلایل برخی از نارضایتی های بیماران همین باشد؛ ولی بیماران باید همه شرایط را در نظر بگیرند از جمله اینکه ما هم یک انسان با مشکلات خاص خود هستیم. او در پاسخ به این سوال که چه رویاهایی دارد و دوست دارد به کجا برسد، گفت: این که به کجا برسم، چندان مهم نیست همین که بتوانم به یک نفر خدمات خوب ارائه دهم و از من راضی باشد، برایم کافی است.
خانم رشیدپور که 8 سال هم سابقه کار دارد، درباره خاطرات خود در کارش می گوید: کار ما طوری است که هرلحظه ممکن است در آن، حادثه تلخ وشیرینی رخ دهد.یکی از خاطرات شیرین من که مدتی پیش در آخرین ساعت یکی از شیفت های کاری ام رخ داد، این بود که پسر بچه ای در بخش بستری، به شدت مریض بود؛ طوریکه احتمال مرگ زیاد بود؛ به یکباره حالش بد شد و در حالیکه امیدی به برگشتش نبود، به کمک خدا و پزشکان و پرستاران دوباره به زندگی برگشت و این لذت بخش ترین تجربه های کاری من بود که حالا نیز هرازگاهی این تجربه ها به ما سر می زند.
وی ادامه داد: سختی کار ما بیشتر به زندگی خانوادگی مان برمی گردد که نمی توانیم در لحظه های سخت کنارشان باشیم؛ خود من بچه شیرخواره ام 7 روز تب داشت ولی نتوانستم در کنارش باشم و مجبور بودم سرکار بیایم.
وی یادآور شد با تمام سختی های این کار،عاشقانه دوست دارم پرستار باشم.
برای همین علیرغم تمام مخالفت های خانواده ام این شغل را انتخاب کردم و اگر دوباره به دبیرستان برگردم، باز هم رشته پرستاری را انتخاب می کنم.
خانم بیات بیشتر سال های خدمتش را در بخش کودکان کار کرده که کمی تصادف و قدری هم علاقه، باعث شد وارد کار پرستاری شود.
او می گوید: برای ماندن در شغل پرستاری باید به آن علاقه مند بود و بتوان با بیماران ارتباط خوب و مناسبی برقرار کرد. مخصوصا در بخش اطفال چون همراهان، مخصوصا پدر و مادرها استرس و نگرانی زیاد دارند، ما باید با صحبت با آنها ترس و استرسشان را کنترل کرده و از بین ببریم.
بیات افزود: پرستاری موفق است که دقت و ارتباط را همواره در کارخود، مدنظر داشته باشد.
وی ادامه داد: یکی از مشکلات ما این است که درروزهای تعطیل یا عید باید سرکار باشیم، زمانیکه خانواده ها در حال گشت وگذار هستند، ما کار می کنیم که این خود مشکلاتی را ایجاد می کند؛ مثلا همین حالا دوقلوهایم شب هایی که شیفت هستم مجبورند پیش پدرشان بمانند که راه حل این کار، اضافه شدن نیرو و کم شدن شیفت های کاری است.
این پرستار در پاسخ به این سوال که تا حالا شده در کارتان اشتباه کنید، گفت: اشتباه در تمام کارها بدون استثنا رخ می دهد واین اشتباهات در کار ما چون با جان مردم سروکار داریم نیز حساس تر است. ولی معمولا اشتباهات کاری ما سطحی و کوچک است.
وی ادامه داد: بیشتر کار پرستار به آموزش برمی گردد؛ مخصوصا مریضی که می آید باید آرامش کرده و به همراهش نیز نکات لازم در مورد بیماری کودک، داور و یا حتی بیمه را یادآور شویم.
گاهی در این میان هم پدر و مادرها در مورد بیماری که نیاز به ماندن در بیمارستان دارد،توقع بیجا دارند، اینکه می خواهند بیمارهمان روز درمان و یا اینکه مرخص شود. خانم رضایی زاده که کارشناس پرستاری است و 17 سال سابقه کار دارد، می گوید پرستاری درکل از نظر حجم کاری خیلی سخت است؛ اما آن ارزش و احترامی که باید در جامعه داشته باشد را در فرهنگ ایرانی ندارد.
او هم مانند همکارانش، خوب شدن مریض ها و دیدن چهره شاد و خوشحال آنان هنگام خروج از بخش را از بهترین لحظه هایش توصیف می کند.