معمولا همه سياسيون حزبي، تلا‌ش دارند براي موفقيت خود در تصاحب مناصب اجتماعي و اداري، جايگاه خود را گشاد و فراخ و جايگاه ديگران را تنگ و محدود سازند و لذا در جلسات شبانه ي خود ، براي همه كساني كه امكان پيشرفت و رقابت با آنها دارند ، خط و نشان مي كشند .
بدترين حالا‌ت، زمان انتخابات وعزل و نصب و گرفتن امتيازات مي باشد. در اين مواقع حتي كار به غيبت، تهمت، فحاشي و توهين،پخش شب نامه و بولتن و تخريب گسترده ي رقبا مي انجامد .
علي رغم اينكه مي دانند اين افعال و اعمال با هيچ منطق انساني و اخلا‌قي - چه رسد به ديني- منطبق نيست ولي وسوسه دنيا آنها را به توجيه و دليل تراشي وا مي دارد .
اين گروه ها، براي اينكه اولا: وجدان خود را راضي كنند. ثانيا : دلا‌يل قانعكننده براي مردم داشته باشند،دست به تعيين حدود <دين> مي زنند و خود و اعمال خود را عين دين و دينداري و هر كه با آنها زاويه داشته باشد، منحرف از دين قلمداد مي كنند،غافل از آنكه معيار و ملا‌ك دينداري طبق آيه قرآن، فقط و فقط رسول خدا حضرت محمد (ص) مي باشد :
لقد كان لكم في رسول الله اسوه حسنه
و حتي ساير معصومين چون عملا و باطنا در انطباق كامل با پيامبر(ص) ميباشند و عصمت آنها در مسير وحي الهي و نبوت پيامبر (ص) است ، در مرتبه هاي بعد، الگوي مومنان مي باشند .
پس اينكه برخي براي پيشبرد اهداف جناحي و سياسي خود، اسلا‌م را انحصاري كنند و خود را معيار و ملا‌ك افكار صحيح بدانند، خودش بزرگترين انحراف از دين مي باشد .
دين ،مجموعه ي ارزش هايي است كه ريشه در درون و فطرت انسانها دارد و با خط كشي و محدوديت آفريني ديگران،ازشمول و فراگيري آن كاسته نمي شود .
مردم نيز افراد را با قرآن و سنت و سيره معصومين (ع) مي سنجند و لا‌غير. اينكه برخي براي منافع فردي و گروهي خود ، بخواهند حدود ، ثغور و مرز دين را طبق افكار و سليقه ي خود تعيين كنند و با خط كشي خود، مسلماني ديگران را تاييد و يا رد كنند،بيشترين آسيب به دين و ديانت مردم وارد ميآورد و اين بزرگترين ظلم به دين است . نتيجه اينكه ، هيچكس به خود حق ندهد كه در مورد دينداري مردم اظهارنظر و قضاوت كند بلكه به محاسبه و مراقبه از خود و اعمال خود بپردازد .