اینکه رئیس جمهور باید رجل سیاسی باشد، یک مفهوم دو وجهی است که قانون گذار دست مفسران را در تفسیر آن باز گذاشته است. یک وجه واژه رجل به همان مفهوم ظاهری یعنی «مرد» دلالت دارد و وجه دیگر آن به مفهوم عام آن یعنی فرد شناخته شده سیاسی چه مرد و چه زن می تواند باشد. همچنان که از ابتدای انقلاب تاکنون در مورد برخی حقوق زنان، نظرات باز و فراگیری ارائه شده است و قضاوت توسط زنان، دیه زنان و مسئولیت‌های اداری و اجتماعی آنان، به تدریج با گشایشی همراه بوده و علما و مراجع تقلید نظرات جدید و به روزی داده اند، به نظر می‌رسد که در انتخابات پیش رو زمینه حضور زنان به عنوان نامزد ریاست جمهوری در حال کنکاش، بازنگری و تفسیر جدید است خصوصاً اگر نامزد زن فقط از طیف اصول‌گرایان باشد و احتمال رای آوری داشته باشد، این حدس و گمان خود را قویتر نشان می‌دهد. اگر شورای نگهبان بتواند با جلب نظر مراجع تقلید، این گام را بردارد دیگر در تمام مناصب سیاسی و اجرایی پایین‌تر مثل فرمانداری، استانداری، وزارت و... حضور زنان قابل توجیه و مقبول خواهد بود. در زمان دولت اصول گرای دکتر احمدی نژاد، اولین زن وزیر در جمهوری اسلامی وارد کابینه شد و مشکل جنسیتی مطرح نشد ولی در دولت فعلی با مطرح شدن نام برخی زنان جهت تصدی پست‌های استانداری و فرمانداری، اعتراضات زیادی به پا خاست. درحالی که همه جناح ها باید تفکر بلند مدت داشته باشند و بدانند که هر تصمیم سیاسی خوب، در آینده به نفع آنها هم خواهد بود. دیروز زنی در آن دولت، وزیر شد و امروز زمینه برای دولت فعلی مهیاست. اگر زمانی خانمی به عنوان رئیس جمهور انتخاب شود از هر جناحی باشد، جاده برای جناح مقابل هم در آینده باز می شود. پس در مورد مفهوم رجل سیاسی هیچکس نگاه جناحی نداشته باشد و همین که صلاحیت یک زن برای نامزدی انتخابات رئیس جمهوری تایید شود، چه رای بیاورد و چه نیاورد، قدم پسندیده ای است.